Amsterdam – Madrid – Santiago de Chile (vlucht)

We pakken de trein naar Schiphol. We hebben geen vertraging en zijn ruim op tijd op Schiphol. We hadden verwacht dat we toch zeker zo’n drie uur van tevoren zouden kunnen inchecken, maar helaas… Tijdens het wachten ontdekken we al een paar Baobab reizigers, maar later blijkt er een addertje onder het gras te zitten…

Na het inchecken scoren we nog snel een kleine maaltijd en vervolgens gaan we naar de douane. We zijn helemaal vergeten om de vloeistoffen apart in een plastic zakje aan te bieden, dus als onze bagage een aparte behandeling krijgt, denken we dat het daaraan ligt. Mis. De stekkerzak en de netbook zijn deze keer zelfs in Nederland blijkbaar verdachte items.

Tijdens het inchecken bleek al dat de vlucht van Schiphol naar Madrid wat vertraging had. We vertrekken ruim een uur te laat. Flink achter op schema, met nog een aansluitende vlucht te halen, is het dus even spannend. Gelukkig kan de piloot veel tijd inhalen door een harde rugwind van 200 km/u. Rond tien uur stappen we uit in Madrid en moeten we naar de gate voor de vlucht naar Santiago. Madrid blijkt een erg groot vliegveld te zijn en hoewel het geen 24 minuten was zoals de borden deden vermoeden zijn we toch wel even onderweg.

De vlucht naar Santiago vertrekt redelijk op tijd en in het vliegtuig ontmoeten we een van onze medereizigers en een reiziger van een andere Baobab groep. Blijkbaar heeft de Baobabreis naar Bolivia & Peru dezelfde vlucht als ons, dus niet iedereen die we bij de incheckbalie hadden ingeschat als medereiziger(s) zit ook daadwerkelijk bij ons in de groep.

De vlucht zelf is op een aantal momenten behoorlijk onrustig, dus van slapen komt niet veel terecht.

Terug naar boven

Santiago de Chile

's Ochtends om half tien landt de airbus in Santiago. Na de paspoortcontrole en bagagecheck, waarbij dit keer behoorlijk wat honden (waarschijnlijk getraind op het vinden van drugs, zaden en andere spannende dingen) betrokken waren, staat de groep ons op te wachten. Daar ontmoeten we onze reisleidster Anja en gaan we met een veel te kleine bus naar het hotel.

In het hotel Imperio Suites met zeer sfeervolle entree (not!) zijn onze kamers nog niet klaar. Anja speelt hier handig op in door eerst een briefing te geven in het “restaurant”. Het is duidelijk dat ze deze reis al vaker gedaan heeft, want ze weet veel te vertellen en geeft ook tips over hoe we de highlights van Santiago in een halve dag kunnen zien. Ondertussen hebben de kamerdames goed doorgewerkt en krijgen we onze kamersleutel. We blijken een grote kamer te hebben, zelfs met keuken.

Na een snelle reorganisatie van de bagage gaan we de stad in. De metrohalte ligt bij ons hotel om de hoek, dus nemen we de metro richting centrum. Hier doen we eerst een snelle lunch bij de Burger King. Vervolgens gaan we te voet de stad in.

We lopen de adviesroute van Anja door de stad en komen hierbij o.a. langs het beeld van Paaseiland (of dit een echte is, is even de vraag), via la Modena naar de Plaza de Armas. Vervolgens gaan we naar het park Santa Lucia. Daarna lopen we via de wijk Bella Vista (een wijk met mooie graffiti en leuke restaurantjes) naar het Parque Metropolitano de Santiago. Hier willen we met de kabeltram naar boven, maar helaas valt dit ritje in het water, want het trammetje is in onderhoud. Bij de toeristeninfo vragen we hoe we naar boven kunnen gaan. Het vrouwtje geeft twee opties: lopen of met de taxi. Het lopen blijkt zo’n 6 km te zijn (toch wel redelijk steil naar boven). We besluiten een taxi te nemen, die we delen met twee andere toeristen. Vanuit het uitzichtpunt hebben we een prachtig uitzicht op de stad. Gelukkig is het weer inmiddels iets beter (de bewolking is beetje opgetrokken en het zonnetje laat zich voorzichtig zien), dus is het toch de moeite waard.

We hadden een enkel ritje omhoog gevraagd, maar eenmaal boven blijkt dit niet zo’n goed idee. De kabelbaan waarmee we naar beneden willen is namelijk ook buiten bedrijf. Gelukkig hoeven we maar enkele minuutjes te wachten op een taxi terug naar beneden. De 6 km te voet vinden we toch iets teveel. Onderweg zien we een mooi uitzichtpunt op Sanhattan, het financiële centrum van Santiago. We waren echter niet alert genoeg om de taxichauffeur te laten stoppen. Aangezien het plaatje dat het contrast tussen het moderne kantorencentrum en de besneeuwde bergen oplevert, toch wel erg mooi is, willen we met de metro om het uitzichtpunt te zoeken. Helaas kunnen we dit niet meer vinden zonder nog kilometers te moeten lopen, dus besluiten we om terug te gaan naar het hotel. Helaas is het spitsuur en de metro bomvol, geen pretje dus, maar we komen weer veilig aan bij het hotel.

We doen nog wat boodschappen voor de lunch de volgende ochtend en besluiten om de snacks en koekjes, gezien de tijd, ook maar te gebruiken als avondmaal. We hebben geen zin om nog eens opnieuw de stad in te gaan en zijn allebei doodmoe. Ook de tassen moeten nog opnieuw worden ingepakt. Uiteindelijk gaat om 23.00 uur het licht uit na een paar zeer vermoeiende dagen.

Terug naar boven

Santiago de Chile – Pucón

Vandaag is een lange reisdag. We staan om zes uur op. Dan blijkt dat het ontbijt pas om half acht beschikbaar is, maar aangezien we om acht uur moeten vertrekken, is het snel eten geblazen. De bus brengt ons naar het busstation waar we op onze openbare bus met gereserveerde plaatsen moeten wachten. Aangezien we zo’n 800 km zuidwaarts gaan en zo’n 11 uur in de bus moeten hobbelen, hoop ik wel dat de bus een beetje comfortabel is.

En ja, hoor. We hebben geluk. Een mooie dubbeldekker met voldoende beenruimte en onverwachte luxe stoelen staat voor ons ter beschikking. Zo blijkt maar dat je hier beter met de lokale bussen kunt reizen, dan de bussen die Baobab zelf regelt... Onderweg rijden we over een zeer goede weg door een prachtig landschap, dat het eerste stuk getypeerd wordt door een lange bergketen met besneeuwde bergtoppen.

Tijdens de reis maak ik een rondje door de bus om de namen van de medereizigers te leren kennen. Ook Anja maakt hetzelfde rondje, maar dan om info te geven over de excursiemogelijkheden in Pucón en onze “bestelling” op te nemen. Eigenlijk willen we heel graag de Villarica vulkaan beklimmen, maar als we wat meer informatie inwinnen, besluiten we dit toch maar over te slaan. Het is een erg pittige onderneming en aangezien we de dag erna ook al een pittige wandeling voor de boeg hebben, is het waarschijnlijk verstandiger dit over te slaan. Uiteindelijk kiezen we voor een canopytocht op de eerste dag en de wandeling door Huerquehue NP met afsluitend een bezoek aan de hotsprings (Pozones of Huife) voor de tweede dag.

Onderweg zien we het landschap veranderen. De droogte rond Santiago maakt plaats voor frisgroene akkers en weilanden, kleine bossen, riviertjes en meren. Het is opmerkelijk te zien, hoe het redelijk vlakke landschap met prachtig uitzicht op het Andesgebergte verandert naar een bos- en heuvelrijk gebied, waarachter de immense bergtoppen verscholen liggen.

Aan het einde van de reis zien we de indrukwekkend Villarrica vulkaan liggen, met aan de voet hiervan een prachtig meer. We rijden door naar onze eindbestemming van vandaag: Pucón. Het dorpje doet ons denken aan Pokhara. Een klein dorpje dat volledig gericht is op toeristen, een uitgebreid assortiment aan excursies biedt en bestaat uit slechts een aantal straten met veelal winkeltjes en restaurants. Hier aangekomen, krijgen we weer een korte briefing van Anja. Terwijl Martin zich met nog een paar mensen naar de supermarkt haast omdat deze nog maar een kwartiertje open is, onderga ik de instructies van Anja. De excursies worden van dag gewisseld, aangezien voor beide dagen goed weer is voorspeld. We beginnen dus morgen met de wandeling naar het Huerquehue NP. Dan nog even de kamersleutel van het kleine Hotel del Montañes in ontvangst nemen en we kunnen ons klaar maken om een hapje te gaan eten.

We lopen het stadje door op zoek naar een leuk restaurantje. Helaas is het laagseizoen en zijn veel restaurantjes gesloten. Uiteindelijk lopen we het restaurant Il Fiore binnen. Het is inmiddels al behoorlijk laat, dus als we de grote porties pasta voorgezet krijgen, lukt het ons niet om deze helemaal weg te werken. Het eten is er echter erg lekker en ook de verse jus is super.

Uiteindelijk liggen we ergens na elven in bed. Het kost niet veel moeite om in slaap te vallen, want we zijn doodop.

Terug naar boven

Pucón (dagtocht Huerquehue NP)

We staan om kwart voor acht op en laten ons na een verfrissende douche verrassen door het geweldige ontbijt in het hotel. Geroosterd brood, vers fruit, zelf gebakken taart en nog meer lekkers staat voor ons klaar. Als we een goede bodem hebben gelegd voor deze stevige wandeldag, vertrekken we via een korte stop bij een grote supermarkt om de lunch voor vandaag te kopen, naar Huerquehue NP.

Het is nog een behoorlijk eind rijden in een erg krap busje, maar uiteindelijk komen we bij de start van de wandeling. Hier worden we verwelkomd door een erg enthousiaste kalkoen. Hij loopt wat rond te blazen en te kloeken (of hoe heet dat bij een kalkoen?). Na een fotootje te hebben genomen, laten we het beestje lekker z’n gang gaan en krijgen we onze wandelstokken uitgedeeld. We hebben echter ons eigen exemplaar meegenomen, dus die wordt vandaag voor het eerst in gebruik genomen.

Huerquehue NP is een park met steile hellingen, vele meren en bekend om de araucariers (een van de oudste nog levende boomsoorten op aarde; soort oerbos). Het pad gaat over een afstand van 5 km 600 m zigzag omhoog, behoorlijk stijl en met veel trapjes. We passeren prachtige uitzichtpunten. Het is echt een prachtige dag voor deze wandeling. De zon schijnt, de temperatuur is lekker en de Villarrica vulkaan met aan de voet het Lago Tinquilco is waarschijnlijk op z’n mooist te zien.

De wandeling zelf is erg vermoeiend en we besluiten achteraan te lopen, zodat we gewoon ons eigen tempo aan kunnen houden. Het is heerlijk rustig, het lijkt alsof het hele park alleen voor ons is. Op sommige momenten is het wel even bikkelen, want de paden zijn niet alleen steil, maar ook erg modderig en glad. De omgeving maakt de tocht echter zeker de moeite waard. Het is een bijna sprookjesachtige omgeving als je de vulkaan en besneeuwde bergen ziet liggen, terwijl je door een mooie groene omgeving met prachtige helderblauwe meren en stroompjes loopt, waar zelfs op verschillende plaatsen sneeuw te vinden is. En dat terwijl het echt lekker warm is. Heel bizar.

Rond twee uur komen we op onze lunchplek aan. Aan de rand van de Laguna Verde eten we onze zelf gesmeerde broodjes op en genieten we van het prachtige meer en het zonnetje op ons gezicht. Dan maken we ons weer op voor de terugweg, waarbij we dezelfde route als de heenweg (maar dan in omgekeerde volgorde) lopen. Tijdens de afdaling moet menigeen z’n best doen om niet onderuit te gaan. Als ik dacht dat klimmen het ergste was, dan moet ik daarop terugkomen. Het dalen over deze glibberpaden met hoge traptreden is nog veel erger.

