Amsterdam – Ivalo (vlucht)

Vandaag is het vroeg opstaan, nog even knuffelen met Martin en dan douchen en ontbijten. Dan vertrekken we richting Schiphol. Martin, de schat, brengt me in zijn Fiësta’tje. Op Schiphol aangekomen, check ik de bagage in (doorgecheckt naar eindbestemming) en ga ik met Martin nog even wat drinken en buiten naar de vliegtuigen gaan kijken. Er staat een flink windje en ik ben blij dat ik mijn dikke jas aan heb. Dan is het moment aangebroken dat ik afscheid moet nemen van mijn mupke. Erg balen dat de reis vol zat en Martin niet mee kan. Hmmm, misschien kan ik hem verstoppen in de handbagage?

Bij de incheckbalie blijkt mijn kamergenootje Monika problemen te hebben. De vlucht is overboekt en de dames van Finair zijn niet echt genegen om het probleem op te lossen. Uiteindelijk krijgt ze toch een stoel toegewezen. Ik reageer in eerste instantie enthousiast omdat ze op dezelfde rij zit en maak een grapje dat het hetzelfde stoelnummer is. Helaas blijkt mijn grapje geen grapje te zijn, maar de waarheid; we hebben beide hetzelfde stoelnummer. We worden doorverwezen naar de balie bij de gate. Daar aangekomen is het probleem gelukkig opgelost; ik ben ge-upgrade naar business class. Leuk gekletst met de buren. Het is een Fins stel dat 3,5 jaar in Nederland heeft gewoond. Ze wonen op het smalste stuk van Finland en raden mij aan ook eens in de zomer te komen, dan schijnt het er echt prachtig te zijn.

Bij de overstap van Helsinki naar Ivalo, blijkt het een strakke planning te zijn. Ik ben blij dat ik mijn bagage heb doorgecheckt, want anders had ik een probleem gehad. Als we opstijgen blijkt dat Monika de vlucht gemist heeft en zij pas de volgende dag weer een vlucht heeft. Wat een drama…

Om 19.00 uur kom ik eindelijk aan in het hotel (-13 °C). Hier eten we een hapje in het hotelrestaurant. Voor het gemak gebruik gemaakt van het dinerbuffet. Aansluitend naar de karaokebar. Op zaterdag schijnt het DE uitgaansgelegenheid van Ivalo te zijn. Nou, ik ben benieuwd…

Ja hoor, echt ontzettend bruisend! De bar zit “vol” met wanhopige onaantrekkelijke aangeschoten lappen. Het is nu duidelijk waar woorden als dronke-lap en zat-lap vandaan komen. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Het is bijna één uur ’s nachts voordat ik naar bed ga.

Terug naar boven

Ivalo

Vanochtend kan ik redelijk relaxt opstaan en ontbijten. Ik wilde met ontbijten eigenlijk wachten op Monika, maar haar vlucht had vertraging, dus heb uiteindelijk toch maar een hapje gegeten. Om 10.00 uur komt ze eindelijk aan in het hotel, samen met de vermiste bagage van zes van onze medereizigers.

Om 10.15 uur hebben we een informatiebijeenkomst met Chia, onze gids. Zij vertelt ons dat de situatie rondom Finair eerder regel dan uitzondering is. Verder geeft ze ons informatie over de mogelijkheden en de invulling van het programma. Gedurende de dagen dat we in het hotel zijn, mogen we gratis de spullen van Club Nord lenen, mits we ze maar netjes terugbrengen. Voor vandaag een snowscootertocht geboekt. Het is geen goedkoop tripje (€ 134) maar zal, zeker bij zonsondergang, de moeite waard zijn. Donderdag een cultureel uitstapje naar de Saami (oorspronkelijke bevolking van Fins Lapland) en het museum (€ 74). Als de instructie voorbij is, ga ik naar de kamer, en kleedt me verder aan (het ontbijtje had ik gekleed in slechts skibroek, snowboots en thermo-ondershirt genomen).

