Amsterdam – Frankfurt – Johannesburg (vlucht)
Na een emotioneel afscheid van pap en mam, brengt Bart me naar Schiphol. Ik vind het toch wel erg spannend, voor het eerst zo’n verre reis alleen met een onbekend reisgezelschap…
Door een file (ten gevolge van een ongeval) kom ik net op tijd in Schiphol aan om in te checken. Nagenoeg de hele groep heeft zich al ingecheckt. Na een kort toiletbezoek kom ik de eerste groepsgenoot (Jeroen) tegen. Ik neem afscheid van Bart en ga samen met Jeroen iets drinken. Al worden we vergezeld door Petra & Remco en uiteindelijk maak ik hier ook kennis met het grootste gedeelte van de groep.
We vertrekken vanuit Schiphol naar Frankfurt met Lufthansa. In het vliegtuig maak ik kennis met een meisje, waarvan ik in de veronderstelling ben dat ze bij Djoser groep hoort. Dit blijkt echter niet zo te zijn. Zij reist helemaal alleen naar Australië en zal daar een paar maanden verblijven (rondtrekken + logeren bij familie). Zij is duidelijk een stuk dapperder dan ik me op dit moment voel…
Vanuit Frankfurt vervolgen we onze vlucht naar Johannesburg. De hele Djosergroep zou eigenlijk bij elkaar zitten, maar we zitten echt over het hele vliegtuig verspreid. Ik zit helemaal achterin met rechts naast me een kerel met zweetvoeten (heeft helaas zijn schoenen uitgetrokken) en links naast me een kerel die het heen en weer heeft (maar gelukkig iedere keer over me heen springt zodat ik niet hoef op te staan). Je komt de vreemdste mensen tegen in het vliegtuig…
Johannesburg – Livingstone (vlucht)
Na een lange oncomfortabele vlucht met krappe plaatsen en weinig beenruimte komen we aan in Johannesburg. Snel de bagage oppikken en opnieuw inchecken voor het vervolg van de reis.
We vertrekken vanuit Johannesburg naar Livingstone met Nationwide Airlines. De reis verloopt heel onrustig, veel misselijkmakende turbulentie in het kleine vliegtuig, waardoor we allemaal erg blij zijn als het vliegtuig geland is. Als we in Livingstone aankomen, ligt de rode loper uit, waardoor we ons zeer vereerd voelen. Natuurlijk is deze niet voor ons bestemd, maar het is toch een leuk idee.
Bij de douane hebben we problemen, omdat het visum zogenaamd nog betaald zou moeten worden. Op dat moment grijpen Claudine en Heidi (onze reisleiders die op ons staan te wachten) in en is alles opeens wel in orde. Het is blijkbaar een bekend trucje, onwetende toeristen dubbel laten betalen voor hun visum…
We maken kennis met Claudine (reisbegeleiding), Heidi (cookie) en Gerrit (chauffeur). Alle bagage wordt in onze truck (Iris) geladen, zodat we kunnen vertrekken naar de 1e camping (Waterfront in Livingstone) waar we 2 nachten zullen blijven.
Aangekomen bij deze erg mooi gelegen camping krijgen we op het terras (met uitzicht op de Zambezi) uitleg van Claudine over de optionele activiteiten ’s avonds en van de dag erna. Ik besluit’s avonds deel te nemen aan de sunsetcruise (ook wel boozecruise genaamd), de volgende dag ’s ochtend te gaan fietsen door het natuurreservaat en ’s middags een helikoptervlucht van 30 minuten te maken over de Victoria Falls en de Batoka kloof ($ 160). Tevens heeft Claudine de treurige mededeling dat zij de rondreis helaas uit handen moet geven, omdat zij voor een operatie (verkeerd geschoten ruggenwervel) naar Nederland moet. Zij zal ons bij het avondtreffen voorstellen aan onze nieuwe reisbegeleiding.
De indeling van de tenten wordt door Claudine zo gemaakt, dat ik alleen in een tent moet slapen. Omdat niemand van de meiden zin heeft alleen te slapen, spreken we af de “single”-tent te zullen afwisselen. Daarna brengen we alle bagage naar de tent en hebben de tijd om rustig een beetje te settelen. De tent is vrij luxueus ingericht met zowel een echt bed als verlichting na 18.00 uur. Mijn tent ligt helemaal aan het uiteinde, maar wel lekker dicht bij de douches.
Kleine brutale aapjes zijn vaste gasten van de camping. De tent moet dus altijd goed op slot, anders is de kans op ongewenst bezoek vrij groot.
Om half zes start onze sunsetcruise op de Zambezi met BBQ en gratis drank. Ik heb de cadeaus van Elisabeth & Jan (collega’s van elders in den lande die ik tijdens een cursus heb ontmoet en deze reis al eerder gedaan hebben met onze crew) aan Claudine, Heidi en Gerrit overhandigd. Ze zijn erg dankbaar en enthousiast en willen graag weten hoe het met Lizy & Jan gaat. Natuurlijk spotten we wild vanaf de boot (olifanten, een giraffe en een witte neushoorn) en genieten we van een zeer mooie zonsondergang. De stemming komt er pas echt goed in als de crew van de boot een live-optreden gaat geven en ons vermaakt met heerlijk swingende muziek en Afrikaanse dans. Ze willen ons hier zo veel mogelijk bij betrekken, wat erg gezellige taferelen oplevert. Aan deze eerste geweldig sfeervolle indrukken van deze vakantie komt veel te snel een eind door het aanmeren van de boot.
Op het terras bij de bar wordt ook voor live entertainment gezorgd. Ik weet dichtbij een plekje te veroveren en zing lekker mee (we krijgen door ons enthousiasme instructies over de tekst) maar helaas stopt de muziek ook hier veel te snel. Vermoeid van de lange reis ga ik lekker naar bed. Nog even genieten van deze luxe, want we zullen al snel op matjes moeten slapen.
Livingstone (vlucht Victoria Falls)
Vandaag is het vroeg opstaan. Ik eet snel een appeltje voor ontbijt wegens tijdgebrek.
Om kwart over acht begint de 4 uur durende fietstocht met “local cowboy” Cliff. Een gedeelte van het deelnamegeld voor deze fietstocht wordt door Cliff besteed aan een lokaal schooltje voor minder bedeelde kinderen (de vrouw van Cliff is een van de leraressen). De fietstocht vertrekt vanaf de camping, waar we een fiets kunnen uitzoeken die op hoogte wordt ingesteld. De fietsen zijn niet van topkwaliteit en redelijk klein, waardoor het vermoeiend fietsen is. Door het mulle zand ploeteren we op het fietsje, op weg naar het plaatselijk schooltje. Een klas van kleine kinderen met vertederend lieve hoofdjes zit onder een afdak te kijken naar de oudere meisjes die een zang- en dansoptreden voor ons verzorgen. De lerares geeft uitleg over de school, kinderen en het dansoptreden. Daarna mogen we een blik werpen in het schoolgebouw. Het betreft een klein stenen gebouwtje met veel te weinig ruimte voor alle kinderen. Er wordt ons gevraagd een extra donatie te doen en het bedrag met het gewenste bestedingsdoel te noteren in hun donatieboek. Als “Djoser group 03-09-03” leggen we in totaal $ 54 bij elkaar met als bestedingsdoel het aanleggen van een speeltuin met klimrekken.
Van hieruit fietsen we door naar de Livingstone markets, waar we even over de markten kunnen lopen en contact kunnen leggen met de lokale bevolking. Ik word aangesproken door een lokale jongen (Brian), die graag een foto van me wil hebben en met mij mee wil naar Nederland. Het is erg moeilijk om op een vriendelijke manier van hem af te komen. Hij houdt me de hele tijd in de gaten en beproeft zijn geluk even later ook nog bij Petra.