Rond zes uur zijn we weer terug bij het hotel en kunnen we eindelijk onze vieze kleren uit en genieten van een welverdiende douche. Op onze kamer aangekomen zijn we aangenaam verrast. De kamervrouwtjes hebben niet alleen het bed opgemaakt en de gebruikelijke schoonmaakdingetjes gedaan, maar zelfs onze jasjes in de kast opgehangen en opgeruimd (voor zover dat nodig was). Dit is pas service!

We hebben eigenlijk niet zo veel honger, dus besluiten we alleen wat koekjes en chips te eten voordat we ons klaar maken om naar de hotsprings te gaan. Gewapend met badkleding en slippers stappen we in het busje naar de hotsprings. We hebben van Anja niet te horen gekregen welke ze geboekt heeft. Ik hoop de luxe variant (Huife) is…

Na ruim drie kwartier rijden (dit was Anja even vergeten te vermelden) komen we rond negen uur aan bij de hotsprings. Helaas… het is de minder luxe variant (Pozones). Eerst moeten we via een hele lange steile “trap” naar beneden. Tijdens het afdalen merk ik dat mijn knie erg pijnlijk is al er druk op komt te staan. Nu maar hopen dat dit weer een beetje hersteld, voordat we de volgende wandeltocht op de planning hebben.

Volgens de beschrijving zijn de thermale baden van Pozones één van de meest natuurlijke en heeft het een zestal open baden met water van verschillende temperatuur. Vlak langs de baden raast de ijskoude rivier en de maan beschijnt zachtjes de omgeving. Op zich is het best mooi, maar de faciliteiten zijn erg beperkt en de baden hebben nagenoeg allen dezelfde temperatuur en er is geen dompelbad om in af te koelen. Toch een beetje een teleurstelling. Maar goed, we verwarmen onze spieren die vandaag hard hebben gewerkt en kletsen gezellig wat met onze medereizigers. Een uurtje later gaan we uit het water en kleden we ons om, om vervolgens weer de steile trap te beklimmen en weer met de bus naar het hotel te racen. Hadden we dit van tevoren geweten, dan hadden we dit onderdeel overgeslagen, maar voor de ontspanning is het wel goed geweest.

Daarna gaan we lekker naar bed en het duurt niet lang voordat we in dromenland zijn.

Terug naar boven

Pucón

Vandaag kunnen we lekker een beetje uitslapen, want voor de canopytocht hoeven we pas om tien uur te vertrekken. Helaas is mijn knie nog niet hersteld, dus besluit ik niet mee te gaan. Martin wil in principe bij mij blijven, maar ik wil hem dit plezier niet ontnemen en het minimumaantal deelnemers niet in gevaar brengen. Martin besluit zijn deelname hiervan af te laten hangen.

Rond negen uur zitten we weer van ons heerlijke ontbijtje te genieten. Ook nu komt het lieve oude vrouwtje snel aangelopen om ons van alle lekkers te voorzien. Degenen die de vulkaan gaan beklimmen, zijn vanochtend al erg vroeg vertrokken, dus het is behoorlijk rustig aan de ontbijttafel. Daarna zoeken we Anja op om aan te geven dat de canopytocht voor mij niet doorgaat. Het minimumaantal is vier, dus gaat Martin lekker mee en heb ik de tijd om het reisverslag bij te werken en nog wat te tutten op de kamer. Naar verwachting is hij rond twee uur weer terug, dus in de tussentijd vermaak ik me wel.

Terwijl ik het met het reisverslag bezig ben, wordt er op de deur getrommeld en blijkt Martin al terug te zijn. Een snelle blik op mijn horloge vertelt mij dat het pas kwart voor twaalf is. Dat is wel heel snel!

Ik maak eerst nog even het reisverslag af voordat we de stad in gaan. Er zijn twee strandjes waar we naar toe kunnen lopen, dus ondanks dat het vandaag niet zo’n top weer is, besluiten we hier naartoe te wandelen. Daarna nog voor souvenirtjes geshopt (maar niks gevonden) en nog wat boodschappen gedaan.

We maken onze tassen klaar voor het vertrek morgen en gaan daarna richting ontbijtzaal, waar we om zes uur moeten zijn om de briefing te ondergaan en aan de pot te doneren. Daar ontmoeten we onze helden die de Villarica hebben beklommen en er aardig moe uit zien. Anja heeft wat wijn ingeslagen en we proosten niet alleen op de actievelingen, maar ook op de jarigen. Als alle financiële zaken zijn geregeld, gaan we met het grootste gedeelte van de groep gezamenlijk eten bij Club 77. Uiteindelijk is het bijna half twaalf uur voordat we op onze hotelkamer zijn en in bed kunnen springen.

Terug naar boven

Pucón – San Martín de los Andes

Vanochtend kunnen we redelijk uitslapen. Anja heeft een paar busjes geregeld, die ons naar de lokale bus naar Argentinië moet brengen. We staan al even te wachten, als Anja besluit de grote bagage in het ene busje dat daadwerkelijk gekomen is te laden en we te voet naar het vertrekpunt gaan.

We krijgen onze plaatsbewijzen uitgereikt en het blijkt dat het ook hier weer erg moeilijk is om meteen een goede indeling te maken, zodat de mensen die samen geboekt hebben naast elkaar kunnen zitten. Gelukkig heeft Catharina de stoel naast Martin en wil graag met me ruilen.

Vandaag rijden we een van de mooiste routes van Chili en Argentinië. Langs het Villarica-park in Chili trekken we via de Tromen-pas de grens over met Argentinië. Bij de grensovergang komen we rond een uur of één aan. De formaliteiten in zowel Chili als Argentinië nemen in totaal ongeveer één uur in beslag en dan mogen we eindelijk weer verder. We reizen verder langs het Lanín-park, met rotsachtige bergen, meren en besneeuwde toppen, totdat we San Martín de los Andes bereiken. Het is een schilderachtig plaatsje in een bijna Zwitsers aandoend landschap van bergen en meren.

Bij het Hosteria Aspen aangekomen, krijgen we eerst onze kamer, waar we snel onze tassen kunnen droppen. Daarna weer terug naar de ontbijtruimte voor de briefing. Alle excursies en routes tot een Puerto Madryn worden besproken. Helaas blijkt de excursie die we in San Martin willen doen morgen niet mogelijk te zijn. Met 20 personen wilden we de grote boottocht op het Lacar meer doen, maar omdat het nog laagseizoen is, gaat de boot niet iedere dag. Anja probeert wel nog of er toch niet iets te regelen valt, maar uiteindelijk lukt het niet. We besluiten dan maar te opteren voor een korte boottocht naar Quila Quina en daar te gaan wandelen.

We lopen het gezellig dorpje in en krijgen de tip om naar het chocoladewinkeltje van een Nederlander te gaan, die hier met zijn Argentijnse vrouw woont. Het blijkt een echt chocoladeparadijs te zijn en de eigenaar is volgens mij blij om lekker Nederlands te kunnen kletsen en verteld honderduit over het plaatsje, zijn leven in Nederland en Buenos Aires, en zijn keuze om zich hier te vestigen en een eigen winkel te beginnen. Natuurlijk nemen we wat lekkers mee en balen eigenlijk een beetje dat we niet meer kunnen meenemen als souvenirtje voor thuis. Ook vragen we nog wat tips over wat er te beleven valt en waar we een hapje kunnen gaan eten.

We brengen de boodschappen die we gedaan hebben eerst even terug naar het hotel en snoepen wat chocolade, en dan gaan we weer terug naar het centrum. De restaurants gaan hier pas laat open en de meeste mensen gaan pas echt na tienen een hapje eten. Op aanraden van onze chocolademan gaan we naar het restaurantje La Tasca. Het is daar echter nog zo leeg, dat we besluiten eerst nog even naar het meer te lopen voordat we een hapje gaan eten. Uiteindelijk zijn we nog de eerste gasten. We hebben onze bestelling doorgegeven en zitten net aan ons eerste drankje als ook Sandra en Anco binnen komen lopen. Gezellig komen ze bij ons aan tafel zitten.

Het restaurant is echt een goede tip geweest. Het eten was lekker en na lang natafelen gaan we uiteindelijk toch maar weer eens richting het hotel. Uiteindelijk is het toch middernacht voordat we gaan slapen.

Terug naar boven

San Martín de los Andes

De boottocht die we vandaag hadden willen doen ging helaas niet door, waardoor we ruim de tijd hadden om uit te slapen. Na het ontbijt nog even terug naar de kamer om de spullen te pakken voor ons boottochtje. We verzamelen in de lobby om gezamenlijk naar de boot te lopen.

De boot vertrekt uiteindelijk rond elf uur. Het uitzicht tijdens de boottocht is erg mooi. We varen over het Lago Lacar (oorspronkelijk Mapuchegebied), met als eindbestemming Quila Quina. Hier kunnen we van boord en wandelen we via de lange route naar de waterval. Onderweg worden we weer eens begeleid door een hond, die ons trouw de weg wijst. De weg terug naar de aanlegsteiger, lopen we langs de rand van het meer. Hier zijn verschillende kleine strandjes te vinden, waar we af en toe stoppen om van het mooie uitzicht en de rust te genieten.

Als we bij het restaurantje aankomen zijn we een van de eersten. We besluiten een heerlijk uitziende stuk chocoladetaart te bestellen. Als we de stukken geleverd krijgen, schrikken we van de grote porties. Het is toch al een machtig gebakje, maar in deze hoeveelheid is het wel erg heftig (al is het wel erg lekker!). De rest van de groep volgt al snel en samen wachten we op het terras in het zonnetje tot het tijd is om weer richting boot te gaan.

Om kwart over drie gaan we weer richting San Martin. We lopen eerst even naar het hotel en sturen nog een paar mailtjes en gaan vervolgens weer terug het dorp in om souvenirs te scoren en de lunch voor morgen te kopen. We gaan op zoek naar een mooie uitvoering van een mate. Uiteindelijk lukt het ons zelfs om twee mooie exemplaren met “rietje” te scoren. Tevreden met onze aankopen, lopen we richting supermarkt en uiteindelijk naar het hotel.

Bij de receptie treffen we Jurgen, die vraagt of hij zich vanavond bij ons mag aansluiten met eten. We spreken af dat we om acht uur verzamelen en dan wel kijken waar we naar toe gaan. Onze keuze valt op Doña Quela, een aanrader van Anja. Als we net besteld hebben, komen Harriët en René aan, die zich ook bij ons aansluiten. Het is een gezellige avond met als enige minpunt dat niet alle gerechten even lekker zijn.

Daarna lopen we lekker naar het hotel, waar we nog even de bagage en lunch klaarmaken voor de volgende dag en dan vervolgens onder de wol kruipen.

Terug naar boven

San Martín de los Andes – Bariloche – Esquel

Als de wekker om kwart over zes gaat, heb ik toch wel erg veel moeite met dit vroege tijdstip. Maar goed, na een paar keer omdraaien moet ik er toch uit. Daarna lopen we naar het ontbijt, dat vanochtend extra vroeg voor ons klaar zou moeten staan, maar helaas was dat ijdele hoop. Na nog wat gesleep met stoelen, kopjes, bordjes en bestek kunnen we na een dik kwartier wachten toch aan het verwachtte ontbijt beginnen.

Als we onze bagage naar de bus brengen, krijgen we helaas al een bevestiging van ons voorgevoel dat de lokale bussen van veel betere kwaliteit zijn dan de door Baobab ingehuurde bussen. Gelukkig zijn we als eerste in de bus en hebben we een plekje vooraan, waar de beenruimte in elk geval redelijk te noemen is. Zeker aangezien de bagageruimte te klein is voor de meeste rugzakken (en dus zeker voor die van ons), en we de fototas dus tussen de benen moeten zetten.

Vandaag is een lange zit. Om acht uur beginnen we aan onze tocht van zo’n 475 km van San Martin via Bariloche naar Esquel. De tocht zelf is wat betreft uitzicht echter zeker geen straf. Via de zeven-meren-route, waar we bij verschillende uitzichtpunten (zogenaamde miradors) stoppen om weer van een prachtig uitzicht te genieten, rijden we naar Bariloche. Hier aangekomen hebben we een ruim uur om van het stadje te genieten. Persoonlijk vind ik San Martin meer karakter hebben, dus besluiten we de drukte te ontlopen.