We verzamelen bij de lobby voor degenen die mee willen gaan wandelen (en pinnen) in Ivalo. Ondanks dat het buiten zo’n -28 °C is, voelt alleen mijn kin koud aan. Het landschap is prachtig. Een witte deken van ± 50 – 60 cm dik bedekt het hele landschap, hier en daar verfraaid door een schattig houten huisje. En natuurlijk brengt de sneeuw het kind in me boven en start ik een sneeuwgevecht met een paar andere reisgenoten. Samen met Monika, Werner, Kjell, Jan en Eva loop ik een heel eind over de rivier en kom zo uiteindelijk weer terug bij ons hotel.

De vaders gaan nog even boodschappen doen (chips voor onze huskytocht) en Eva en ik gaan al terug naar het hotel en genieten van een lekker kopje warme chocomel met slagroom. Daarna geluncht. De locale specialiteit, rendiertoast met champignons, gegeten. Ik heb wel eens slechter gegeten!

Om 16.00 uur start de snowscootertocht. Voordat we echt van start kunnen gaan, moeten we ons eerst in onze outfit hijsen. Tijdens het passen van het pak, loopt het zweet me over de rug. Als speciale toegift krijgen we ook nog een of ander spannend masker op en daarna onze sexy helm. Vervolgens een korte instructie over het gebruik van de snowscooter en uitleg over het eigen risico en dan gaan we eindelijk…

Het is een heerlijke tocht door een prachtige omgeving. Het blauw/paarse avondlicht werpt een mooie gloed op het landschap. We zien verschillende rendieren in het wild, maar omdat het al donker begint te worden en ze ver weg zijn, zijn ze moeilijk op de gevoelige plaat vast te leggen. Tijdens het rijden merk je pas hoe koud het is. Het vizier van mijn helm bevriest constant en uiteindelijk ben ik dan ook genoodzaakt het vizier omhoog te schuiven, omdat ik anders geen zicht meer heb. Halverwege de tocht moeten we plotseling stoppen. Wat blijkt? Vader Theo heeft zijn minderjarige zoon Tijn laten rijden en al in de eerste bocht gaat het mis. Snowscooter uit de bocht, boom in puin en weg € 500 (eigen risico). Tja, heeft Tijn in elk geval een stoer verhaal om op school te vertellen… Aan het einde van de tocht barst een sneeuwstorm los. Ik wil nu zo snel mogelijk naar binnen, want met die snijdende wind daalt de gevoelstemperatuur aanzienlijk. Helaas rijdt onze instructeur vooraan en heeft hij nog steeds het gaspedaal niet weten te vinden. Voor de rest echt de moeite waard, maar had zeker iets harder mogen gaan.

Na terugkomst van onze tocht, even een half uurtje kunnen relaxen en daarna aan onze gereserveerder dinertafel. Deze keer bestel ik iets van de kaart. Rendierbiefstuk met aardappelpuree (aurajuustohärkää).

Na al die frisse buitenlucht ben ik moe en ga ik naar mijn kamer. Nog even de tas pakken voor onze huskytocht (alleen de dagrugzak gaat mee en de rest blijft achter in het hotel), dagboek bijwerken en om middernacht ligt ik lekker te slapen.

Terug naar boven

Huskytocht

Om 08.00 gaat de wekker. Monika is erg verbaasd dat er hanen zijn in Lapland die ons ’s ochtend wakker kraaien. Tja, ze is niet blond, maar was toch echt mijn mobieltje… Vannacht is er een flink pak sneeuw bijgekomen. Dat belooft wat voor onze tocht!

Het is buiten zo’n -23 °C en we vertrekken richting de huskyfarm. Bij aankomst hoor je de husky’s al. We worden begroet door een aantal pups in de ren bij de ingang. Deze farm heeft zo’n 300 husky’s, waaronder wedstrijdhonden (huskyrace), maar het merendeel zijn honden die gebruikt worden voor tochten als de onze. Ook hier krijgen we weer aangepaste kleding en al snel volgt de instructie van Tompa (Tommie voor toeristen). Eigenlijk kun je niet veel sturen, je kunt alleen remmen en dat is het zo’n beetje.