Via een zeer vermoeiende klim bereiken we het stadje Livingstone, waar we vrij zijn om de stad zelf te verkennen. Aangezien we erg moe zijn en het vooral erg warm hebben besluiten we (Jeroen, Ivo, Marlies en ik) eerst een drankje te gaan drinken in een restaurantje met airco. Dit bevalt ons zo goed, dat we besluiten tot en met de lunch hier te vertoeven.
Na de lunch gaan we weer terug naar de camping. Op de terugweg komen we echter een olifant op ons pad tegen, waardoor er enige spanning en sensatie ontstaat. Cliff probeert de olifant weg te jagen, maar geeft aan dat we op zijn teken heel snel moeten wegfietsen. Dit laatste blijkt ook nodig, aangezien de olifant niet van plan is voor ons te schuiven en waarschuwend begint te trompetteren.
Via een omweg fietsen we naar een mooie fotolocatie en van hieruit gaan we snel terug naar de camping, aangezien we anders te laat zijn voor onze helikoptervlucht. Om 14.30 (in plaats van 13.00 uur) zijn we pas terug van de fietstocht.
Om 3 uur worden we (Leo, Janny, Marlies en ik) worden opgehaald voor onze 30 minuten durende helikoptervlucht met Batoka Sky. De vlucht begint om 15.15 en is erg spectaculair. We krijgen allemaal een koptelefoon met microfoontje op, zodat we op deze manier met elkaar kunnen communiceren. We zijn echter zo onder de indruk van het mooie uitzicht, dat er weinig gepraat wordt. Een mooi uitzicht op de Victoria Falls, een spectaculair vlucht door de Batoka gorge (lijkt wel een achtervolgingsscène uit een James Bond-film) en het wild spotten in Mosi-oa-tunya Game Park zitten in de prijs inbegrepen. In het Game Park zien we olifanten (zwemmend en een verdwaald exemplaar op een klein eilandje) en neushoorns.
Weer terug op de camping, gaan we met z’n 4-en aan de rand van het zwembad zitten en genieten we van een heerlijk drankje en laten we onze voeten lekker ontspannen in het verfrissende water. Dan komt er een man langs, die me bekend voor komt. Het blijkt Stef Bos te zijn. Claudine vergezelt ons even bij het zwembad (maakt ook een foto van dit echte vakantietafereel) en vertelt hoe Stef Bos haar leven heeft veranderd. Ze is een grote fan van hem en idolaat van zijn muziek, omdat de teksten uit het leven gegrepen zijn. Het is eigenlijk de muziek van Stef Bos, die haar en haar vriendin eindelijk hebben doen inzien dat het leeftijdverschil tussen hen geen probleem is. Ze wil hem graag vertellen hoeveel zijn muziek voor haar betekend, maar wil ze hem ook niet lastig vallen tijdens zijn vakantie. Wij sporen haar aan om dit toch te doen, maar ze stelt het nog even uit.
Naar het zwembad aan de andere kant van de camping gelopen om daar even lekker te relaxen op houten ligbanken. We wachten op de groep die is gaan raften om hun video te bekijken. Dit duurt echter te lang en Marlies en ik besluiten onze tijd te besteden met het maken van een foto voor de eigen tent en het nemen van een verkwikkende douche.
’s Avonds verzamelen we op het terras voor introductie van nieuwe reisbegeleiding. Nieuwe crew bestaat uit Vashti (reisleidster + cookie), Peet (chauffeur) en Charles (trainee chauffeur). Aansluitend krijgen we ons diner dat op een leuke manier gepresenteerd wordt. Op onze tafel liggen opgerolde menukaarten versierd met tropische bloemen. Na afloop van het overheerlijke diner praten we nog even wat na aan de bar en ga ik op tijd naar bed.
Livingstone – Victoria Falls – Chobe NP
Net buiten het park is een kleine craftmarket waar we nog even kunnen rondlopen. In het bijbehorende winkeltje koop ik een kettinkje en een kaart van de Vic Falls.
Daarna vertrekken we naar onze camping in Thebe (Croc Camp). Rond 11.00 uur komen we bij de grenspost met Botswana aan en moeten we door een voetbad lopen om te voorkomen dat we geen mond- en klauwzeer meenemen als souvenir. Vlak daarna steken we met een erg instabiel uitziend pondje de Zambezi over. Het pondje steekt de rivier niet recht over, maar in een punt omdat er in het verleden een pondje is omgeslagen en de vracht hiervan (2 grote vrachtwagens) nog steeds op de bodem van de Zambezi rusten. Wonder boven wonder halen we de overkant met droge voeten. Overigens zal later blijken dat ditzelfde pondje zo’n anderhalve week na onze oversteek is gezonken en er verschillende doden zijn gevallen doordat ze niet kunnen zwemmen en/of zijn opgegeten door krokodillen. Hmmm...
Op camping aangekomen, krijgen we van Peet instructies over het opzetten van de tent. Zelfs voor een leek is dit een peulenschil. Deze keer deel ik de tent met Judith en Danielle en hebben we een aparte tent voor onze bagage opgezet.
Terug op de camping zorg ik samen met Judith voor het eten. Zowel tijdens de voorbereiding van het koken als tijdens het afwassen is Judith tijdelijk verdwenen. Gelukkig is Jeroen zo sociaal me te helpen met koken. Na het eten is er spanning en sensatie op het toilet. Jawel, een of andere vieze spin met veel te lange poten die goed kan springen. Ik vind het geen prettige gedachte om hier een foto van te maken en laat dit dus maar aan anderen over. Ik weet nu wel dat ik de wc eerst wel drie keer inspecteer voordat ik erop ga zitten!
Peet verteld nog het een en ander over de dieren en stelt ons twee wildvragen: “Waarom is een nijlpaard roze aan de onderkant?” en “Waarom worden de big five zo genoemd?”. Uiteraard weet niemand het correcte antwoord op vragen: “Het nijlpaard is het enige dier op aarde wat zijn eigen sunblock produceert om zich te beschermen tegen het scheuren van zijn huis. De roze laag is dus een soort zonnebrand.” en “De big five worden zo genoemd omdat het de vijf gevaarlijkste dieren zijn en vroeger waren dit de vijf moeilijkste dieren om te doden tijdens het jagen.”.
Het is inmiddels al erg laat en we moeten nog aan de afwas beginnen. Iedereen ligt al lekker in bed als wij nog staan af te wassen. Jeroen 2 en Leen vinden het zielig en helpen een handje mee.
Doodmoe kruip ik de tent in en val vrij snel in slaap. Midden in de nacht worden Judith en ik echter wakker van het geluid van een of ander wild beest dat zijn honger stilt aan onze vuilnis. We wachten beide vol spanning af en durven de tent niet uit. Uiteindelijk vertrekt het beest weer en kunnen we rustig verder slapen.
Chobe NP – Gweta
Het wild beest van de vorige avond blijkt gewoon de hond van de camping te zijn geweest. Alle spanning en sensatie dus eigenlijk om niks, maar dat maakt de situatie wel weer erg lachwekkend!
Om zeven uur vertrekken we richting Maun. Het is een lange zit, maar goed uit te houden. De tijd vliegt voorbij, genietend van het geweldige uitzicht (wildlife) afgewisseld met lezen, snoepen en kletsen. Sanitaire voorzieningen zijn er niet, dus maken we een aantal keren een “pippi-stop”. Dit wildplassen me trekt me persoonlijk niet zo en ik probeer dit ook zo veel mogelijk te vermijden.
Onderweg lunchen we onder een gigantische baobab. Charles laat ons de vruchten van deze boom zien en proeven. De vruchten zitten vol met kleine, harde witte blokjes die licht zurig smaken. Daarna wordt de rit richting Maun weer voortgezet. In de verte zien we een kleine wervelwind, die helaas niet op foto vast te leggen was.