Via een pleintje met allemaal lokale snuisterijen lopen we over een plein waar de waarschijnlijk meest gefotografeerde man van Bariloche zich bevindt. Hij zit samen met zijn twee Sint Bernardhonden op een bankje. Natuurlijk kun je (waarschijnlijk tegen betaling) een foto van jezelf laten maken met deze twee lieve beesten, maar we nemen genoegen met een foto van de man zelf met zijn schatjes. Dan lopen we door naar het kiezelstrand dat grenst aan het grootste meer hier in de omgeving, het Lago Nahuel Huapi. Hier brengen we onze “vrije tijd” in het stadje door. Heerlijk rustgevend. Het uitzicht op de bergen is wederom prachtig, de lokale mensen genieten van hun mate en de zwerfhonden (die we gedurende onze hele reis al zien en er over het algemeen goed verzorgd uitzien) zoeken hun plekje bij verschillende tijdelijke baasjes.

Rond kwart voor drie vervolgen we onze tocht. Je ziet het landschap gaandeweg veranderen van de groene westzijde van de Andes naar de droge steppen aan de oostzijde. Onderweg zie ik een tweetal dode honden langs de kant van de weg liggen en al snel gaan mijn gedachten naar de puppy in Nepal die vorig jaar voor onze ogen stierf. Bah! Ik krijg er weer tranen van in mijn ogen…

Na een lange zit komen we rond half acht aan in Esquel, in de Argentijnse pampa’s. Omdat op zondag nauwelijks restaurants open zijn heeft Anja geregeld dat het restaurantje Casa Grande speciaal voor ons open gaat. De keuze bestaat uit drie mogelijke gerechten, die we van tevoren hebben doorgegeven. Aangezien het weer een laat diner wordt en de porties hier erg groot zijn, kiezen we voor pasta.

We hebben drie kwartier de tijd om naar onze hotelkamer (Hotel Plaza Esquel) te gaan, de spullen te droppen, de supermarkt te zoeken, boodschappen te doen en weer terug te gaan naar het hotel (Plaza Esquel). Het is flink haasten geblazen, maar het lukt ons net op tijd. Dan lopen we met z’n allen naar het restaurant, waar het eten goed is, maar de eigenaar naar alle waarschijnlijkheid te diep in het glaasje heeft gekeken.

Terug in onze klein en erg hete hotelkamer pakken we onze tassen in zodat we morgen weer vroeg kunnen vertrekken. En dan… lekker naar bed.

Terug naar boven

Esquel – Puerto Madryn

Wederom een lange reisdag, waarbij we naar een snel ontbijtje vertrekken van Esquel naar Puerto Madryn. Een rit van zo’n 671 km, door het steppegebied van Argentinië. Over de beroemde ‘Ruta Cuarenta’ trekken we langs de valleien van de Andes. Daarna reizen we verder over de ‘Meseta Patagonica’, een eindeloos leeg landschap waar je alleen af en toe een haciënda of ‘estancia’ tegenkomt en waar grote kuddes schapen worden gehouden. Het uitzicht is beduidend minder dan gisteren, want het dorre landschap is weinig inspirerend en weinig afwisselend. Dit is het land van de Argentijnse gaucho’s, maar ook deze lijken zich te verstoppen.

Na een lange dag bussen met enkele korte stops, komen we rond zeven uur aan in ons hotel “Residencial Petit”. Als we de sleutel van onze kamer krijgen, zien we waar het hotel zijn naam aan dankt. Snel onze tassen droppen en dan naar de ontbijtzaal voor de briefing.

Vlak bij het hotel is een soort maxi kiosk, waar we even het noodzakelijk eten en drinken inslaan. Deze brengen we eerst terug naar onze hotelkamer, om daarna de stad in te lopen op zoek naar een lekker restaurantje. Puerto Madryn is een vrij grote stad en het hotel ligt in een buitenwijk, dus is het nog een aardig eindje lopen voordat we in bij het centrum aankomen. Of de buurt veilig genoeg is om met z’n tweeën door te lopen weten we overigens niet, dus we hebben flink de pas erin. Uiteindelijk blijkt het mee te vallen.

Vanavond eten we voor het eerst deze vakantie met z’n tweeën. Eindelijk een avondje alleen. We eten bij Margarita, waar we twee verschillende pizza’s bestellen. Als de serveerster iets in het Spaans vraagt, geef ik per ongeluk het juiste antwoord. Ik ben namelijk in de veronderstelling dat ze vraagt of we beide de helft van iedere pizza willen, maar achteraf blijkt dat ze vroeg of we twee halve pizza’s willen. Gezien de grootte een goede keuze. Het eten is erg lekker en na nog even lekker nagetafeld te hebben, lopen we weer terug naar het hotel.

Terug naar boven

Puerto Madryn (dagtocht Peninsula Valdés)

En alweer moeten we vroeg opstaan. Het ontbijt staat om half zeven voor ons klaar en ziet er niet verkeerd uit.

Dan worden we opgepikt door onze gids Marcella, die ons eerst naar Punta Pirámide brengt, waar we gaan whale watchen. De tocht wordt verzorgd door Southern Spirit cruises. Voordat we mogen vertrekken, worden we in erg sexy reddingsvest gehesen. We lopen naar de grote zodiak die op ons staat te wachten. Nadat we nog even hebben moeten wachten op akkoord van de kustwacht, gaan we op zoek naar walvissen. Eerst zien we een moeder met een wit kalf en daarna gaan we nog naar een andere moeder met kalf. Deze is wat meer bedreven in het realiseren van mooie plaatjes. Ze laat regelmatig haar staart zien en ook steekt ze haar kop wat meer uit het water. Tevreden en erg gezouten gaan we terug aan wal. Aan boord was fotograaf Luis Burgueño, waar we een cd van kopen met de foto’s van vandaag, topfoto’s van walvissen en drie filmpjes. Helaas kunnen we thuis pas checken of alles ook erop staat, maar hij verzekerd ons dat we hem altijd kunnen mailen als het niet goed is.

We rijden verder over het schiereiland Peninsula Valdés. Hier zien we zoutvlakten, zeeolifanten, guanacos, mara’s (typische pampa-haas), nandu’s, albatrossen en Magelhaen pinguïns.

Rond zeven uur zijn we weer terug in het hotel. Martin gaat nog even snel de stad in, terwijl ik onder de douche spring om het zout uit mijn haar te wassen. Nog even een hapje eten en rond elf uur gaan we dan eindelijk naar bed.

Terug naar boven

Puerto Madryn (dagtocht Punta Tombo)

Weer een dagje dat we een beetje kunnen uitslapen. Om negen uur worden we opgehaald door onze bus om naar Punta Tombo te gaan. Hier komen we na een lange rit aan. Elk jaar komen er minstens een half miljoen pinguïns naar Punta Tombo om te paren, de eieren te leggen en hun jongen groot genoeg te laten worden om de tocht naar elders te ondernemen. De paden zijn aangegeven met witte stenen, waar de nesten zich soms wel heel dichtbij bevinden. Overal waar je kijkt liggen de pinguïns in hun nestjes. Bij sommigen zien we een ei liggen en bij anderen een jonkie, al is beide geen makkelijke klus aangezien de pinguïns erop liggen om ze warm te houden.

Niet alleen de pinguïns zijn prachtig, maar ook de omgeving. Overigens moeten we ook wel een aantal keren lachen om de gekke beesten. Natuurlijk is hun loopje al grappig, maar als een pinguïn op high speed komt aanlopen, vervolgens in een nest valt, weer doorloopt en daarna weer lomp in een nest struikelt, is het helemaal lachen. Ook is er eentje die duidelijk de interactie met mensen aangaat. Als iemand haar hoofd van links naar recht draait, doet de pinguïn haar na. Lachen! Naast de pinguïns zien we ook nog guanacos van dichtbij, een gordeldier en een soort marmotje.

Na twee uur te hebben rondgelopen, haasten we ons terug naar de bus. Op de terugweg rijden we via Gaiman. Een typisch stadje van de kolonisten uit Wales dat als een groene oase in het dorre landschap ligt, maar waar verder niet veel te beleven valt. Je kunt hier een hightea gebruiken, maar aangezien we hier niet veel zin in hebben, lopen we wat rond tot de bus weer verder gaat. Uiteindelijk zijn we rond half zeven weer terug bij het hotel. Daar horen we dat de vlucht morgen spontaan één uur later vertrekt.

’s Avonds gaan we wederom eten bij Margarita. Dan weer snel terug naar het hotel om toch nog een beetje slaap te pakken.

Terug naar boven

Puerto Madryn – Trelew – Ushuaia (vlucht)

Vanochtend kunnen we lekker uitslapen en genieten van een laat ontbijtje. Aangezien we gisteravond geregeld hebben dat we langer in onze kamer kunnen blijven, kunnen we na het ontbijt nog rustig het restant van onze tassen inpakken en op ons gemakje de foto’s in orde maken.

Om elf uur verlaten we onze kamer en sluiten we ons aan bij de anderen die lekker in de schaduw zitten te kletsen. Hier horen we dat er vanochtend een aantal walvissen in de baai zaten, die vanaf het strand goed te zien waren, en waarvan Sandra er zelfs een springend (al is het in de verte) op de foto heeft. Dat is dus wel een beetje balen dat we dat gemist hebben…

Per toeval weten we dat er om twaalf uur briefing is. Aangezien het buiten goed vertoeven is, krijgen we deze op het door ons al geconfisceerde plekje. We krijgen uitleg over de excursiemogelijkheden in El Chaltén en El Calafate, zodat we hierover kunnen nadenken en aan het einde van de dag de keuzes kunnen doorgeven. Overigens is het ook mogelijk om een stempel in je paspoort te halen in Ushuaia. De beste krijg je bij het postkantoortje in het Tierra del Fuego NP (tegen betaling).

De bus pikt ons op om ons naar het vliegveld in Trelew te brengen. Na een uurtje hobbelen komen we hier aan en doen we een groeps-check-in. Gelukkig zitten wij naast elkaar op de korte vlucht van zo’n 2 uur naar Ushuaia. Uiteindelijk is het ruim na drie uur voordat we vertrekken. Het is een klein vliegtuigje, zo klein hebben we nog niet gevlogen.

De landing in Ushuaia blijkt erg mooi te zijn. Je vliegt vlak over de besneeuwde bergtoppen, over het meer en landt tussen in deze prachtige omgeving. En dan ben je dus in Vuurland, het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika.

De bus brengt ons naar ons hotel Hosteria del Recodo. We kunnen snel even de bagage op onze kamer droppen en dan naar de ontbijtruimte voor de briefing. We krijgen een stortvloed aan informatie van Anja over alles wat de komende week gaat spelen wat betreft excursiemogelijkheden, reisschema’s, geldzaken, etc. Alleen de info over Torres del Paine, waar ik juist behoefte aan heb omdat ik wil weten hoe zwaar de 24-km-tocht is, wordt uitgesteld tot over twee dagen. Na Anja’s verhaal lopen we naar de supermarkt voor de grote inkopen voor de komende dagen.

Het hotel ligt een heel eind buiten het centrum, maar toch besluiten we naar de stad te lopen. Het is ruim drie kwartier in stevig wandeltempo voordat in het begin van het centrum zijn en dan vervolgens nog een twintig minuten tot het restaurant. Daarnaast zijn we nog wat extra tijd kwijt met tussenstops bij het bord van “fin del mundo”, een souvenirwinkel waar we kaarten kopen en pinautomaat waar we voldoende peso’s voor de rest van de vakantie pinnen.

Op aanraden van Anja gaan we eten bij Volver, wat bekend staat om zijn koningskrab. Ondanks mijn principes tegen het eten van dieren die ik vlak van tevoren nog levend heb gezien, proberen we het toch. Gelukkig hoeven we niet zelf een exemplaar te kiezen. Het smaakt zeker niet verkeerd, dus het is goed dat we deze specialiteit een keer geprobeerd hebben.