En dan mogen we naar de husky’s. De honden staan al ingespannen en ieder mag zijn eigen span uitkiezen. Natuurlijk neem ik geen genoegen met een span van 4. Als ik Sky zie, weet ik dat dit mijn span wordt. Wat een schitterende hond en zo lief!

Omdat mijn span als laatste staat, zijn mijn honden (Sky, Reima, Ressu, Pepi, Järvi (jonkie)) erg ongeduldig geworden en willen niets liever dan op volle snelheid vooruit. En waar ik al bang voor was gebeurt. De bocht om van het perceel af te komen is erg scherp en ongelijk. De begeleiders roepen dat ik niet mag remmen en aangezien er niets te sturen valt, gaan we recht op een heuveltje af. Een kant op het bergje sneeuw en een ernaast, tja, dan weet je het wel… In snoekduik vlieg ik van de slee af, boven op mijn camera. De honden rennen verder alsof ze niks in de gaten hebben (Tompa gaat achter ze aan om ze tegen te houden). Ik lig zeker een minuut met ademhalingsproblemen op de grond, maar dan kan ik toch overeind komen. Mijn knieën zijn zo blauw, hier ga ik nog lang plezier van hebben. Bij Pasha achterop wordt ik naar mijn slee gebracht en kan ik weer verder. Gelukkig was ik niet de enige waarbij dit gebeurde. Ook Werner en Theo moesten eraan geloven.

Ik sluit achter in de rij en geniet van de tocht door de besneeuwde bossen. Het ziet er geweldig uit: 20 mensen, 20 sleeën en 90 honden. Al snel heb ik mijn rol in het span onder de knieën. Mijn honden zijn erg gedreven en willen het span van mijn voorganger voorbij. Die ruimte is er nu echter nog niet, dus moet ik constant op de rem. Net als ik een beginnende kramp in mijn kuiten voel aankomen, zijn we op het meer aangekomen en hoef ik mijn honden niet meer tegen te houden. Ze gaan er als een speer vandoor, hier en daar aangemoedigd door mijn yells. Op het meer houden we een stop en krijgen we een door Tompa gemaakt zalmsoepje. Ik weet niet wat hij er allemaal in heeft gestopt, maar het is warm en smaakt heerlijk!

Tijdens onze stop kunnen de honden het ijs tussen hun kussentjes uithalen. Moe zijn ze zeker niet, want het is een geblaf, gepoep en geplas van jewelste. Op een gegeven moment zijn ze het wachten beu, hetgeen aan hun ongeduldige gejank te horen is. Wij zijn inmiddels weer opgewarmd en klaar om verder te gaan met onze tocht van in totaal 50 km.

Om 18.30 uur zit de reis van vandaag erop. Begonnen vanaf de 20e positie en nu geëindigd op de 5e positie, dat is toch zeker niet slecht. Aangekomen bij de wildernishut krijgen we instructies over het loskoppelen van de honden.

In de hut is het ijs- en ijskoud. Er wordt een haardvuur gemaakt, maar aangezien er al langere tijd geen gebruik is gemaakt van de hut duurt het een hele nacht voordat de boel opgewarmd is. In mijn skipak help ik, rillend van de kou, mee met koken. We krijgen rendiervlees met aardappelpuree en augurk. Smaakt goed! Om op te warmen kruip ik daarna voor de open haard.

We gaan redelijk op tijd naar bed. Tandenpoetsen is met een bekertje water en spugen over de railing, het toilet is een in houten hut boven een grote verzamelbak en onze slaapruimte is boven in de blokhut, zonder electriciteit (de generator is stuk) en verwarmd met houtblokken. De slaapruimte deel ik samen met 13 anderen. Voor het slapen liggen Monika en ik in een deuk over onze koude voeten en billen. Tja, je had er bij moeten zijn…

Terug naar boven

Huskytocht

Om 08.30 uur staan we op (ik heb geslapen in thermo-ondergoed en pyjama). Douchen is er niet bij, dus kunnen we direct aan het ontbijt. Heerlijk brood met verse zalm. Goed eten en niet te veel drinken (plassen in de wildernis met al die lagen kleding is erg lastig), zodat we klaar zijn voor de reis.