’s Avonds komen we aan op onze camping (Crocodile Camp). De tenten worden nog snel opgezet voordat het donker wordt. Na vijf tenten te hebben geprobeerd, hebben we nog steeds geen tent kunnen vinden waarvan beide ritsen het doen. Aangezien we liever niet door de muskieten gegeten worden, slapen Chris, Marlies en ik deze keer in de truck. Het is even passen en meten, maar zeker een ervaring op zich.
Tijdens het eten krijgen we instructies van Vashti over wat we moeten doen als we oog in oog komen te staan met leeuwen, luipaarden, nijlpaarden, olifanten en buffels. Daarna gaan we allemaal op tijd naar bed, klaar voor ons avontuur in de Okavango Delta.
Gweta – Okavangodelta
Ik sta vroeg op en doe een poging om te douchen. Helaas moet ik zeker een half uur wachten op de douche, aangezien het water op is. Na het ontbijt gaan we nog even snel met de truck naar Maun om allerlaatste inkopen te doen voor ons grote avontuur.
De grote tassen blijven samen met Iris en Charles achter op de camping. Wat we wel mogen meenemen is een dagrugzakje, fotocamera, slaapzak, slaapmatje en een tent. Dit is dus echt wat ze noemen “back to basic”. Met twee 4W-drives worden we middels een 1,5 uur durende jeepsafari naar de Mokoro’s gebracht. Lekker zandhappen en genieten van een fris windje!
De tocht wordt vervolgd in een Mokoro (uitgeholde boomstam). Iedereen krijgt (2 aan 2) zijn eigen poler toegewezen. De matjes worden gevouwen tot stoeltjes, met de slaapzak erachter als ruggesteun en de rugzak wordt achterin het bootje gedeponeerd. Marlies en ik delen samen een Mokoro en de poler waarvan we de naam niet kunnen onthouden wordt gedoopt tot Harry P (p = poler). Het bootje is erg wankel, maar gelukkig heb ik mijn camera waterproof verpakt. De bootreis verloopt goed (we zijn slechts 1 keer bijna omgekiept) en we spotten nog wat wild onderweg (zebra’s en olifanten). Wel is het erg warm en krijgen we ongewild nog wat extra vlees binnen (muggen die zich schuilhouden tussen het riet). Och ja, wie weet wat we de komende dagen nog binnen krijgen…
Eindelijk kunnen we onze tent opzetten op Chief’s Island (Moremi Wildpark) en mogen we even relaxen. Omdat niemand alleen wil slapen, delen Chris, Marlies en ik ook hier weer een tent samen. De polers graven een “shit-hole” en maken een wc-bril van bamboestokken.
Om half vijf is onze eerste gamewalk. De groep wordt in drieën gedeeld en iedere groep gaat afzonderlijk op pad om wild te spotten. Samen met Remco, Petra, Ivo, Leen en Jeroen ga ik mee met gids O.T.. We zien olifanten, zebra’s, een ooievaar, een Afrikaanse visarend en enkele rode lechwe. Er is niet echt veel wild te zien, maar toch is het een spannende ervaring om zo in de natuur te lopen, zonder te weten wat je tegenkomt.
Terug van de onze gamewalk zorgt Vashti zorgt voor een typisch Afrikaanse maaltijd, namelijk maïspap met gehakt en saus. Aangezien ze het bestek is vergeten mee te nemen, moeten we met onze handen eten. De maïspap is redelijk droog en plakkerig en moet tot een balletje gerold worden. Dit balletje dip je in de saus en smullen maar. Het smaakt inderdaad goed! Na ongeveer 10 minuten blijkt dat het vergeten van het bestek slechts een grapje is om ons te testen. Nou, de test is geslaagd, want bijna niemand wil verder nog met bestek eten.
’s Avonds zorgt Peet voor het entertainment door een spel te introduceren. Een persoon moet tijdelijk de groep verlaten en de groep verzint een groepsprobleem. De persoon mag dan weer terugkeren en mag iedereen een vraag stellen om erachter te komen wat het probleem is. Na het spel een paar keer te hebben gespeeld, slaat de vermoeidheid toe en zoek ik lekker m’n tentje op.
Okavangodelta
Na het ontbijt maken we weer een gamewalk. We kunnen kiezen uit een short (2 uur), medium (3 uur) en long (4 uur) walk. Aangezien mijn schoenen niet zo fijn aanvoelen op mijn verbrande enkels, kies ik de 2 uur durende gamewalk. Ook Marlies kiest deze korte wandeling. We krijgen dus een privé-tour van onze gids O.T.. We zien alleen een specht en een aantal olifanten. Dan komen we de andere groepen ook weer tegen als we naar een gigantische kudde buffels staan te kijken. Volgens de gids moeten het er zo’n 4.000 tot 5.000 zijn. Na dit indrukwekkend schouwspel is het tijd om weer terug te gaan naar het kamp. Judith voelt zich niet zo lekker en voegt zich bij ons groepje.
Omdat de kudde buffels op onze route ligt, moeten we een behoorlijk stuk omlopen. We moeten zorgen dat we zo lopen, dat ze ons niet ruiken. Net als we onze schoenen willen uittrekken om een stuk door het water te lopen, komt van de andere kant een verdwaalde buffel aanlopen. Snel verstoppen achter een struikje en zorgen dat hij ons niet ruikt. Na ongeveer 10 minuten (het voelt veel langer) achter de struik verstopt te hebben gezeten, neemt O.T. een kijkje of de kust veilig is. De buffel heeft ons gepasseerd en is op weg naar de kudde, dus kunnen we onze tocht vervolgen.
Door alle hindernissen duurde de gamewalk langer dan gepland, maar we zijn dan toch eindelijk weer aangekomen in het kamp. Nu hebben we de tijd om heerlijk te relaxen. Matjes uit de tent en lekker in de schaduw liggen met een boek en een klein zakje chips. Terwijl anderen zich staan uit te sloven op een geïmproviseerd voetbalveldje, doe ik nog een dutje in het zonnetje.
Als souveniertje koop ik een zelfgemaakte miniatuurmokoro van de locals.
’s Middags krijgen we de mogelijkheid om met de Mokoro’s een soort gamedrive te maken. Aangezien we tot nu toe nog niet zoveel wild in de delta gezien hebben en morgen ook nog een reis van 2,5 uur in de Mokoro’s voor de boeg hebben, blijven Ivo, Leen, Hans, Magda, Jeroen, Marlies en ik om lekker in het kamp. Achteraf blijkt dat de anderen de eerste leeuw gezien hebben, balen! Tijdens de afwezigheid van de grote groep probeer ik de Urinelle’s uit met Marlies, wat tot nogal wat lachwekkende taferelen leidt, die gelukkig niemand anders heeft gezien.
Na het eten introduceert Peet weer een ander spel waar we wel even zoet mee zijn. Iedereen krijgt een speelkaart, degene die de joker heeft is de moordenaar. Hij moet iedere dag 2 mensen vermoorden (hij vertelt het slachtoffer hoe hij sterft en deze dient dit op deze dag uit te beelden als er tenminste 15 mensen aanwezig zijn). Elke avond bij het eten moet de groep gezamenlijk raden wie de moordenaar is. Het spel begint morgen…
’s Avonds brengen de polers en gidsen de stemming er goed in door voor ons te zingen en te dansen. Ze vinden ons enthousiasme erg leuk en willen graag dat wij typisch Nederlandse liedjes voor hun zingen, wat we natuurlijk ook doen, maar wat een stuk minder swingend overkomt dan hun optreden. Daarna even gezamenlijk met Marlies (vanwege de veiligheid) naar de wc. Geritsel in de struiken, dus snel afknijpen en de tent in!