Vervolgens willen we met de taxi naar het hotel, maar dat blijkt niet zo makkelijk als gedacht. Er rijden namelijk weinig taxi’s en bij de standplaats staan meerdere mensen al geruime tijd op een taxi te wachten. Uiteindelijk besluiten we een stukje richting hotel te lopen, in de hoop een taxi onderweg te kunnen aanhouden. Dat was een goed idee, want al snel hebben we er eentje geregeld. We moeten hem wel op het einde de weg wijzen, maar we zijn blij dat we eindelijk in het hotel zijn.

Nu nog de kaartjes schrijven zodat we ze morgen in Tierra del Fuego NP kunnen posten. Het is weer een latertje geworden, want het is na middernacht voordat we kunnen gaan slapen.

Terug naar boven

Ushuaia (dagtocht Tierra del Fuego NP)

Na een ontbijtje maken we ons klaar voor de taxirit naar het treinstation van de Tren del Fin del Mundo. Bij het treinstation aangekomen is het een drukte van jewelste. Nadat we de kaartjes hebben gekocht, gaan we eerst nog even een stempel in ons paspoort halen en kort daarna kunnen we al “boarden”. Rond half tien vertrekt het oude stoomtreintje richting de ingang van het Tierra del Fuego NP.

De treinrit duurt één uur, terwijl de tocht maar een paar kilometer betreft. Als blijkt dat het opstarttempo ook het rijtempo van de trein is en we onderweg nog een kwartier stoppen, wordt duidelijk hoe aan dat uur gekomen wordt. Tijdens de rit wordt de geschiedenis van het treintje zowel in het Spaans als het Engels verteld. Aangezien het niet heel erg inspirerend gebracht wordt, maken we ons eigen verhaal en vullen we elkaar hierin aan.

Zo hebben we voor de vallei met dode bomen de uitleg dat dit komt door de stop die hier vroeger was om één te worden met de natuur en te boomknuffelen. Hierbij is het van groot belang dat je de boom uitzoekt met een aura dat bij dat van jou past. Doe je dat niet, dan gaat de boom dood en dat is de verklaring voor de hoeveelheid dode bomen. Tja, het is een beetje zweverig en vergezocht verhaal, maar we kunnen er goed om lachen. Ook is er een aantal keer een beetje opzwepend muziekje dat niet zou misstaan bij een Efteling attractie. We wachten op het spannend stukje treinrit die daarop volgt, maar de flinke afdaling en daaropvolgende looping blijft uit.

Al met al is de treinrit niet echt spectaculair en kent meer toeristen dan wenselijk is, dus een aanrader is het niet te noemen. Maar goed, we kunnen in elk geval zeggen dat we erin hebben gezeten en hebben de foto’s om het te bewijzen.

Van hieruit lopen we in twee groepjes de wandelroute, aangezien Anja heeft aangegeven dat het niet verstandig is met z’n allen te lopen, aangezien je dan als groep wordt aangemerkt en aan een gids vast zit.

We lopen de route Sendero del Costa, c.a. 3,5 uur en 6 km lang. De wandeling loopt door een stuk zeer oorspronkelijk bos loopt en veelal langs de kust. Af en toe hebben we doorkijkjes op het Beaglekanaal.

Onderweg komen we bij een postkantoor, waar je tegen betaling een mooie stempel in je paspoort kan zetten en natuurlijk willen we hier ook onze kaartjes voor thuis posten. Wel een bijzondere bestemming om de kaarten van te sturen.

Op het laatste stuk van de wandeling, die overigens erg mooi is en veel weerswisselingen kent, heb ik ontzettend pech. Ik zwik mijn enkel om en niet zo’n klein beetje ook. Martin loopt achter me en is zo van de aanblik geschrokken dat hij denkt dat ik mijn enkel gebroken heb. Een stel vriendelijk toeristen vragen nog of ze hulp moeten sturen als ze mij met een natte koude doek rond mijn enkel op de grond zien zitten. Gelukkig is het niet meer zo ver en loopt het hobbelige wandelpad nagenoeg parallel aan de weg, dus besluiten we het laatste stuk over de weg te lopen.

Bij de refugio zijn er tegenstrijdige berichten over de tijd waarop het busje ons komt ophalen, maar aangezien het erop lijkt dat het nog even kan duren gaan we nog maar even de refugio in. Als we een klein half uurtje later weer naar buiten gaan, zien we een heel mooi vosje voorbij lopen (helaas te snel om dit op foto vast te leggen) en is er een klein brutale roofvogel die wel erg dicht bij ons komt en nogal tam lijkt.

Uiteindelijk komt ons busje ons halen (we zijn inmiddels al verkleumd van de koude wind). Het is ongelofelijk hoeveel barsten in het voorraam zitten (wat hier overigens geen uitzondering is), maar gedurende de rit houdt het raam het in elk geval nog.

Na zo’n drie kwartier rijden worden we afgezet in het hotel, waar ik even lekker een warm bad neem om bij te komen van de dag (uiteraard met de voet hoog en uit het warme water) terwijl Martin nog de noodzakelijke boodschappen doet. Ik heb eigenlijk zin om in bed te duiken, maar er staat nog een bevertocht op het programma.

Om zes uur worden we opgehaald door het busje. Nog even wordt het spannend of we de tocht wel kunnen maken, aangezien het busje midden op een drukke weg stil komt te staan met een lekke band. Gelukkig is de chauffeur erg bedreven in het verwisselen van banden, dus we kunnen toch weer snel verder.

Bij de lodge aangekomen, starten we met een wandeling rond het bevermeer. In het begin zien we nauwelijks bevers, maar al gauw krijgen we meer geluk en zien we verschillende exemplaren (met tak, op en in het water, samen spelend). De gids was in eerste instantie bang dat we niet veel geluk zouden hebben, aangezien het weer vannacht behoorlijk heftig was met sneeuw, waardoor het mogelijk is dat de bevers denken dat de winter is aangebroken en zij zich voor de kou verstopt zouden hebben. Gelukkig is dit niet het geval. Op een gegeven moment trek ik het niet meer met mijn enkel en neemt Anja me mee terug naar de lodge.

Niet veel later komt de rest ook en kunnen we genieten van een lekkere tapasmaaltijd. Uiteindelijk is het weer tijd om terug te gaan naar het hotel, waar we rond half twaalf aankomen. Kort daarna vallen we in slaap…

Terug naar boven

Ushuaia (boottocht Beaglekanaal)

Vandaag is het weer dezelfde tijd ontbijten als gisteren. Dan start de briefing van Anja over Torres del Paine en vooral over de wandeling van 24 km, die nu 2 km langer blijkt te zijn. Als ik haar zo hoor, dan zou de wandeling ook voor mij te doen zijn. Alleen die verdomde enkel gooit waarschijnlijk roet in het eten. Al die maanden trainen voor deze tocht en nu kan ik ‘m waarschijnlijk niet lopen door een verzwikte enkel. Dat kan toch niet waar zijn!

Maar goed, de taxi’s alweer op ons te wachten, dus probeer ik maar een glimlach op mijn gezicht te toveren en gaan we met hetzelfde groepje als gisteren richting de haven voor onze boottocht over het Beaglekanaal. De boot is een catamaran, die lekker stabiel ligt en ook goed kan doorvaren. Door het Beaglekanaal loopt de grens tussen Argentinië (links) en Chili (rechts). We maken tijdens de tocht verschillende “stops” bij het Isla de los Lobos (zeeleeuwen), het Isla de los Pajaros (aalscholvers), de Faro (vuurtoren) en het Isla de Pinquines (Magelhaen pinguïns en Gentoo pinguïns). Helaas zien we bij het Isla de Pinquines alleen de Magelhaen pinguïns. We horen van een andere Nederlandse toerist dat de andere soort er wel was, maar eigenlijk alleen van bovenaf te zien was omdat er maar een paar waren die allemaal lagen te slapen. Wel een beetje balen dat we ze niet gezien hebben, want ze komen alleen hier en op Antarctica voor.

Daarna meren we aan bij de Extancia Haberton. We krijgen hier een erg inspirerende rondleiding van een Engelstalige gids die gezien haar beperkte stemvolume nauwelijks te verstaan is. De groep is eigenlijk ook te groot, dus trekken we ons eigen plan. Aansluitend nog een kopje thee en een heerlijke chocoladekoek en we zijn weer helemaal klaar om te gaan. Er is wat onduidelijkheid over de tijd en opstapplaats van de bus, dus we worden heen en weer geslingerd tussen het restaurantje en het museum, maar uiteindelijk hebben we ruim twee uur na het aanmeren bij de estancia de juiste (massa)bus (gezellig samen met een grote groep Italianen en Duitsers).

Terug over land maken we een stop bij de bekend “flagtree”. De bomen zijn hier helemaal scheef gegroeid door de stevige Patagonische wind. Zo scheef zelfs dat een exemplaar nagenoeg gelijk met de grond is gegroeid.

Volgende stop is bij Lago Escondido (het verborgen meer). Het meer ligt op 70 m hoogte en is vaak niet te zien door de mist/bewolking die er boven hangt. Het waait ontzettend hard en in combinatie met de regen is het geen pretje om uit de bus te gaan. Natuurlijk moet er een fotootje gemaakt worden, maar het wordt een quicky.

En dan de lang verwachtte stop: de husky farm. Hier krijgen we eerst een korte uitleg over de geschiedenis van de kennel en krijgen we een kopje koffie aangeboden. Na een lang verhaal binnen, mogen we eindelijk naar de husky’s. Hier zitten een paar mooie exemplaren tussen en de meeste honden zijn erg enthousiast. Helaas is onze tijd met de husky’s veel te kort. Al snel begint het te regenen en ook onze buschauffeur blijkt ongeduldig te worden. We moeten terug…

Rond half zeven komen we aan in het centrum. Daar spreken we met Anco, Sandra en Catharina af om bij Tante Sara samen een hapje te gaan eten. We gaan eerst nog even wat souvenirs kopen en gaan dan op zoek naar het restaurantje. We denken het gevonden te hebben, maar de anderen zijn er niet. Omdat Tante Sara blijkbaar op meerdere plekken ligt, lopen we de grote winkelstraat heen en weer op zoek naar een ander filiaal. Op een gegeven moment komt Anco aangerend. Zij waren in de tussentijd nog even gaan skypen, vandaar dat we ze de eerste keer niet konden vinden.

Na een lekkere hamburger met frietjes te hebben gegeten lopen we naar de supermarkt en pakken van daaruit de taxi terug naar het hotel, waar we eindelijk eens lekker op tijd thuis zijn.

Terug naar boven

Ushuaia – Punta Arenas

Na een veel te korte nacht gaat om kwart voor zes de wekker. Als ik naar buiten kijk, blijkt het een beetje te sneeuwen en de wind giert door de straten. Na snel een foto te hebben gemaakt van het hotel (waarbij ik nog bijna omver wordt gesprongen door een enthousiaste straathond) en een ontbijtje te hebben genuttigd, worden we om half acht in busjes gepropt om naar het startpunt van de lokale bus te gaan. Deze bus is helaas niet van de kwaliteit die we tot nu toe hebben gehad. De beenruimte is erg beperkt, waardoor het alleen mogelijk is de stoel rechtop te laten staan. Dat wordt dus twaalf uur lang afzien…

Om acht uur ‘s ochtends vertrekken vanaf Ushuaia met als eindbestemming Punta Arenas. Verwachte aankomsttijd: acht uur ‘s avonds!

De grensovergang van Argentinië bereiken we om twaalf uur. De formaliteiten worden hier snel afgewikkeld en we hebben zelfs nog tijd voor een plasstop voordat de rest van de groep weer in de bus is. Van hieruit rijden we langs twee bussen die ook de overstap van Argentinië naar Chili maken. Bij de grensovergang met Chili, waar we zo’n twintig minuten later aankomen, zijn we dan ook meteen aan de beurt. De volledige bagage moet door de scan en als je niet snel genoeg bent met de bagage aan de andere kant op te pikken, valt alles op de grond. Ook hier slagen we met vlag en wimpel.