Vandaag maken we een tocht van ± 25 km over het meer. De honden weten de weg en hier en daar staan onze begeleiders op snowscooters om de honden in goede banen te leiden. De honden zijn inmiddels zo ingedeeld dat ieder span een of twee goede leiders heeft. Het is blijkbaar een uitzondering om een vrouwtje als leider te hebben, maar mijn Sky doet het perfect! Ze weet de rest goed aan te sporen en al gauw lig ik op kop. Heerlijk die rust. Alleen de honden, krakende sneeuw en een prachtig uitzicht. De afstand tussen de eerste en de laatste kan op enig moment wel 1 tot 1½ km bedragen.

Onderweg stoppen we voor een BBQ. Lekker, zo’n worst op een tak geprikt! Tompa is vergeten bekertjes mee te nemen, dus gieten we twee melkpakjes leeg en maken we hiervan een groepskoffie- en theekopje.

Als we weer verder willen gaan, zijn een aantal honden verstrengeld. Bij het uit de knoop halen, weet er een te ontsnappen en Kimo rijdt op zijn snowscooter achter hem aan om hem te vangen. Het is duidelijk dat hij de hardhandigste is van het stel. Iedere keer als hij in de buurt is, zie je de honden in elkaar duiken. Ook de manier waarop hij met de honden omgaat sluit niet echt aan bij wat wij gewend zijn. Het is duidelijk dat het voor hen gebruiksvoorwerpen zijn. Een beetje meer gevoel en minder harde instelling geeft ook resultaat. Hier heb ik toch wel moeite mee. Kon ik Sky maar mee naar huis nemen…

Weer terug in de wildernis hut en we hebben wel zin in een sauna. Tompa stookt de saunahut alvast warm. Na genoten te hebben van wederom een heerlijke maaltijd, hebben we afgesproken dat de eerste saunaronde voor de dames is en daarna voor de heren. Judith, Eva en ik gaan al naar de hut. De sauna blijkt nog niet helemaal klaar en dus babbelen we met Tompa over het opleiden van de honden en het leven in Fins Lapland.

Eindelijk kunnen we in de sauna. Ik ga bovenin zitten, maar we moeten iedere keer water op de kachel gooien en dan is het daar wel erg warm… Even tussentijds lekker afspoelen met water (bij gebrek aan douche is dit een heerlijke manier om schoon te worden). Ondanks dat we hebben afgesproken de sauna finnisch style (na afloop naakt door de sneeuw rollen) te doen, zien we hier bij nader inzien toch vanaf. Het is zo koud als we buiten komen, dat we snel weer de hut in vluchten.

Vanavond lekker vroeg naar bed, maar natuurlijk eerst mijn liefje nog een sms sturen (tja, stroom hebben ze hier niet altijd, maar mobiel bereik wel).

Terug naar boven

Huskytocht

Alweer die kraaiende haan. Waar komt ie toch vandaan? Tja, het is weer tijd om op te staan, een ontbijtje naar binnen te werken en de hut schoon te maken. Nog een laatste keer gebruik maken van het toilet (dat overigens ook erg vol is geraakt), een groepsfoto maken in een outfit die winterproof is en dan beginnen we aan de tocht terug.

Voor de laatste keer de honden zelf ingespannen. Eentje van mij ontsnapt, maar gelukkig krijg ik hem zelf weer te pakken. Wat zijn de honden toch bang aangelegd. Ze zijn duidelijk niet gewend liefde te krijgen…

Tijdens de tocht van 50 km, heeft Tijn zijn honden niet onder controle en heeft hij het anker buiten boord hangen. Hoe vaak ik ook roep, hij reageert niet en dan gebeurt het onvermijdelijke. Mijn honden zijn sneller en raken verstrikt in zijn anker. Ook nu weer hij zijn honden niet onder controle te houden en ze gaan er vandoor, met mijn honden verstrengeld in hun staalkabels. Paniek! Gelukkig helpen Werner en Richard ons. Ik ben woedend. Door zijn stomme actie hadden mijn honden hun poten wel kunnen breken en de Lappen inschattende hadden ze de honden ter plekke afgemaakt.