We hebben alleen het muskietengaas voor de tent, maar ’s nachts waait er zo’n flinke wind waardoor het af en toe lijkt alsof we ieder moment met tent en alles kunnen wegwaaien.
Okavangodelta
Om zes uur wekt Vashti ons voor de optionele gamewalk. Alleen Chris wil hieraan deelnemen, dus Marlies en ik draaien ons nog eens lekker om. Een kleine twee uur laten staan we op en zijn we klaar voor ontbijt. Vashti heeft heerlijk wentelteefjes gemaakt, die gaan erin als koek! Daarna pakken we alles in en maken we ons klaar voor de terugreis. Wanneer ik in mijn tent mijn spullen aan het verzamelen ben, klinkt opeens een luid geschreeuw om water. Het duurt even voordat ik besef dat het Sascha is, die zich volledig inleeft in de opdracht van de moordenaar om levend te verbranden.
Dan begin onze terugreis in de Mokoro’s richting Maun en om half twee zijn we eindelijk weer verenigd met onze schone spulletjes in Maun. Natuurlijk is er een run op de douche. En ja, drie keer raden, sta ik eindelijk onder de douche is het water op. Maar deze meid is niet voor een gat te vangen, dus op naar het zwembad!
Vashti heeft een heerlijke lunch bereid, broodjes knakworst met mosterd. Heerlijk! Na de lunch bestaat de mogelijkheid om met de truck mee te gaan naar Maun of een vlucht over de delta te boeken. Voor Marlies en mij is er echter werk aan de winkel. We willen onze erg zanderige kleren uit de delta graag een beetje wassen. Ook Hans, Magda, Jeroen, Wendelke, Leo en Janny zijn op de camping gebleven en al snel zijn we met z’n allen pootje badend rond het zwembad te vinden.
Net als ik denk dat er nog steeds geen tweede dode is gevallen, komt Vashti als een
gek aanrennen achterna gezeten door een olifant. Voor onze ogen wordt ze door het beest verpletterd. Het is tijd om de moordenaar aan te wijzen. Naar rijp beraad wordt Janny als moordenaar aangewezen. Wanneer de komende 24 uur geen moord meer plaatsvindt, zal blijken dat we gelijk hebben.
Het eten bestaat uit een heerlijke barbecue. Daarna klop ik mijn slaapzak uit en ga ik lekker schoon naar bed!
Maun – Buitepos
Het is weer een lange dag in Iris (onze truck). Vandaag gaan we de grens van Botswana over naar Namibië, naar het plaatsje Buitebos. We zijn nog maar net ingestapt of Leen komt struikelend de bus binnen met een bijl van een bosjesman in z’n rug. Janny is dus niet de moordenaar en we moeten weer op onze hoede zijn…
Onderweg stoppen we bij een klein dorpje (van een stuk of 3 hutjes) om hout te sprokkelen. In Namibië mag je namelijk geen hout sprokkelen, maar in Botswana wel, dus nemen we nog een laatste voorraadje mee. We brengen tevens een bezoek aan de bewoners van het dorpje en mogen zelfs bij het dorpshoofd binnen kijken en foto’s nemen.
Na een klein oponthoud vanwege een kapot veertje van de gashendel kunnen we weer verder. Iris mag dan wel de oudste truck zijn, maar toe nu toe slaat ze zich er kranig doorheen. We maken nog een korte tussenstop in Ghanzi om inkopen te doen. Hier is het met name oppassen op zakkenrollende kids.
We moeten de twee grensovergangen over (van Botswana naar niemandsland en van niemandsland naar Namibië). Gelukkig zijn we net op tijd. Het is namelijk vijf voor zes en de grensovergang sluit om zes uur!
Om kwart over zes komen we aan bij onze camping (Kalahari Bush Breaks). Het is een zeer primitieve, maar ook wel heel sfeervolle camping. Geen elektriciteit, de sanitaire voorzieningen bevinden zich in een omheining van bamboe en is sfeervol verlicht met kaarsen, het douchewater wordt verwarmd middels een grote ketel op vuur.
Tijdens de voorbereiding van het avondeten wordt Janny aangevallen door een kudu en sterft ze bij de toiletten een pijnlijke dood. Bij de avondraad (met Charles als rechter) mogen we weer een gokje wagen wie de moordenaar is. Uiteindelijk wordt Remco aangewezen als mogelijke dader.
Na het eten bel ik pap en mam even om te laten weten dat alles prima bevalt! Ik heb ze wel op de hoogte gehouden middels smsjes, maar mam is toch erg blij als ze mijn stem even hoort.
’s Avonds hebben we onze eerste punch-night, maar vanwege de kou voel ik me niet echt geroepen om mee te drinken. Natuurlijk wel even geproefd en het smaakte erg goed (receptje van Vashti met wodka, rum, cane en ijsklontjes). Ik ga vroeg naar de tent en kruip in mijn warme slaapzak. Ik ben erg blij dat ik een mummie heb gekocht die tot -5 °C warm blijft, want het is tamelijk koud.
Buitepos – Waterbergplateau NP
Eerst nog even genieten van ± 80 km geasfalteerde weg tot Gobabis, waar we nog even stoppen om inkopen te doen bij de supermarkt en kaarten en postzegels te kopen.
Dan vervolgen we onze reis naar Waterbergplateau over niet-geasfalteerde wegen. Het is even wennen, maar we zien zo veel wilde dieren onderweg, dat ik al snel ben afgeleid. Wrattenzwijnen, kudu’s, springbokkies en aanverwante artikelen passeren allemaal de revue. Als er wild te zien valt drukken Vashti of Peet op de bel van de telefoon in de cabine van de truck, die in verbinding staat met de telefoon in ons gedeelte.
Onderweg stoppen we weer even om te lunchen. De lunch bestaat zoals gewoonlijk uit brood met tomaten, komkommer, kaas en als we geluk hebben vlees. Na de lunch dienen de volgende twee doden zich aan. Jeroen en Wendelke worden aangevallen door leeuwen.
Rond vijf uur komen we aan bij onze camping Waterberg Plateau National Park. Tot nu toe is alles goed gegaan, maar nu komt Peet toch twee keer binnen 10 minuten vast te zitten met de truck. Snel de tent opzetten want we moeten nog een aardige klim maken naar de top van waterbergplateau voordat de zon ondergaat (18.15 uur).
Om half zes kan de klim beginnen. Volgens Vashti zijn er verschillende routes naar de top (zij gaat zelf niet mee), de kortste duurt 30 minuten en de mooiste duurt 1 uur. Het eerste stuk loopt iedereen samen, maar dan ontstaat er een tweedeling over wat de korte route is. Ik kies ervoor om met Hans, Leen, Sascha, Bianca, Jeroen en Wendelke mee te gaan. Blijkt echter dat we de “mooiste” route (mountain view) genomen hebben en dat we dus flink moeten doorlopen, willen we nog op tijd boven komen.
Ik word met mijn slechte conditie geconfronteerd en kan de rest bijna niet bijhouden. Het is letterlijk een hele klim (over grote rotsblokken) en de route is moeilijk te zien. Ik geef aan dat ze niet op mij hoeven te wachten, maar daar gaat Jeroen niet mee akkoord. Hij draagt mijn fototas en na veel gezucht en gesteun bereik ik dan toch nog op tijd de top (in 25 minuten een route van 1 uur geklommen is toch niet slecht voor een amateurtje). Doodmoe geniet ik van de zonsondergang die erg mooi uitziet op de roodachtig gekleurde rotsen.
Dan moeten we weer snel naar beneden, want als de zon onder is wordt het al snel te donker om de weg terug te vinden. Onderweg zien we nog klipdassies en een dikdik van 1 meter afstand.