Vlak na de grensovergang is een restaurantje. We bestellen hier snel een tomatensoepje en een broodje tonijn. Dit laatste wordt vrij snel geleverd (is ook wel nodig want we hebben als volledige bus slechts een half uur de tijd), maar op de soep wacht ik nu nog…

De rit duurt wel erg lang, dus ik probeer mezelf maar te entertainen en samen met Catherina bedenk ik de meest gekke verhalen. Tevens heb ik mijn roeping gevonden: ik word guanacoloog. Zou je eigenlijk voor de fun eens in moeten vullen op een van de documenten die bij de grensovergangen moeten worden ingevuld. Als ik wist dat ze de humor konden waarderen, zou ik het best willen doen. Ik heb echter mijn twijfel of mijn humor gedeeld wordt, dus hou ik het maar bij de feiten.

Om kwart over zeven komen we aan bij ons hotel (Rey Don Felipe). Bij het uitladen van de tassen komen we erachter dat onze tassen met pies besprenkeld zijn. Mijn tas is er zelfs plaatselijk nat van en even later komen we erachter dat ook de tas van Martin niet meer al te fris ruikt. En we zijn niet de enigen die hier last van hebben. We willen onze tassen snel naar onze kamer brengen, maar de kamer die we in eerste instantie toegewezen hebben gekregen is duidelijk van een roker geweest. Dat accepteren we dus niet. Bij Sandra en Anco is de kamer nog helemaal niet klaar voor gebruik en ziet eruit alsof er een bom ontploft is. Als we met deze boodschap naar de receptie gaan, geeft de niet al te vriendelijke receptiemiep aan dat we dan maar met een ander stel uit de groep moeten wisselen, aangezien ze geen andere kamer beschikbaar hebben. Pas als ik aangeef allergisch te zijn en de klacht van Anco en Sandra ook gedeponeerd wordt, zijn er opeens wel twee andere kamers vrij (tja, volhouden loont). Samen met een vrouwtje van het hotel lopen we naar onze oude kamer, waar zij bevestigd dat het naar sigaretten ruikt en brengt zij ons naar onze nieuwe kamer. Hotel Rey Don Felipe is misschien wel een mooi hotel, maar klantvriendelijkheid staat hier niet hoog in het vaandel.

Terwijl Martin de tassen probeert vrij te maken van de vieze plaslucht, ga ik naar beneden voor de briefing. Anja is al begonnen zonder dat iedereen er is. Ze heeft niet genoeg plattegrondjes, dus moeten we maar zelf een beetje onthouden hoe alles ten opzichte van elkaar ligt (niet mijn sterkste kant). Als we aangeven dat onze tassen naar plas stinken en dit ook nog eens door Harriët en Sandra bevestigd wordt (bij haar zijn de kleren in de tas zelfs nat van de plas), geeft Anja aan dat ze hier een klacht over zal indienen bij de busmaatschappij.

Nu maar even snel de stad in, want we moeten nog boodschappen doen (en de supermarkt is nog maar een kleine drie kwartier open) en pinnen. Daarna gaan we weer snel terug naar het hotel om onze tassen te herpakken voor Torres del Paine.

Terug naar boven

Punta Arenas – Torres del Paine NP

Om acht uur met onze eigen bus naar Torres del Paine. Ook nu weer een lange reisdag, maar niet zo lang als gisteren. Dwars door het land van de gaucho’s (al heb ik inmiddels het idee dat ze een uitstervend ras zijn) steken we de grens met Chili weer over. Onderweg stoppen we bij een paar mooie locaties, maar helaas is het weer echt barslecht; veel bewolking en regen. Het uitzicht is daarom redelijk beperkt en de foto’s zijn ook niet wat ze zouden kunnen zijn. Jammer, want de omgeving is prachtig!

Het Torres del Paine NP is één van Zuid-Amerika’s spectaculairste natuurgebieden. Met 181.000 hectare omspant het maar liefst vier verschillende vegetatiezones. De bekendste beelden van het park: majestueuze bergen en rotsen die ongenaakbaar uit de aarde oprijzen, onderbroken door felblauwe meren, gletsjers, watervallen en rivieren.

Omdat we veel te vroeg zijn voor de catamaran, maken we nog met volle bepakking een tochtje naar de Salto Grande. Het is een mooie waterval, maar op het bovenste uitzichtpunt worden we bijna weggeblazen door de wind. Hier hadden we wel wat langer willen blijven, maar het weer laat het op dit moment gewoon niet toe.

Per catamaran varen we bij aankomst over het Lago Pehoé naar de refugio (berghut) Pehoé. Deze blijkt een stuk minder knus te zijn dan gedacht. We slapen op 6-persoons kamers zonder slot op de deur, dus je moet je waardevolle spullen constant meeslepen. Niet echt handig dus. We willen graag een kamer samen met Anco, Sandra en Catharina en krijgen dit via wat handige acties ook geregeld.

’s Avonds eten we in deze massaproductielocatie. Het eten bestaat uit een gortdroge pasta waarop wat gekookte vlees is gelegd en de vleesjus als pastasaus dient. Na het eten doe ik nog even net alsof ik de reisleider ben en verkondig met veel overtuiging onzinnige informatie over de geschiedenis van Torres del Paine NP. Dan gaan we naar onze kamer, waar we alleen stopcontacten op de gang kunnen vinden en daar onze elektronica willen opladen. Er hangt echter een snirkluchtje en we kunnen niet traceren waar het vandaan komt. Ook Anja vindt het luchtje verdacht en verontrustend, dus maakt er melding van. De oplossing: een mannetje met twee spuitbussen stiekem achter zijn rug, lopend door de gang om de lucht te maskeren. Dat geeft je pas een lekker veilig gevoel!

Eigenlijk had ik even lekker willen douchen voor het naar bed gaan, maar er blijken slechts drie! damesdouches te zijn voor de hele toko en een idem aantal toiletten, dus bedank ik voor de mogelijkheid en duik lekker vroeg het bed in. Gelukkig zijn de overige kamergenoten ook geen partyanimals en willen ook op tijd naar bed.

Terug naar boven

Torres del Paine NP

Ondanks dat we de wandeltocht van 24 km naar de volgende refugio niet zullen maken, staan we toch gelijk op met de rest en sluiten we net als hen aan in de lange wachtrij voor het ontbijt. Terwijl onze wandelaars vertrekken blijven wij nog even op onze luxe kamer.

Anja had gisteren aangegeven een van de andere tochten (Lago Grey of Lago Skottsberg) met ons te willen maken, maar ze is nergens te bekennen. Aangezien de tocht naar Lago Grey het mooiste is, willen we deze het liefste doen, maar de tijd laat dit helaas niet toe. We besluiten dus op eigen gelegenheid de tocht naar de mirador bij Lago Skottsberg te ondernemen. Rond half tien vertrekken we richting het meer en genieten van de mooie uitzichten onderweg en kunnen zelfs nog een condor spotten.

Rond half twaalf zijn we weer terug bij de refugio, waar we nog ruim de tijd hebben ons lunchpakketje te nuttigen en een heerlijke warme chocolademelk te drinken. En dan wordt het langzaamaan tijd om in de rij voor de catamaran te gaan staan.

Het boottochtje duurt een half uurtje, maar vliegt deze keer voorbij. Het weer is vandaag helder en het uitzicht tijdens de boottocht is prachtig. De bergketens steken mooi af tegen het turquoise water en los Cuernos wordt door mij dan ook veelvuldig vastgelegd met de camera.

In Pudeto wachten we op de bus naar Amarga, die ons in een half uurtje naar de bestemming brengt. Ook hier zijn de uitzichten weer prachtig en we passeren een mirador waar ik graag een fotostop had willen maken. Helaas werkt dat bij een lokale pendelbus niet zo, dus moet ik het beeld maar in mijn eigen geheugen opslaan.

In Amarga komen we rond twee uur aan. Van hieruit maken we een wandeling naar onze volgende refugio. Anja weet een leuke alternatieve route, dus besluiten we deze te lopen. De route is inderdaad erg leuk, maar we hebben pech want er loopt een klein riviertje dat door de waterstand te breed is om overheen te springen en de boomstam waar je normaal de oversteek mee kunt maken is helaas verdwenen. Voordat we teruglopen naar de hoofdroute besluiten we op deze mooie plek een lunchstop te houden. Een heerlijk plekje in de zon en uit de wind. Je zou bijna denken dat we vakantie hebben…

Als we verder lopen krijgen we een steeds beter uitzicht op de Torres del Paine. De 3 torres zijn alleen volledig te zien met een stevige wandeling van één dag, maar op onze route heb je het een-na-beste uitzicht, namelijk 2,5 Torres del Paine. Helaas is het wel redelijk bewolkt, dus zijn het de Torres in de mist.

Even voor vijven komen we aan in de Refugio Torres. Deze refugio is wat knusser, maar ook wat primitiever. Wij verblijven in het oude deel waar zelfs helemaal geen stroom is. Bij de kamerindeling zorgen we ervoor dat we weer dezelfde indeling krijgen als de dag ervoor. De rest komt pas rond zes uur aan en is blij dat we dat geregeld hebben.

Om acht uur is het etenstijd en krijgen we een of andere paellaprut (droge rijst met restanten van vlees, mini-inktvissen en andere ondefinieerbare taaie stukjes). Aangezien we vandaag weer een jarige hebben, is er speciaal voor haar taart geregeld en mag ik namens de groep een cadeautje overhandigen. Zij trakteert op haar beurt iedereen na het eten op een drankje.

We gaan redelijk op tijd naar bed. De kamer is erg tochtig en gehorig. De hele nacht stormt het dusdanig dat ik toch wel begin te twijfelen of de refugio hier tegen bestand is.

Terug naar boven

Torres del Paine NP

De storm houdt bijna de hele nacht aan, maar tegen de ochtend is de refugio nog heel en ben ik verrast door de helderblauwe lucht die ik bij het ontwaken vanuit het raam kan zien.

Het ontbijt is niet echt om over naar huis te schrijven. We krijgen een vaag warm papje, een bakje papperige cornflakes en drie sneetjes geroosterd brood met een bakje roerei. Als ik ga vragen of we wat ham en kaas kunnen krijgen als beleg, word ik raar aangekeken en krijg ik als uitleg dat het een refugio is en zij daarom geen ham of kaas hebben. Vreemd, want als ik even later ons lunchpakketje wil ophalen, zit hier wel kaas op.

Bij de kamer aangekomen moeten we nog even bedenken wat we gaan doen vandaag. Ik denk dat ik de route naar de Torres niet ga redden, maar wil het Martin niet onthouden. Uiteindelijk kiest hij ervoor om toch de dag met mij door te brengen. Wat een ontzettende lieverd is het toch…

Sandra blijft ook achter in de refugio, terwijl Anco naar de Torres gaat, dus ze gaat de ochtend met ons mee. Uiteindelijk valt het aantal mensen dat de tocht gaat lopen wel tegen, slechts 8 van de 24.

Wij lopen het laatste stuk van de route die we gisteren ook hebben gelopen, omdat daar het enige punt ligt waar je in elk geval zo’n tweeënhalve Torres kunt zien zonder de zware klim te maken. Aangezien het weer vandaag prachtig is en de Torres helemaal vrij liggen, is het zeker de moeite waard. Daarna lopen we weer terug naar de refugio voor onze lunch.

Even een kort dutje voor we weer verder gaan. Wij vertrekken naar het pad rond het meertje. Halverwege de route komen we echter bij een riviertje dat je niet met droge voeten kunt oversteken en aangezien de wind behoorlijk is opgestoken en de route eigenlijk weinig inspirerend is besluiten we terug te gaan. We maken nog een stop bij de souvenirshop van het hotel en kopen hier een veel te duur beeldje van de Torres gemaakt van blauwsteen. We twijfelen wel even, aangezien het toch een aardig bedrag kost, maar het is de laatste kans om een souvenir uit Chili te kopen en dit is eigenlijk het beste wat we tot nu toe gezien hebben.

Rond een uurtje of vijf zijn we weer terug in de refugio en kletsen we nog wat. De klimmers komen inmiddels ook binnendruppelen. De tocht blijkt toch wel erg pittig te zijn geweest, maar ze hebben het gehaald!

Terug naar boven

Torres del Paine NP – El Chaltén

Gepakt en bezakt gaan we om half acht richting het ontbijt, wat net zo karig is als gisteren.