Ressu raakt later nog een keer verstrikt en als ik hem los wil maken, bijt hij me. Het is duidelijk dat hij pijn heeft en niet weet dat ik hem wil helpen. Gelukkig krijg ik hem los voordat een van de begeleiders ingrijpt.

Om 16.30 uur zijn we weer terug op de farm en moeten afscheid nemen van onze honden. Ik moet toch een traantje wegpinken als ik Sky moet achterlaten. Wat een schatje. Ik ben verliefd… Er is ook nog een hond met twee hele kleine pups en natuurlijk wil iedereen ermee op de foto. Mam vindt het helemaal niks, dus we laten ze maar snel met rust.

Weer terug in het hotel, krijgen onze kamer weer ter beschikking. Eerst lekker douchen en bij het winkeltje een leuk shirtje en kaarten kopen, dan een heerlijk kopje warme chocomel met slagroom bij de bar en dan is het alweer tijd om te eten. Vanavond ga ik voor de pizza met rendiervlees. Ook dit is weer erg lekker…

We gaan weer even drinken bij de bar (tja, erg veel afwisseling in het nachtleven is er niet). En we hebben geluk.. vanavond is karaoke-avond. Omdat we de Finse liederen niet waarderen, besluiten we zelf maar de microfoon over te nemen. Eva en ik bijten het spits af… De rest volgt al snel en de Lappen komen de rest van de avond niet meer aan bod.

Om 02.00 uur ga ik lekker naar bed…

Terug naar boven

Ivalo (dagtocht Saami)

Na een lekker ontbijtje vertrekken we voor een dagje cultuur. Eerst een bezoek aan het Saami-museum SIIDA in Inari. Aangezien ik niet zo’n museumtypje ben, loop ik er snel doorheen en ga op zoek naar leuke souvenirtjes. Ik koop een gevlochten armbandje en kettinkje van zwart leer en zilver. En natuurlijk maken we buiten nog even leuke foto’s bij een wigwam bedolven onder het sneeuw. Net alsof we hier echt een nacht hebben doorgebracht…

We lunchen ergens in Inari. Pfff, dat is geen lunch, maar een complete maaltijd. Goed, even bikkelen en dan weer lekker de buitenlucht in. Samen met een paar anderen maak ik nog een wandeling in de omgeving van het restaurant. Bij de rivier zie je hier en daar plekken waar het water nog gewoon stroomt. Chia heeft er voor gewaarschuwd hier niet over te steken, aangezien je er op ieder moment door kunt zakken en dan ziet het er niet goed uit voor je, zeker niet als je onder het ijs terecht komt. Nu heb je altijd van die mensen die niet luisteren, zo ook bij ons in de groep. Stiekem hopen we dat het ijs scheurt en ze nog net op tijd weg kunnen komen met de schrik in de benen, maar helaas…

We gaan weer verder naar de rendierfarm. We mogen zelf de rendieren met de hand voeren en daarna krijgen we uitleg over het leven van de Saami en de rendieren. Vervolgens een rondje op een rendierslee samen met Monika. Hebben wij weer… een bezopen rendier… hij slingert van links naar recht en haalt meteen in de eerste bocht in… Wel leuk, alleen is het een erg klein rondje, maar goed, de foto is gemaakt…

Voordat de oude vrouw enkele traditionele liedjes zingt en zichzelf begeleid op een Saami-trom in hun “hut” mogen we echt het kind uithangen. Op een plastic matje, glijdend in volle vaart van de berg af, beneden nog even een fotograaf meescheppend in onze rit… Ik wil nog graag een originele Saami-trom kopen, maar het kleine winkeltje bij de farm, heeft alleen fabriekstrommen.

Om 18.30 uur zijn we weer terug in Ivalo. Onderweg nog schitterend gekleurde lucht op de gevoelige plaat vastgelegd en aantal wilde rendieren de weg over zien steken. Wat hebben deze dieren toch grappige voeten…

We rennen nog even naar het souvenirwinkeltje om daar een mooie trom of ander traditioneel souvenir te scoren. De winkel is als het goed is nog tot 19.00 open, dus dat wordt opschieten. Ik vind maar één exemplaar mooi en dat is wel erg duur. Hmmm, nog even een nachtje over slapen. Wel al lekkere slofjes voor Martin gekocht.