Weer terug op de camping is iedereen wel toe aan een verfrissende douche. Het sanitair is hier vrij luxe. In een stenen gebouwtje zijn er 3 ligbaden en 1 douche voor de vrouwen. Bij de mannen is dat aantal omgekeerd. Marlies en ik willen graag een douche nemen. Aangezien de douches bij de mannen wel vrij zijn en we worden uitgenodigd om hier gebruik van te maken, doen we dat ook. Het zijn aparte hokjes, waar je je ook in kunt uit- en aankleden, dus geen probleem. Marlies en ik beginnen te zingen en al snel neemt Ivo in het derde douchehokje plaats en zingt een gezellig deuntje mee. Als we onder de douche uit komen trakteren Sascha, Jeroen en Remco ons op een applaus. Ze willen niet voor ons onder doen, dus als wij ons verder staan op te tutten, brengen zij een “prachtige” serenade voor ons.
’s Avonds voor het diner wordt Bianca door een neushoorn onder de voeten gelopen. Slachtoffer nummer 3 van vandaag. Na het avondeten, onder het genot van geroosterde marshmallows, wordt Judith als moordenaar aangewezen.
Waterbergplateau NP – Etosha NP
Na het ontbijt vertrekken we via Otjiwarongo en Tsumeb naar Etosha. Hier zullen we de eerste twee nachten in kamp Namutoni verblijven en daarna verder trekken naar kamp Okaukuejo.
In de middag komen we aan in Etosha. Bij het passeren van de toegangspoort stelt Vashti de vraag welk dier we het eerste zullen tegenkomen. Sascha en ik gokken beide op de giraffe, en wat blijkt, we hebben gelijk!
In kamp Namutoni slaan we eerst onze tent op en gaan daarna genieten van het zwembad. Heerlijk!
Om vier uur start onze eerste gamedrive. Het meeste wild spotten we bij de waterholes. Een drinkende giraffe (leuk om te zien hoe zo’n beest tot z’n drinkhouding komt), zebra’s, dikdik’s, wrattenzwijnen, gnoe’s, sprinkbokkies, gemsbokken en nog wat andere kleine dieren.
Na de gamedrive ga ik nog even met Marlies en Jeroen zwemmen.
’s Avonds voor het diner pleegt Ivo zelfmoord en worden Petra en Remco aangevallen door een olifant. Tijdens onze zitting met judge Charles wordt Peet aangewezen als moordenaar. Ons diner bestaat vanavond uit heerlijke kudusteak, echt een aanrader! Verder schrijf ik nog de kaarten voor de thuisblijvers, zodat deze hopelijk nog aankomen voordat ik zelf weer thuis ben. We worden gewaarschuwd geen spullen buiten de tent te laten staan, aangezien ’s nachts jakhalzen op het kampeerterrein rondlopen die erom bekend staan dat ze spullen meenemen.
Voor het slapen ga ik nog even bij de waterhole kijken, maar er zijn alleen wat jakhalzen en springbokkies te zien, dus duik ik vroeg mijn tent in.
Etosha NP
Ook vanochtend kunnen we weer gaan genieten van een gamedrive. Er is volop wild te zien. Het meest spannend zijn de 3 leeuwinnen aan een waterhole. Een giraffe en een gemsbok wilden wel komen drinken, maar werden steeds een beetje opgejaagd door een van de leeuwinnen. Volgens Peet hebben de leeuwinnen de afgelopen 12 uur nog gegeten, anders hadden ze de giraffe wel ten prooi gemaakt. Ook dit hoort bij de natuur, maar hebben we nu helaas niet gezien. Bij een andere waterhole zien we nog gnoe’s (= wildebeesten), giraffen, zebra’s, springbokkies, gemsbokken, dikdik’s, olifanten kudu’s en diverse vogels.
Op de camping lopen wrattenzwijntjes rond en die moeten natuurlijk ook op de foto.
Rond vier uur gaan we weer op gamedrive. Deze keer zien we jakhalzen, gnoe’s, zebra’s, springbokkies, gemsbokken, dikdik’s, giraffen (eentje loopt gezellig naast de truck met ons mee en iedereen wil dan ook het perfecte plaatje schieten) en vogels (onder andere de “Kori Bustard” = de grootste vliegende vogel van Namibië).
Terug van de gamedrive wordt voor het diner gezorgd. Hierna volgt een korte groepsevaluatie over het verloop van de reis tot nu toe en eventuele verbeterpunten. Iedereen is eigenlijk heel erg tevreden, alleen de drank mag iets gevarieerder ingekocht worden (minder bier) en willen we niet meer dat Peet met bier op achter het stuur gaat zitten (is nu 2 keer voorgekomen).
Er zijn geen moorden meer gepleegd, dus is Peet de moordenaar en hij wordt veroordeeld tot 1 week geen sigaretten, een erg zware straf voor onze oerman.
Etosha NP
Aankomst in Okaukuejo. Na de lunch gaan we bij de waterhole kijken, waar we vechtende olifanten (met erectie) zien. Onderweg zien we ook nog grondeekhoorntjes (erg brutale beesten, die bijna in mijn rugzak klimmen als ik een foto van ze wil maken) en 2 hornbills. En nu weer even heerlijk zwemmen. Bij het zwembad zit een grote uil van zeker een halve meter groot.
De volgende gamedrive valt een beetje tegen. Weinig wild gezien, alleen het karkas van een zebra, leeuwen die erg ver weg zijn, springbokkies, een jonge impala, een jakhals en vooral erg veel stof. Weer terug op de camping gaan we even bij de waterhole kijken. Een drinkende giraffe, een kudde drinkende zebra’s (leuk al die streepjes op ’n rij) en een jakhals.
’s Avonds na het eten gaan we weer naar de waterhole. We hebben geluk, want er staan 4 neushoorns op ons te wachten. Alleen het luipaard ontbreekt nog om de big five compleet te krijgen, maar de kans dat we dit geweldige beest zien is erg klein. Als de neushoorns zijn verdwenen komen nog 2 kleine olifanten een slokje drinken. Omdat ik me niet zo lekker voel ga ik vroeg naar bed. Was ik nog wat langer gebleven, dan had ik de leeuwenwelpjes ook nog kunnen zien (balen!).
’s Nachts breekt er een flink onweer los. Ik hoor wel het geroezemoes, maar blijf lekker liggen. Blijkt dat iedereen een zijltje over de tent heeft gespannen tegen de regen. Marlies en ik echter niet, maar we zijn wel ’s ochtends bijna de enigen die geen water in de tent hebben (toch wel grappig).
Etosha NP – Twijfelfontijn
Via Outjo rijden we richting Twijfelfontein. Na het malse buitje van gisteravond ziet alles er een stuk frisser en kleurrijker uit. En dan is het weer een hele tijd van Iris genieten... Het laatste uur lijkt de weg op een rit in de achtbaan. Met name in het begin leidt dit tot enthousiaste “wave”reacties.
Rond een uur komen we aan bij onze camping Aba Huab. We worden nu al compleet gezandstraald en het ziet ernaar uit dat er ook vandaag een redelijke kans op een bui bestaat. Dus snel de tent opzetten, goed vastbinden en voor de zekerheid ook maar een zijltje erover. Tijdens het opzetten van de tent, krijg ik hulp van Sascha. Er gaat wel eerst een tentstokgevecht aan vooraf, maar je moet ook wat ontspannen zo nu en dan…
Daarna weer lekker lunchen.