Het vertrek staat om kwart over acht gepland. Een half uur later dan gepland komt het veel te kleine busje om ophalen. We worden er letterlijk ingepropt en ik heb het “geluk” dat ik boven een wiel zit. Benen in mijn nek en twee tassen op schoot en raampje open voor iets frisse lucht, vertrekken we naar Amarga.

Onderweg is er een smal bruggetje waar het busje maar net over past. Het bruggetje kan echter het gewicht van de bus met passagiers niet aan, dus moet nagenoeg iedereen met bagage eruit.

In Amarga staat onze eigen bus op ons te wachten. Helaas is het hetzelfde kleine busje als voorheen, maar de airco zou nu gemaakt zijn. We komen er echter al snel achter dat dit niet zo is en een saunatocht is het gevolg.

Voordat we de grens over gaan, pikken we eerst onze achtergelaten grote bagage op in een dubieus schuurtje in Cerro Castillo en wisselen we collectief onze Chileense peso in voor Argentijnse. Bij het wisselpunt proberen ze ons natuurlijk een slechte koers te geven. Samen hebben we 70.000 Chileense peso, wat volgens mijn valutatabel omgerekend zo’n 550 Argentijnse peso is. Zij bieden 460. Sandra vraagt of ze niet iets aan de koers kunnen doen, omdat deze toch erg laag is. In eerste instantie willen ze niks doen, maar als ik blijf volhouden dat we uit principe hier niet mee akkoord moeten gaan en moeten weglopen (al krijgen we elders dezelfde slechte koers), maken ze er uiteindelijk 500 van. Nog niet echt top, maar we gaan er maar mee akkoord.

Onderweg zien we onze langverwachte gaucho. Iedereen is al druk vanuit de bus aan het fotograferen, als Anja de man vraagt of we foto’s van hem mogen maken. Hij vindt het helemaal geen probleem en blijft zelfs stil staan met zijn paard zodat we een paar mooie plaatsjes kunnen schieten.

De grensovergang om Chili uit te komen, gaat heel snel. Helaas gaat het er aan de Argentijnse kant heel anders aan toe. Het duurt ongeveer een uur voordat we hier doorheen zijn. En dan hebben we nog geluk, want er blijken de afgelopen dagen stakingen te zijn geweest, waarbij ze het beleid hanteren en maximaal twee bussen per uur door te laten.

Onderweg maken we nog een aantal tussenstop o.a. bij het uitzichtpunt op het Lago Argentina en de mirador op de Cerro Fitzroy (3.405 m) en de Viedmagletsjer. De Cerro Torre (3.100 m) is vandaag helaas is de bewolking.

Om half acht komen we na zo’n 579 km afgelegd te hebben aan in El Chaltén en nemen we onze intrek in Hosteria Los Ñires. Hier krijgen we nog wat korte instructies over morgen, maar eigenlijk wil ik alleen maar zo snel mogelijk naar bed.

Terug naar boven

El Chaltén

Het was vandaag de bedoeling een wandeling van 7 uur naar Laguna de los Tres met uitzicht op de Fitz Roy te maken, maar aangezien we ons beiden niet lekker voelen besluiten we niet mee te gaan. We zijn trouwens niet de enigen die verstek laten gaan. Ongeveer een derde van de groep ligt in de ziekenboeg. Martin gaat wel nog even naar het ontbijt om ons af te melden bij Anja en te vragen waar een apotheek is.

Om negen uur gaan we ontbijten en hoe simpel het ook is, het smaakt prima. Martin gaat daarna op zoek naar de apotheek en ik kruip weer in bed. Hij komt thuis met een hoestdrankje, meer was er niet uit te halen, dus we zien wel of het iets oplevert. Terwijl ik probeer verder te slapen, gaat hij wandelen en maakt nog een paar mooie foto’s van de Cerro Torre.

De rest van de dag verblijven we eigenlijk op de hotelkamer en maak ik blij gebruik van onze calentador om een soepje te maken. Wel ga ik nog even aan de receptie vragen waar ik die mooie sleutelhangers kan kopen. Ze blijken deze zelf te maken. Alleen takken die door parasieten zijn aangetast en op de grond zijn gevallen mogen hiervoor gebruikt worden. Het hout wordt gekookt en daarna wordt de parasiet eraf gepulkt. Het schijnt ontzettend veel werk te zijn. Als ik vraag of ik degene van de kamer mag kopen, gaan ze op zoek of ze er nog eentje hebben liggen. De jongen achter de balie denkt dat ze er nog wel ergens eentje in het huis hebben liggen en brengt deze morgen voor check-out voor me mee. Nu maar hopen dat het lukt!

Om zeven uur gaat Martin naar de briefing. Hij ontvangt een aantal goed bedoelde moederlijke adviezen. Daarna gaat hij afhaalpizza halen, die we op de kamer op peuzelen. Als ik de pizza zie, weet ik al dat dit slecht gaat vallen, want de kaas drijft eraf en ook de salami spiegelt van het vet. Toch eet ik mijn portie grotendeels op.

Terug naar boven

El Chaltén – El Calafate (Viedma gletsjershike)

Als we ons ontbijtje gaan eten, vraag ik aan het meisje aan de receptie of Fernando een stukje dode boom voor me heeft kunnen vinden. Helaas is hij vandaag op trekking en heeft geen boodschap achtergelaten. Ze raadt me aan het tegen zessen nog eens te proberen.

Om tien uur moeten we uit onze kamer zijn, dus ik vraag of we de kamer nog wat langer kunnen hebben zodat ik nog even kan liggen. Onze kamer is helaas nodig vandaag, maar het meisje is wel zo behulpzaam dat ze een andere kamer regelt die ze toch niet nodig hebben vandaag. Dat is pas klantvriendelijkheid!

Anja komt met een lapmiddel aanzetten (hoestsnoepjes met iets van antibiotica erin). Aangezien ik me geen raad meer weet met al dat gehoest (de koorts is gelukkig wel eindelijk weg), wil ik het wel proberen.

Om kwart over elf komt de bus ons ophalen en brengt ons naar het begin van ons Viedma-avontuur. Degenen die de Viedma Pro (variant met ijsklimmen) geboekt hebben zijn vanochtend vroeg al vertrokken. Ik weet niet of ik de tocht aan kan, maar wil dit eigenlijk niet missen. Ach, in het slechtste geval blijf ik halverwege ergens steken en wacht ik wel op het ijs totdat de rest weer terug is.

Rond het middaguur worden we via een boottocht van ongeveer een uur naar het beginpunt van de gletsjer gebracht. De Viedma is de grootste gletsjer van Argentinië. De boot vaart eerst nog even heen en weer langs de gletsjerwand en we hebben blijkbaar erg veel geluk als we hier een groot stuk van zien afbreken. Helaas ben ik te laat voor de foto (file voor de achteruitgang van de boot), maar de knal is enorm en de vloedgolf die erop volgt ook.

We klauteren aan wal en klimmen over morenen (waar ik overigens een hele andere voorstelling van had) naar de zijkant van de gletsjers, waar we onze crampones (stijgijzers) ondergebonden krijgen. Al snel valt ons op dat er een Aziatisch prinsesje bij is dat op sneakers loopt en geen jas of handschoenen aan heeft, maar zichzelf wel graag als een waar fotomodel op de foto wil hebben. In het begin wil iedereen haar nog wel helpen, maar al snel is geduld om een complete fotorapportage van haar te maken bij de meesten wel een beetje op.

Maar goed, we zijn klaar om aan het echte werk te beginnen. In de verte zien we onze ijsklimmers, dus eerst nog even zwaaien en dan… aan de slag. De gletsjerhike is heel anders dan in Nieuw Zeeland. Waar we daar over relatief vlak ijs liepen dat prachtig blauw van kleur was, lopen we hier behoorlijk te klimmen en dalen over veel grover ijs dat ook minder mooi van kleur is. De tocht is echter zeker niet minder de moeite waard. Ook op de gletsjer waait het behoorlijk hard, dus we hebben ons goed ingepakt en moeten af en toe stevig gaan staan om weerstand te bieden aan de straffe patagonische wind. Tijdens de tocht genieten we van mooie uitzichten, grote ijsbergen, helderblauw water en een verblindend zonnetje. In totaal lopen we zo’n twee uur over de gletsjer en natuurlijk krijgen we op het hoogtepunt van de trip een glaasje Baileys met gletsjerijs. Lekker!

Dan moeten we weer snel terug richting te boot, want blijkbaar zijn we al aan de late kant.

Tijdens de busrit terug hebben we prachtig uitzicht op de Fitz Roy en de Cerro Torre. Gelukkig begrijpt de chauffeur onze behoefte en biedt spontaan een fotostop aan. Hier wordt dankbaar gebruik van gemaakt.

Rond zes uur komen we weer in ons hotel aan. Nog net genoeg tijd voor een snel toiletbezoek en onze tassen te verzamelen. Ik heb de moed nog niet opgegeven en vraag wederom naar Fernando. Deze is nog niet terug, maar het meisje heeft zelf gezocht en een prachtig stuk hout gevonden. Ze weet echter niet of ik het wel mag kopen en weet ook niet welk bedrag ze ervoor kan vragen. We besluiten haar 100 peso ervoor te geven en vragen of het een probleem is dit door de douane te krijgen. Ze verwacht van niet (Anja twijfelt).

De bus die ons komt halen is gelukkig niet de steeds maar defecte aircobus, maar een grotere luxere bus. Het is maar 2,5 uur rijden naar El Calafate, maar ik ben toch blij dat we nog even een fatsoenlijke bus hebben gekregen.

Om kwart voor negen komen we aan bij ons hotel Hosteria Schilling.

Terug naar boven

El Calafate (dagtocht Perito Moreno)

Om negen uur vertrekken we met een busje waar we net met z’n allen in passen naar de Perito Moreno. We hadden gedacht alleen naar de gletsjer te gaan, maar we gaan blijkbaar via een alternatieve route omdat hier veel beesten zitten. Nou ja, in Patagonië is dat natuurlijk allemaal relatief. Onze gids doet haar best om ons allemaal interessante dingen te vertellen, maar het is voor haar moeilijk onze aandacht vast te houden, want de meeste dingen die ze vertelt hebben we al van andere gidsen gehoord. Wel een beetje lullig voor haar, maar ja, daar kunnen we ook niet veel aan doen. We houden het er maar op dat we een beetje moe zijn vandaag.

Onderweg zien we de Calafate bush. De legende leert dat als je de besjes van deze plant eet, je in Calafate terug zult keren. Niet doen dus, want ondanks dat de reis tot nu toe goed bevallen is, willen we hier alleen terug komen als we naar Antarctica gaan…

Verder beleven we nog wat kleine avonturen onderweg. We besluipen een roofvogel waar ik de naam niet meer van weet (klinkt als kirikiri), willen schapen fotograferen die te schuw zijn en wegrennen, maken een tussenstop bij een estancia waar ze geiten hebben en waar een klein geitje zich ligt te warmen aan de kachel (en binnen plast als ik haar aai) en zien mooie indianenpaarden.

Bij de Perito Moreno aangekomen is er een compleet netwerk van loopbruggen en uitkijkplekken gemaakt om de gletsjer van alle kanten te bewonderen. De Perito Moreno is een van de grootste gletsjers ter wereld en een van de weinigen die nog aangroeien. Het uitzicht op de gletsjer is prachtig en de brug naar de overkant is gevormd. Je hoort het ijs voortdurend kraken en natuurlijk hopen we wat spectaculaire breeksels te zien. Een paar keer hebben we geluk. Het zijn veelal relatief kleine stukken die afbreken (al zou je dat aan het lawaai niet afleiden), maar we zijn ook getuige van complete stukken wand die afbreken en met veel geweld in het water vallen.

Na hier enkele uren te hebben rondgelopen begint het steeds harder te regenen en we duiken snel het restaurant in om iets kleins te eten. Even voor drie uur vertrekt de bus weer richting hotel. Vlak bij Calafate maken we nog een stop om de flamingo’s in de verte te bewonderen en rond vier uur zijn we weer “thuis”.