’s Avonds eten we in het hotel. We hadden ons eigenlijk voorgenomen vanavond eens bij het andere hotel te gaan eten, maar dit is gewoon lekker praktisch. Ik kies wederom voor de Aurajuustohärkää. Als we zitten te eten, rent plots iedereen naar buiten. Zouden we dan toch nog het Noorderlicht te zien krijgen? Dat zou de vakantie compleet maken! Snel ren ik in mijn spijkerbroek en thermo-ondershirtje naar buiten. Brrr, wat is het koud! Vaag zie je een groen licht boven het landschap. Ik probeer dit vast te leggen met mijn camera, maar het licht is erg zwak. Na ruim een half uur kou te hebben geleden, ga ik terug naar binnen en nog een drankje drinken aan de bar. We willen weer karaoke zingen, maar er zijn blijkbaar afspraken op de avonden waarop dit per locatie mag. Jammer…

Ruime tijd later komen Richard en Judith ons halen om naar het inmiddels spectaculairder geworden Noorderlicht te kijken. De Fransen in het hotel geloven het wel, dus staan wij met een select groepje van dit schitterend natuurverschijnsel te genieten. Ik heb deze keer gelukkig wel mijn skipak aangetrokken, want het is zeker -30 °C. Wat is dit mooi! De camera blijft maar klikken en ik ben erg blij dat ik mijn statief heb meegenomen. Het gevoel wat ik heb bij deze aanblik, kan ik niet vastleggen, maar de herinnering wel… Hier kan ik echt uren van genieten en zo’n anderhalf tot twee uur laten, zijn alleen Werner en ik nog over.

Om 01.30 uur zijn de accu’s van mijn camera beide leeg, ben ik zelf verkleumd, dus wordt het tijd dat ik mijn bedje in duik. Nog snel even onder de douche om op te warmen en dan lekker slapen. Na deze bijzondere ervaring, zal ik slapen als een roos…

Terug naar boven

Ivalo – Amsterdam (vlucht)

Om 04.30 uur worden we wakker door onze luidruchtige buren. Na ons ruim een uur uit onze slaap gehouden te hebben, wordt het toch stil. Kunnen we nog even wat slaap inhalen… Na nog zo’n vier uurtjes geslapen te hebben staan we op en genieten van ons ontbijtje.

Samen met Kjell en Monika lopen we nog even naar het souvenirwinkeltje en koop ik toch de dure Saami-trom. Daarna nog even de tas inpakken en dan zijn we klaar voor de terugreis. De man van Djoser heeft Monika begeleid tot het moment van vertrekt. Gelukkig gaat het deze keer wel goed.

We zijn weer onderweg van Ivalo naar Helsinki. Deze keer hebben we in Helsinki ruim tijd voor de overstap. Ook nu blijkt de vlucht weer overboekt te zijn en mag iedereen maar één stuk handbagage meenemen. Aangezien mijn trom al apart is ingepakt en niet in de tas past, heb ik een probleem. Gelukkig schiet Werner te hulp. We voegen wat tassen samen en zodra we in het vliegtuig zitten, verdelen we het weer als vantevoren.

Om 18.10 uur komen we aan in Amsterdam. Ik heb met een vriendin afgesproken om samen een hapje te eten en lekker bij te kletsen op Schiphol. Kan ik haar meteen de Lapse roze slofjes voor haar dochtertje overhandigen.

En dan pak ik eindelijk de trein naar huis. Ik ben best wel moe en ben blij als ik thuis ben. Pap en mam gebeld met verwachte aankomsttijd en dit tevens aan Martin laten weten.

Vroeger dan verwacht kom ik aan op station Sittard. Hier wachten pap en mam me al op. Nog even een kopje thee drinken bij mij thuis en wachten tot Martin er is. Net als mijn ouders willen gaan, gaat de deurbel. Even een korte kennismaking van een kwartiertje en hij is weer helemaal van mij. Lekker samen naar bed en verslag doen van de avonturen van deze bijzondere reis…

Terug naar boven