De verbrande berg stelt niet veel voor, maar de rotsformatie die ze orgelpijpen noemen zijn wel mooi en als je er op de juiste manier op tikt, zou er muziek uit moeten komen (wat alleen Wendelke lukt). Verder zien we ook een bijzondere plant, de “welwitschia mirabilis”. Deze plant bestaat uit slechts 2 bladeren, die iedere keer weer splijten en kan wel 2.000 jaar oud worden. Daarna gaan we terug naar de camping, waar we bij de bar gezellig wat gaan drinken en spelletjes doen (ik ga op vakantie en neem mee…).
’s Avonds na het diner blijven we met een klein groepje rond het kampvuur zitten en zorgen Marlies, Judith en ik voor wat muzikaal entertainment. Zelfs als we naar onze tent gaan kunnen Marlies en ik maar niet stoppen, we hebben de smaak goed te pakken…
Twijfelfontijn – Cape Cross – Swakopmund
Via Uis Mine, Huntiesbaai en Cape Cross rijden we naar Swakopmund.
Rond elf uur komen we aan in Cape Cross. We hebben ongeveer een uurtje de tijd om door de zeehondenkolonie te lopen. Er heerst een echte vislucht, die behoorlijk penetrant is, maar door het geweldige uitzicht en het grappige zeehondengeluid, vergeet je de stank al snel. Dit is echt genieten! De beestjes zien er allemaal zo lief en vertederend uit, hier zou ik echt uren van kunnen genieten. Helaas is de natuur ook hard. Er lopen enkele jakhalzen tussen de zeehonden en met name in de broedperiode (oktober) zijn jonge zeehondjes regelmatig het slachtoffer. De jakhals, samen met nog een aantal andere roofdieren is ervoor verantwoordelijk dat van alle jonkies, slechts zo’n 27% het overleefd.
In de namiddag komen we aan bij onze backpackerslodge Villa Wiese. Deze keer deel ik de kamer met de 4 andere vrijgezelle meiden (Marlies, Chris, Judith en Danielle). We kunnen ons echt settelen, want we blijven hier 2 nachten slapen en kunnen zelfs van de wasservice gebruik maken (wat ik ook dankbaar doe). Ik krijg in mijn eentje de beschikking over het 2-persoons bed, wat zal ik lekker slapen!
Tijdens de lunch discussiëren we over wat er op onze T-shirts komt te staan. Het uiteindelijk ontwerp voldoet volledig aan mijn eisen en ik ben dan ook erg nieuwsgierig hoe de T-shirts zullen worden. Ik moet echter nog even geduld hebben, want we zullen deze pas in Kaapstad krijgen.
We gaan richting het Adventure Center. Hier krijgen we in de “Active Rafting Pub” een video te zien met alle mogelijke activiteiten. Aangezien de ballonvaart en het skydiven erg duur is, besluit ik alleen het quadbiken voor donderdagmiddag te boeken.
Na het boeken van de activiteiten, ga ik met Marlies samen op ontdekkingsreis in Swakopmund, op zoek naar een mooie houten giraffe. Helaas vind ik er geen. Na wat te hebben rondgelopen, besluiten we dat het tijd is om terug te gaan naar de lodge. Op het terras van “Out of Africa” komen we echter Leo, Janny, Sascha, Bianca, Hans en Magda tegen en we besluiten even bij hen te gaan zitten om een natje en een droogje te nuttigen.
Vanavond krijgen we Boboti, zelf gemaakt door Vashti, te eten in Villa Wiese. Na het eten gaan we nog even naar de bar. Hier ploffen we neer op de zitzakken. Aangezien er zitzakken te weinig zijn is het lekker proppen, maar dat mag de pret niet drukken. Zoals volwassen mensen betaamt, houden Wendelke, Peet en ik een ijsklontjesgevecht. Voor het eerst Amarula gedronken, dat is pas lekker spul! Daar moet ik een flesje van meenemen. Sommigen willen nog de stad in, maar ik ga lekker op tijd genieten van mijn bedje.
Swakopmund
Vandaag kan ik eindelijk uitslapen, want ik hoef pas op negen uur op te staan. Heerlijk!
Marlies gaat mee met de dolphincruise en Sascha, Bianca, Petra en Remco gaan sandboarden. Ik zal me dus vanochtend met anderen moeten vermaken, maar eerst naar de bank om geld te wisselen, wat zoals gebruikelijk weer erg lang duurt. Judith en ik laten Chris en Daan achter bij het internetcafé en gaan samen shoppen. We lopen wat door Swakopmund en lopen door naar de craftmarket. Hier koop ik na flink pingelen een houten Afrikaanse denker en een man- / vrouwsetje. Op de craftmarket komen we de anderen tegen en gaan we gezamenlijk lunchen bij Nando’s. Heerlijk! Hamburger met frietjes!
Na het quadbiken gaan we naar Rafters om de gemaakte videoband te bekijken en in ontvangst te nemen. We krijgen van Vashti te horen dat de veerboot bij de grensovergang (Zambezi) gezonken is en dat er zo’n 40 vermisten zijn. Akelige gedachte!
Weer terug naar de lodge en snel douchen en omkleden, want we gaan vanavond met z’n allen uit eten. Om zeven uur verzamelen we bij de zitzakken. Het restaurant “The Lighthouse” staat aan de voet van een vuurtoren. Jeroen is jarig en we hebben dan ook allemaal bij elkaar gelegd om een cadeautje voor hem te kopen (een gedraaid krukje dat hij op de craftmarket heeft gezien). Het eten hier is heerlijk. Ik heb steak, ribs en chips besteld en het smaakt echt voortreffelijk. Ik vind de placemats zo leuk, dat ik besluit om er 6 te kopen.
’s Avonds na het diner gaan we met een aantal nog even naar Rafters. Peet, Vashti, Jeroen, Wendelke, Leen, Remco, Petra, Sascha, Bianca, Judith en ik zijn van de partij. Het is echt supergezellig. Lekker dansen (op bergschoenen) en genieten van een heerlijk glaasje wijn.
Zo langzamerhand zijn er al een aantal mensen afgehaakt en om half twee komt er een einde aan het feestje. Teruggelopen naar de lodge en tot mijn schrik ligt er al iemand in mijn bed. Het is Judith, die een slecht matras heeft in haar bed en zich dus een plaats in het mijne heeft veroverd. Zo ver de luxe van een 2-persoonsbed alleen... Och ja, je kunt niet alles hebben.
Swakopmund – Sossusvlei
In Walvisbaai stoppen we om de flamingo’s te fotograferen. Aangezien er weinig leven in de beestjes zit en wij graag bewegende flamingo’s willen fotograferen, wordt Peet ingeschakeld. Hij gooit wat stenen in het water, en jawel, we kunnen mooie plaatjes schieten.
We lunchen in Namib Naukluft. In plaats van gewone boterhammen, hebben we vandaag pistoletjes. Vashti blijft ons verwennen! Het is een ruige omgeving met veel rotsen en in het zand lijkt wel zilver te zitten. Onderweg passeren we een omgevallen jeep en zien we een aantal wilde kamelen.
In het plaatsje Solitaire maken we nog een korte tussenstop. Het is echt een superklein dorpje, slechts 25 inwoners en een paar cactussen.
Om half zes komen we aan op de enige camping in Sesriem. De camping is heel gezellig. We zetten de tenten op in twee cirkels onder een boom. Ik heb een goed plekje uitgezocht voor onze tent; onder de grootste boom, lekker in de schaduw. Er lopen wel veel torren, dus de ritsen goed dicht en dan mag het geen probleem zijn. Jeroen is erg bedreven in het fotograferen van de kevertjes, maar ik heb daar niet zo’n behoefte aan. Op deze camping blijven we 2 nachten slapen.
Bij het kampvuur zitten geinen met Sascha. Als twee kleine kleutertjes gooien we elkaar met stoeltje en al steeds om. Anderen zien er de lol niet van in, maar wij hebben het gigantisch naar onze zin.