We lopen nog even de stad in op zoek naar souvenirs, maar kunnen buiten wat toeristische doosjes chocolade voor het thuisfront niet echt iets vinden. Dan maar snel een hapje eten en lekker onder de wol kruipen…

Terug naar boven

El Calafate (boottocht Todos Glaciares)

Het is erg vroeg als we opstaan, maar vandaag staat een lange dag voor de boeg. Om half acht worden we bij het hotel opgehaald door een busje dat ons naar het startpunt van de boottocht naar Todos Glaciares brengt. Gelukkig is het niet erg toeristisch… Terwijl we in de rij staan, zien we nog een stinkdier lopen.

En dan mogen we richting de boten. Er liggen drie exemplaren klaar, de ene nog groter dan de andere, maar gelukkig hebben wij een exemplaar waarbij we rond kunnen lopen over dek. Er is wel nog even verwarring voordat we aan boord kunnen, want blijkbaar heeft Anja kaartjes te kort. Of toch niet…

De boottocht vertrekt vanaf Puerto Bandera. We varen over de noordelijke arm van het Lago Argentino naar de Upsala Glaciar. De gletsjer is de grootste in het Nationale Park (800 km²) en is bekend om de hoeveelheid ijsbergen die de weg naar de gletsjer versperren. De gletsjer zelf zien we alleen in de verte, maar ijsbergen zien we meer dan genoeg in allerlei vormen, maten en kleuren.

Op een gegeven moment zien we twee medereizigers op een andere boot voorbij komen en even denken we dat ze de verkeerde boot hebben genomen. Blijkbaar hebben zij als enigen een andere tocht geboekt. Gelukkig maar.

We vervolgen onze tocht naar de Spegazzini Glaciar. Deze is spectaculair door zijn hoogte (135 m), maar ook door zijn vorm. Je ziet namelijk duidelijk de gletsjer over de bergen omlaag komen om vervolgens te eindigen in een gigantische gletsjerswand. Op foto bijna niet vast te leggen zo groot, maar wel de meest spectaculaire van vandaag.

Tot slot varen we nog via de zuidelijke arm van het Lago Argentino naar de Perito Moreno Glaciar. Het is ijskoud en we hebben pech want echte grote stukken breken er vandaag niet af. Bij de andere gletsjers zijn we behoorlijke tijd blijven dobberen, maar hier heeft de kapitein het snel gezien. Een enorm koud en winderig avontuur, maar zeker de moeite waard.

Rond vijf uur zijn we weer terug in het hotel en hebben we ruim de tijd om onze foto’s te bekijken en nog wat dingen op de kamer te doen. Dan lopen we het centrum in om te pinnen en lekker een hapje te eten. We willen de Patagonische specialiteit (lam van de BBQ) wel eens proberen. We lopen binnen bij Casimiro Bigua en bestellen met z’n tweeën één portie. Het is erg lekker en we zijn dan ook zeer tevreden met onze keuze. De rekening mag er voor Patagonische begrippen ook wel zijn, maar we hebben genoten en daar gaat het toch om.

We lopen terug naar onze kamer om alles klaar te maken voor morgen. Weer een lange hangdag…

Terug naar boven

El Calafate – Buenos Aires (vlucht)

We kunnen lekker uitslapen. Even een snel ontbijt bij het hotel eten en om tien uur moeten we alweer uit onze kamer zijn. En dan is het wachten geblazen tot we rond een uur worden opgehaald en naar het vliegveld worden gebracht.

Het vliegveld is vrij nieuw en ik kan niet zeggen dat alles gestroomlijnd loopt. De stroom valt uit waardoor de labels van de grote bagage niet geprint kunnen worden en mensen die niet online hebben ingecheckt ook niet fysiek kunnen inchecken. Baobab heeft blijkbaar al voor ons ingecheckt maar ons natuurlijk weer eens niet naast elkaar gezet. Nu maar hopen dat we kunnen ruilen met mensen…

Onze vlucht van El Calafate naar Buenos Aires vertrekt rond kwart over drie en doet er korter over dan gepland waardoor we om zes uur op onze plaats van bestemming aankomen. Gelukkig hebben we kunnen ruilen waardoor we toch naast elkaar hebben gezeten. Met zo’n dingen scheelt het als je getrouwd bent, want mensen met dezelfde achternaam worden blijkbaar wel naast elkaar geboekt. In Buenos Aires landen we trouwens niet op het gebruikelijke nationale vliegveld, maar op het internationale vliegveld omdat het andere wordt opgeknapt en morgen pas weer in gebruik genomen wordt. Het is dus even improviseren (ook met de bagage), maar uiteindelijk komt alles goed.

De blijdschap dat we op tijd in Buenos Aires zijn en dus lekker op tijd kunnen gaan eten, verdwijnt al snel als blijkt dat onze bus maar niet komt. Anja gebruikt de tijd uiteindelijk maar om ons buiten een briefing te geven. Uiteindelijk komt om kwart voor negen de bus!

Een half uurtje later komen we in ons hotel (Castelar Hotel & Spa) aan. Sandra en Anco zijn nog erg optimistisch omdat het op internet allemaal top uit ziet, maar ik ben wat sceptischer. Een hotel in het centrum geboekt via Baobab? Dat kan niet al te best zijn. De lobby doet in eerste instantie nog anders vermoeden, maar als we op onze kamer aankomen, krijg ik toch gelijk. Het is een kleine kamer, oud en vervallen, zonder daglicht en met een badkamer die niet echt te beschrijven is. De douchebak is zo klein dat iemand met maat 45 er niet eens in kan staan. Ronddraaien in de douchebak, douchen zonder uit de douche geblazen te worden of douchen met douchegordijn dicht zonder een claustrofobische aanval te krijgen behoort niet tot de mogelijkheden. Conclusie: als je hier doucht dan is staat de hele badkamer blank. Waarschijnlijk het beste om op het toilet te gaan zitten als je wil douchen, dan kun je alles tenminste combineren en is er nog één voordeel aan deze aftandse badkamer.

We lopen nog even snel de straat door op zoek naar een supermarktje voor wat water en gaan daarna snel naast het hotel een hapje eten.

Terug naar boven

Buenos Aires

Om half negen gaat de wekker en gaan we naar een bijzondere douche ervaring naar het ontbijt. Spullen pakken en op ontdekkingsreis door Buenos Aires. We lopen eerst naar de Plaza de Mayo, waar we wat foto’s van de bezienswaardigheden maken. En dan op naar het vertrekpunt van de Bus Turístico. Onze eerste stop is in La Boca. Volgens de info die we hierover hebben, is het niet veilig hier rond te lopen, behalve in het meest toeristische straatje van de wijk Caminito. Het is erg kleurrijk en er is veel toeristische bedrijvigheid. Er zijn verschillende mensen verkleed in traditionele (vrij hoerige) tangokleding waar je mee op de foto kunt (tegen betaling uiteraard), maar dat slaan we even over. We hebben het hier vrij snel gezien en zijn net op tijd voor de volgende hop-on-hop-off-bus weer bij de halte.

Volgende halte: Recoleta. We lopen eerst naar de Floralis Genérica en gaan dan op zoek naar de begraafplaats van Evita Peron. Het is nog even zoeken, maar uiteindelijk vinden we het kerkhof. Dit is een waar doolhof en zonder plattegrond is de kans dat het je het befaamde graf vindt minimaal. De graven, veelal familiegraven, zijn allemaal erg overdadig. Maar wel iets wat je gezien moet hebben.

We pakken vervolgens de bus weer terug naar het startpunt en lopen van hieruit naar de architectonisch verantwoorde voetgangersbrug bij de haven. Dit verloopt niet helemaal zoals gepland, want de route die we hadden uitgestippeld blijkt niet mogelijk, waardoor het nog een hele onderneming wordt om bij de brug te komen. Hier schieten we nog wat plaatjes en haasten ons vervolgens terug naar het hotel om ons klaar te maken voor de tangoshow.

Om kwart voor zeven worden we opgehaald en begint ons tango avontuur. We krijgen eerst les. De instructeur brengt het erg leuk, maar de groep is wel een beetje groot. Vooral veel Nederlanders (onze groep dus) en een aantal meisjes uit Australië. Na afloop krijgen we een certificaat en kunnen we aan het diner aansluiten. Daarna volgt de tangoshow. Het is duidelijk dat ze goed kunnen dansen. Een vrouw weet zelfs zo’n acrobatische dingen in de tango te gooien, dat ik me af vraag hoe ze uit de knoop blijft. Sommige stukken zijn alleen zang of instrumentaal, dus dat vind ik persoon minder, maar als er gedanst wordt, dan is het genieten geblazen.

Rond half twaalf zijn we terug van de show en gaan we voldaan naar bed.

Terug naar boven

Buenos Aires

We slapen lekker uit en zorgen dat we nog net op tijd bij het ontbijt zijn. Daar doneer ik snel wat geld voor Anja en krijgen we te horen dat van Sieds zojuist zijn rugzak is gestolen met alle kostbare spullen erin behalve paspoort en portemonnee. Dat is wel de slechtste dag waarop je dit kan gebeuren. Foto’s van de hele vakantie… weg. Dat is pas balen zeg!

We hebben vandaag eigenlijk niet veel op het programma staan. We lopen eerst even naar het Plaza Congreso en vandaar uit naar de Plaza de la Republica. Als we richting het door Anja aanbevolen winkelgedeelte lopen, begint het eerst langzaam, later redelijk hard te regenen. Uiteindelijk duiken we de Galeria Pacifico in, die mooi versierd is voor de kerst. Verder winkelen we hier eigenlijk niet, want het is veel te westers. Dan maar op naar San Telmo, waar het naar het schijnt authentieker is. Op weg hiernaar toe is een demonstratie gaande die we proberen te ontwijken. Waarvoor gedemonstreerd wordt is ons niet duidelijk, maar ze demonstreren hier erg makkelijk, dus of het echt belangrijk is, is de vraag. We lopen door het straatje Defensa om zoek naar mooie spuitwaterflessen, maar hebben geen geluk. We drinken nog maar even een colaatje op het Plaza Dorrego en kijken naar de tango voorstelling die hier gegeven wordt.

We besluiten terug naar het hotel te gaan. Martin duikt snel het internet op om nog te achterhalen waar we de spuitwaterflessen kunnen kopen, die we toch wel erg graag als souvenir willen hebben. Alles wat we kunnen vinden is dat er op zaterdag en zondag een marktje is op en rond het Plaza Dorrego waar deze te koop zijn. Helaas, dus niet vandaag…

Nou, dan maar klaar maken voor de terugreis en ons laatste avondmaal met de groep. Als we om acht uur verzamelen in de lobby blijken 4 mensen zich te hebben afgemeld omdat ze geen interesse hebben in een afscheidsetentje met z’n allen. Aangezien het een niet alleen een afscheidsetentje van de groep is, maar ook een bedanketentje voor Anja, vind ik het niet zo’n sympathieke actie. Anja heeft haar best gedaan om ons een mooie reis te bezorgen en verdient het dat iedereen aanwezig is om haar te bedanken voor haar inspanningen. Maar goed, iedereen heeft recht op z’n eigen mening.

Het etentje bij la Crac is erg gezellig en Ingrid heeft zich zelfs helemaal uitgeleefd met een erg treffende limerick voor Anja.

We duiken rond elf uur ons bed in, helemaal klaar om naar huis te gaan. Overigens wel jammer dat we morgen niet nog even de tijd hebben om terug de stad in te gaan, want tijdens het etentje vernemen we van Catharina dat ze de spuitflessen waar we naar op zoek waren wel heeft gezien.

Terug naar boven

Buenos Aires – Santiago de Chile (vlucht)

We slapen een beetje uit en zorgen dat we nog net op tijd aanschuiven voor het ontbijt. En dan is het wachten tot het elf uur is en we worden opgehaald door de bus om naar het vliegveld te gaan. Dat blijkt echter makkelijker gezegd dan gedaan, want er zijn rellen in de stad, waardoor de straat waar het hotel aan ligt is afgesloten en de bus niet tot voor de deur kan komen. Als op een gegeven moment een FOX-groep binnen komt, krijgen we het briljante idee dat we hun bus wel willen overnemen. Als Anja en Yvonne naar het drop-off point van de bus lopen om de chauffeur te vragen, worden ze onbeschoft te woord gestaan en na meerdere pogingen wil hij de dames zelfs niet meer te woord staan. En wat blijkt even later… deze chauffeur is ingehuurd (op voorhand al) om ons naar het vliegveld te brengen. Deze arrogante topper is dus niet alleen onbeschoft, maar ook nog eens veel te laat. Uiteindelijk bemoeien de mannen van het hotel zich er ook mee en lopen we onder begeleiding van hen naar de bus en zij bewaken ook of alles veilig en goed verloopt. En dan… op naar het vliegveld.