’s Avonds ontdekt iemand bij de herentoilet een zandgekko. Peet vangt het beestje, zodat we het allemaal goed kunnen bekijken en een foto kunnen nemen. De gekko mag alleen van opzij of van achteren gefotografeerd worden, aangezien de flits het beest verblindt.
Na alle pret moeten we op tijd naar bed, want morgen is de grote dag aangebroken dat we Dune 45 gaan beklimmen!
Sossusvlei (Namib-Naukluft NP)
Om kwart voor zes vertrekken we naar Dune 45. We krijgen geen ontbijt, omdat we anders de zonsopgang missen. We moeten 350 m in los zand omhoog ploeteren. Dit is echt zwaar! Ik loop te hijgen als een gek en alles komt los, verschrikkelijk, maar ik geef niet op. Janny loopt voor me en lopend in haar voetsporen en met kleine pauzes bereik ik dan toch de top. Net op tijd voor de zonsopgang. Eerst ben ik lichtelijk teleurgesteld, aangezien de zon weer snel achter de wolken verdwijnt en ik me afvraag waarom ik dit mezelf aan heb gedaan. Maar dan breekt de zon echt door en is het uitzicht adembenemend! Geweldig die zandbergen die verkleuren in de zon, waardoor de ene kant rood is en de schaduwkant zwart. Ik ben toch erg blij dat ik de top heb bereikt en hiervan mag genieten!
Als ik weer beneden komt, staat Vashti met het ontbijt te wachten (lekker scrambled eggs) en krijg ik te horen dat Jeroen Wendelke boven op Dune 45 ten huwelijk heeft gevraagd. Het is zo’n leuk stel samen, ik raak er helemaal van ontroerd. En alsof dat nog niet genoeg is, is Wilma vandaag ook nog jarig!
De Boesman is erg enthousiast en vertelt over spoorzoeken en het leven van de bosjesmannen. Uiteindelijk komen we aan in Death Valley. Dit uitzicht is echt mooi, allemaal zwarte dode bomen op een witte zoutvlakte tegen een achtergrond van rood zand en een blauwe heldere lucht. Het begint ondertussen behoorlijk heet te worden en het enige wat ik wil is water en schaduw. Helaas is onze Boesman niet te stoppen en mag ik nog even levend koken. Ben blij als we eindelijk weer in de schapenbak zitten en terug naar de schaduw gaan.
Op de terugweg staan we na wat ongezonde geluiden van Iris stil. Blijkt dat de koppeling en de versnellingsbak kapot zijn. Iris is de oudste truck van Djoser en waarschijnlijk zal zij niet meer gemaakt worden. Daar staan we dan… Gelukkig komt een truck van een andere reisorganisatie langs die Vashti meeneemt om een sleeptouw te halen. Zo’n 10 minuten daarna komt een touringcar met Duitsers langs en krijgen we een lift naar de camping. Dit is pas echt luxe, airco, zonwering, houders voor blikjes, plaatsen over, bagagerekken, toilet. Niet slecht, maar je mist toch het echte Afrika-gevoel… Het laatste stukje naar de camping moeten we lopen en dan begint het wachten op onze truck. Het is even wachten, maar dan wordt onze Iris de camping binnengesleept. Onder luid applaus wordt ze binnengehaald. Nu maar hopen dat ze nog te repareren is. Nu Iris er is, kunnen we ook eindelijk lunchen (want natuurlijk lag alles in de truck).
’s Avonds krijgen we te horen dat Iris niet meer te repareren valt en we de truck krijgen van de andere Djosergroep nog twee nachten op deze camping blijft (zij maken de reis in omgekeerde volgorde). Marlies en ik zijn erg nieuwsgierig naar de naam van de nieuwe truck en gaan even kennismaken. We wisselen meteen ervaringen uit en krijgen te horen wat ons nog allemaal te wachten staat.
Bij het avondeten krijg Wilma haar cadeau uitgereikt, een mooi boek genaamd “African Wildlife” met allemaal natuurfoto’s en natuurlijk een persoonlijke notitie van iedereen. Sascha en ik hebben afgesproken elkaar te helpen met corvee. Vandaag is het zijn beurt, dus dat betekent afwassen!
Sossusvlei – Fish River Canyon
Onderweg stoppen we wel nog even om een groep locals met paard en wagen, een windmolen en een boom met honderden wevervogelnestjes op de foto te zetten.
Om half zes komen we aan bij Fish River Canyon. We worden gedropt bij de canyon en lopen zo van het ene view point terug naar een ander view point (totale afstand zo’n 3 km). Aan het eindpunt van de wandeling verrast Vashti ons met allemaal lekkere hapjes. Echter omdat we onderweg uitgebreid foto’s hebben gemaakt van dit wereldwonder en van de kokerboom, zijn we (Sascha, Bianca en ik) later bij het eindpunt en hebben de andere sociale medereizigers al bijna alles opgegeten.
Peet staat helaas alweer te klussen, want Mufasa heeft 1 lekke en 1 kale band. Leuk die extra vertraging als je zo naar je bedje verlangt…
Om half acht komen we eindelijk aan op onze camping Hobas. De tent moeten we in het donker opzetten (maar we zijn inmiddels wel wat gewend). Daarna lekker eten, het verdere reisprogramma bespreken (wordt klein beetje aangepast op advies van Vashti) en vroeg naar bed.
Fish River Canyon – Oranjerivier
Janny is vandaag jarig en wordt al zingend ontvangen tijdens het tandenpoetsen.
Om half acht vertrekken we naar Fish River Canyon voor het ontbijt, weer zo’n leuke verrassing van Vashti. Aangezien ik corvee heb, help ik Vashti een handje mee. Leen vindt het echter niet nodig om zijn handen uit de mouwen te steken en gaat subtiel een boek zitten lezen en is precies klaar hiermee als we kunnen gaan eten. Als we het ontbijt achter de kiezen hebben, laat ik Leen mooi het werk doen. Ik vind het niet erg om corvee te hebben, maar ben het wel een beetje zat dat ik steeds corvee heb met mensen die zich ervoor proberen te drukken. Terug op de camping ga ik nog even naar het winkeltje en daarna staan we lekker te swingen bij de truck.
Daarna gaan we verder richting Oranjerivier. Onderweg stoppen we om een foto van een grote kokerboom met de Canyon op de achtergrond te maken. Bij de grensovergang naar Zuid-Afrika zijn de ambtenaren erg opgewekt. Met name eentje die een compleet gesprek met ons aangaat en het leuk vindt om de volledige voornamen openbaar te maken, waardoor ik opeens niet meer Nancy maar Hendrikus genoemd word…
’s Middags komen we aan bij de camping in Vioolsdrift (Fiddler’s Creek). En voor het eerst sinds de aankomst in zuidelijk Afrika zie ik weer gras! De tent kan weer opgezet worden en dan is het tijd om de lunch weer te verzorgen.
We hebben de mogelijkheid om een kanotocht over de Oranjerivier te maken, maar iedereen heeft eigenlijk wel behoefte aan een middagje rust. Geen kanotocht dus, maar gewoon lekker relaxen op de camping. De douches zijn echt heel bijzonder. Strohutje met stromend water en een geweldig uitzicht op de rivier. Uiteraard is dit een foto waard!
In de namiddag ga ik samen met Vashti en Wil een taart voor Janny bakken. Vashti is een beetje opstandig en vindt het leuk om mij met afwasmiddel in te smeren als ik gewoon netjes de afwas wil doen. Tja, dat is vragen om wraak, wat resulteert in een zeepsopgevecht met Vashti. Sascha komt heel onschuldig kijken wat er aan de hand is, maar ik ben in de veronderstelling dat hij Vashti komt helpen en betrek hem dus ook in ons “gevecht”. Resultaat: ik ben echt zeiknat, maar de andere twee nog niet. Het lukt me uiteindelijk om Sascha onder een koude douche te zetten, maar ontkom er niet aan om er zelf ook onder te staan. Hij is wel zo sympathiek om Vashti in onze natte kleren te sandwichen. Eind goed, al goed!