Na de gebruikelijke rompslomp op het vliegveld nemen we afscheid van Anja, die zelfs een klein afscheidscadeautje voor iedereen heeft (boekenlegger). Overigens kunnen we onze boardingpassen van Madrid naar Amsterdam nog niet krijgen, dus dat wordt spannend…

Onze vlucht van Buenos Aires naar Santiago vertrekt uiteraard te laat en om half zes uur komen we op de plaats van bestemming aan.

Als we bij de gate zitten te wachten op het vertrek van onze volgende vlucht, komt Catharina met een onaangename verrassing. Volgens haar is net omgeroepen dat onze vlucht naar Madrid geannuleerd is. In eerste instantie denk ik dat ze een grapje maakt, maar aan haar reactie merk ik al snel dat het waarheid is. In Spanje zijn blijkbaar stakingen van de luchtverkeersleiding, waardoor we niet kunnen landen. Dat is pas balen! En wat nu gaat gebeuren… dat moet je hier maar zelf uitzoeken…

We zitten urenlang in onzekerheid en krijgen weinig tot geen info en zelfs bij de gate is nog steeds niet aangegeven dat de vlucht geannuleerd is. René heeft zich overigens opgeworpen als groepsleider en probeert helderheid te krijgen.

Uiteindelijk besluiten we maar een sit-in te houden en om acht uur beginnen we voor Sieds te zingen (middernacht Nederlandse tijd) voor zijn verjaardag. Het werkt aanstekelijk en zelfs andere toeristen doen mee en feliciteren hem. Het duurde even na het slechte nieuws, maar nu heeft iedereen de knop wel een beetje om kunnen zetten en proberen we er maar het beste van te maken.

Rond tien uur komt het bericht dat we naar een bus moeten, die ons naar het Sheraton! brengt voor onze overnachting. Gelukkig worden we langs de douane geloodst, want anders waren we onze mooie houtknots waarschijnlijk kwijt geweest.

Het is nog een aardig eindje rijden naar het hotel, waar het inchecken van zo’n grote meute natuurlijk ook tijd vraagt. Uiteindelijk zijn we om tien voor elf op onze kamer. Als we zijn bijgekomen van de grootsheid van onze kamer en dit ook op beeld hebben vastgelegd, gaan we snel naar beneden om nog een hapje te eten. Het buffet is namelijk maar tot elf uur open.

Zoals je in het Sheraton kunt verwachten, is het eten verre van slecht. We hebben lang moeten wachten, maar dan heb je ook wat…

Weer terug op de hotelkamer, wil ik even een mailtje naar thuis sturen. Het blijkt echter dat je voor het gebruik van internet moet betalen. Dat is toch wel erg raar, zeker in zo’n hotel. Martin besluit beneden navraag te doen en ik neem nog even een douche en klauter in de grote kingsize boxspring. Wat een heerlijk bedje en het lakengoed is ook al van heerlijke zachte kwaliteit.

Uiteindelijk lig ik al lang te slapen als Martin de kamer weer op komt.

Terug naar boven

Santiago de Chile – Madrid (vlucht)

Om negen uur verzamelen we bij de lobby. Helaas is er nog geen nieuws over het vervolg van onze reis. Dan maar ontbijten…

Voordat we terug gaan naar onze kamer, nemen we de lift naar de bovenste verdieping om te genieten van het uitzicht.

We houden het nieuws op BBC World (de enige Engelstalige nieuwszender die we kunnen vinden) in de gaten en langzaam sijpelt info door dat de Spaanse overheid de noodtoestand heeft afgekondigd, waardoor zij nieuwe maatregelen kunnen nemen en de luchtverkeersleiding bij werkweigering een gevangenisstraf kunnen opleggen. Dat zou de situatie wel eens snel kunnen verbeteren.

We besluiten goed gebruik te maken van de kamer. Ik wil lekker in bad gaan liggen, maar er is geen stop. Gelukkig hebben we onze eigen stop bij ons, dus kan ik toch van een lekker badje nemen…

Om één uur hebben we weer in de lobby afgesproken, maar we zijn de enigen die er zijn. We besluiten dus maar naar de lunchruimte (buiten bij het zwembad) te lopen. Hier treffen we het grootste gedeelte van onze groep aan. De meesten zelfs in badkleding. Het blijkt dat we om vijf uur vanmiddag worden opgehaald en naar het vliegveld worden gebracht. Dat is goed nieuws!

We besluiten goed gebruik te maken van het lunchbuffet, want we hebben geen idee wanneer we onze volgende maaltijd weer krijgen.

Om drie uur krijgen we een telefoontje op onze kamer, dat we om vier uur worden opgehaald. Onze bagage staat al klaar en we gaan ruim op tijd naar de lobby op uit te checken.

Er zijn meer mensen dan plaatsen in de bus, maar gelukkig zitten wij er op tijd in. Het is dus even passen en meten, maar de grondstewardess (die ons komt ophalen) besluit dat het niet verantwoord is en blijft bij de achterblijvende passagiers om ander vervoer te regelen. Dat heeft LAN wel netjes gedaan…

Om kwart over vijf komen we aan op het vliegveld, waar het een aardige chaos is. We gaan op zoek naar waar we ons moeten melden en al snel merken we dat ze ons proberen af te wimpelen met bericht dat we morgenvroeg om acht uur maar met LAN moeten bellen. Hier nemen we uiteraard geen genoegen mee. Als we aangeven dat we zojuist door een grondstewardess in het Sheraton zijn opgehaald, komt er beweging in en blijkt inderdaad dat we vandaag vertrekken.

Als we willen inchecken voor onze gewijzigde vlucht, begint het volgende drama. We kunnen weer niet doorchecken naar Schiphol en nu kan onze bagage zelfs niet verder. Althans bij de meesten niet. Erg vreemd allemaal… We kunnen wel met onze boardingkaarten naar een speciale balie om daar onze vervolgvlucht te regelen, maar kunnen onze bagage niet doorlabelen als we niet weten op welke vlucht we terecht komen. Maar aan de andere kant kun je niet inchecken voor de eerste vlucht als je je bagage dan niet direct mee incheckt. Niet echt een logisch systeem…

Eerst inchecken dus en tassen naar Madrid, vervolgens naar de balie om een aansluitende vlucht naar huis te regelen. Hier zijn we de nodige tijd kwijt. Het zou allemaal geregeld zijn, maar we krijgen geen boardingkaarten en geen stoelnummers. Ik heb zo mijn twijfels of dit allemaal wel nut heeft gehad, maar we zullen het in Madrid wel merken. Overigens was de eerst mogelijke vlucht die we konden regelen op 6 december om tien voor vier ‘s middags. En dat terwijl we 5 december rond kwart over twee zullen aankomen in Madrid. We zullen wel zien, want we willen toch proberen eerder naar huis te gaan.

Onze vlucht van negen uur vertrekt uiteindelijk met ruim een uur vertraging. Een groep studenten is hier waarschijnlijk de oorzaak van. Zij komen pas erg laat het vliegtuig in en dan vindt er ook nog een grote stoelendans plaats. Erg vervelend allemaal. Ik wil gewoon de lucht in, een hapje eten en dan slapen…

Terug naar boven

Madrid – Amsterdam (vlucht)

Om drie uur ’s middags landen we in Madrid. Net voordat we landen, krijgen we het bericht dat transitpassagiers zullen worden opgewacht om hen verder te helpen voor hun volgende vlucht. Ik hoop dat ze genoeg mensen hebben ingeschakeld, want er valt nogal wat te regelen. Zoals verwacht valt dit tegen. Er is één balie met 2 medewerkers voor een vliegtuig met zo’n 200 tot 300 passagiers.

We besluiten maar eerst onze bagage te halen en dan wel verder te kijken. Ook met de bagage is er blijkbaar van alles misgegaan, want van een groot gedeelte van onze groep die met z’n tweeën reizen, is één tas zoek. Zo ook bij ons. De tas van Martin verschijnt maar niet op de bagageband. Zelfs als er actie wordt ondernomen en wij de bagagestickers van de ontbrekende tas inleveren, blijft de tas lange tijd onvindbaar. Terwijl iedereen zijn tas al heeft en het groepsgevoel bij een aantal mensen blijkbaar spontaan verdwenen is (ze zijn al vertrokken), staan wij nog te wachten. En eigenlijk moeten we ons ook op de wachtlijst voor de volgende vlucht laten plaatsen. Uiteindelijk besluit Martin alleen op de tas te wachten en lopen Catharina, Els en Jan met mij mee om te regelen dat we op de wachtlijst komen.

Ik geef de stewardess aan dat ik nog geen bagage kan inchecken omdat deze zoek is en vraag of ik deze zo nog bij haar kan inchecken. Ik wil net terug lopen naar onze groep (of althans het gedeelte dat nog over is) als Martin met de bagage komt aanrennen. Ik draai me om naar de stewardess en ze is verdwenen. Els rent nog achter haar aan, maar we moeten het maar uitzoeken. We lopen naar een andere balie om onze tassen in te checken voor onze stand-by plaatsen.

Eerst moeten we weer eens door de douane, waar mijn geduld aardig op de proef gesteld wordt. De stekkerzak is geen probleem, maar de maté-rietjes zijn blijkbaar erg spannen en ook de laptop vraagt extra aandacht. Zelfs mijn schoenen moeten uit. Ik kan het echt niet meer opbrengen om vriendelijk te blijven. Zij moeten zo nodig staken, want al voor zoveel frustratie en oponthoud heeft gezorgd en nu willen gaan ze ook nog een beetje moeilijk lopen doen…

En dan is het wachten geblazen… We lopen naar de gate en gaan met ons kleine groepje wat snacken en drinken. Ik bel nog even naar huis om te laten weten waar we zijn.

Als de balie bij de gate wordt bemand, ga ik er snel naar toe (we waren namelijk nummer 18 en 19 op de wachtlijst, maar misschien is het wie eerst komt, eerst maalt). Mijn vermoeden klopt, dus gelukkig zijn we al snel zeker van een plaats op de volgende vlucht. We mogen mee!!!

Om kwart voor acht vertrekt onze vlucht met een half uur vertraging naar Amsterdam. Hier komen we rond tien uur ‘s avonds aan. We gaan zo snel mogelijk naar de bagageband, want de laatste intercity naar Eindhoven (verder kunnen we al niet meer komen) vertrekt om kwart voor elf. Ik haal al treinkaartjes, terwijl Martin op de bagage wacht. En alweer is zijn tas nagenoeg de laatste op de band. We hebben nog net tijd voor een snel afscheid en rennen naar het perron. In de trein bel ik mam even om de tijd af te spreken. Fijn dat het einde van de reis nu eindelijk in zicht is…

Terug naar boven

Amsterdam

Om half één ‘s nachts komen we aan op station Eindhoven. Snel naar de taxistandplaats waar pap en mam hopelijk al op ons staan te wachten.

Gelukkig, ze zijn er al. We droppen snel onze bagage in de kofferbak en vervolgen onze lange reis naar huis.

Rond half twee ‘s nachts zijn we dan eindelijk thuis! Voordat we gaan slapen, maak ik eerst nog een welverdiend kopje koffie voor pap en mam en eten we de Bossche bollen die zij hebben meegenomen ook nog op. Dat hebben we wel verdiend! En zij trouwens ook.

Sinterklaas is dan wel al voorbij, maar toch overhandig ik nog de chocoladeletters die ik voor ze heb gekocht. Daarna nemen we afscheid en genieten eerst nog even van een lekker warme douche met thermostaat in een schone omgeving, zodat we rond drie uur eindelijk in ons eigen bedje kunnen duiken…

Terug naar boven