Na de barbecue krijgen we weer een punchnight. De temperatuur is een stuk beter, dus wordt er ook meer gedronken. De meesten gaan daarna nog naar de bar, maar ik heb meer dan genoeg gehad en blijf nog even met Sascha bij het kampvuur zitten kletsen. Charles heeft zich lekker bij het vuurtje te slapen gelegd en Ivo komt ook nog even babbelen.
Oranjerivier – Cederberg
Het was de bedoeling om al om half zes op te staan, maar onze wekdienst was nog niet wakker, dus is het kwart over zes voordat we opstaan.
Om half acht vertrekken we richting Springbok, waar we inkopen kunnen doen en een heerlijk hapje eten bij Kentucky Fried Chicken (om 10.00 uur ’s ochtends!).
In de namiddag gaan we wijnproeven bij wijnkelder Klawer. Vashti had eigenlijk naar een andere wijnkelder willen gaan, maar dit was gezien de afstand en openingstijd niet te combineren. De proeverij valt een beetje tegen. De proeverij vindt plaats in de welkomsthal en de wijn is niet echt super.
Even voor zessen komen we aan bij onze camping “Gekko” in Citrusdal. Mooie omgeving, overal citrusplantages. Deze boer heeft een sinaasappelplantage achter het complex. We hebben 2 opties. De eerste is de tent voor de laatste keer opzetten bij de boer in de tuin en de tweede is slapen op de stapelbedden in de lodge. Als echte bikkels kiezen Marlies en ik, net als de meesten, ervoor de tent nog één keer op te zetten. We kunnen gebruik maken van het sanitair behorende bij de lodges, en meer hebben we niet nodig. Uiteraard leggen we ook deze mijlpaal vast op de foto.
De mannen hebben een lied speciaal op onze vakantie gemaakt en verrassen ons met het Don Kozakkenlied. Ik kom echt niet meer bij van het lachen, geweldig!
’s Avonds gaat Marlies op tijd naar bed. Ik blijf samen met Peet, Sascha, Bianca, Janny, Ivo en Judith nog hangen in de “woonkamer”. Stoelen te weinig, dus het is wederom een beetje proppen geblazen.
Cederberg – Kaaps Schiereiland
Na het ontbijt pluk ik nog even snel een verse sinaasappel en maak ik een foto van de boomgaard en we kunnen weer op pad. We vertrekken naar Simon’s Town. In afwijking van het officiële schema blijven we hier slapen.
1e Tussenstop in Blauwberg bij het strand. Vanaf hier heb je een schitterend uitzicht op de Tafelberg. Alle beroemde foto’s van de berg zijn vanaf dit punt genomen. Normaal hangt er altijd een tafelkleed van wolken rond de top van de berg, maar we hebben geluk, de Tafelberg is helemaal wolkvrij. Als ik op het strand sta te poseren voor de foto, komt het water opeens een stuk verder landinwaarts. Resultaat: natte voeten en Petra (die de foto neemt) maar lachen!
Dan weer terug naar beneden waar de lunch op ons staat te wachten.
Snel door naar Kaap Die Goeie Hoop, het meest zuidwestelijke punt van Afrika. Er zijn meerdere groepen die een foto bij het bord willen maken, dus dat levert even wat spanningen op, maar uiteindelijk is het dan gelukt. Met iedere camera wordt de foto geknipt. Vashti en Peet zien eruit als supertoeristen met al die camera’s rond hun nek.
Vanavond slapen we op een grote slaapzaal (14 personen) in de backpackerslodge in Simon’s Town. Alleen Leo, Janny, Jeroen, Wendelke, Hans, Magda en Leen slapen niet op de slaapzaal. Na het avondeten gaan een aantal mensen stappen, maar ik ben veel te moe. Ik ga lekker naar bed. Ik slaap boven Ivo, er is geen trapje naar boven en ik heb nog steeds last van mijn enkel. Kortom ik moet op armkracht in bed komen, en laat ik daar nou net niet zo veel van hebben. Met veel moeite lukt het om boven te komen, nu maar hopen dat ik er vannacht niet uit hoef om te plassen…
Erg laat komen Chris, Daan en Judith terug. Judith heeft hetzelfde probleem als ik en genoeg alcohol op. Vaag hoor ik het gelach als zij probeert in bed te komen.
Nog later komen Sascha, Bianca en nog een stel luidruchtige groepsleden binnen. Ook hier kan ik van meegenieten, maar gelukkig maak ik dit niet meer helemaal bewust mee.
Kaaps Schiereiland – Kaapstad
Ik word subtiel wakker gemaakt door Vashti. Het peertje hangt recht boven mijn bed en wordt zonder waarschuwing aangemaakt, zo fijn…
Na het ontbijt vertrekken we richting Kaapstad, waar we eerst naar ons hotel “Breakwaterlodge” gaan. De bagage wordt snel in een lugageroom gedumpt en dan kunnen we weer verder op pad.
We gaan met nagenoeg de hele groep richting Tafelberg. Een bezoek aan Robbeneiland is helaas niet mogelijk, aangezien het al begin van de week was volgeboekt. Samen met Marlies maak ik een wandeling over de Tafelberg en gaan we uiteindelijk samen met Leo en Janny een kopje thee drinken. Daarna verzamelen we bij de truck en gaan we terug richting hotel. Bij aankomst snel een foto geknipt met de crew, Mufasa en mezelf op de foto.
’s Middags ga ik samen met Marlies naar het Waterfront op zoek naar een mooie giraffe. Helaas stelt de craftmarket niet veel voor, dus gaan we op boekenjacht. We vinden beide een paar mooie fotoboeken en kopen op straat een cd van een locale Afrikaanse groep die we hebben horen zingen bij de Waterfront.
’s Avonds gaan we voor het laatst met z’n allen uit eten in de stad. Het eten bij Marco’s is heerlijk en ik neem zelfs een hapje gegrilde wormen van Charles. Tegen alle verwachtingen in smaken ze niet slecht, maar ben toch blij dat ik zelf iets anders heb besteld. Een live-band zorgt voor goede muziek en het duurt dan ook niet lang totdat we een dansvloer hebben gecreëerd. Uiteindelijk staan we zelfs op het podium het Wilhelmus te zingen.
Omdat we nog niet naar bed willen, gaan we nog lekker op stap (Remco, Petra, Leo, Janny, Peet, Vashti, Marlies, Christel, Judith, Danielle, Sascha en Bianca). Ook hier weer lekker dansen! Als de bar dichtgaat, loop ik samen met Vashti en Marlies terug naar het hotel. Wat ben ik blij als ik lekker in bedje lig…
Kaapstad – Frankfurt (vlucht)
We ontbijten op het terras met zeemeeuwen, die als je niet oppast, alles van je bord pikken. Uiterst brutale beesten!
Ik wil toch nog een gokje wagen om een mooie giraffe te vinden, dus ga ik samen met Marlies met de taxi naar de Greenmarket (craftmarket). Ook hier is geen betaalbare mooie giraffe te vinden, maar op advies van Jeroen en Wendelke gaan we naar een mooi souvenirwinkeltje. Het is even zoeken, maar absoluut de moeite waard! Eindelijk vind ik een mooie giraffe en een aantal andere leuke souveniertjes (houten olifant, nijlpaard en servetringen). Terug op de craftmarket koop ik wel nog een mooie houten schaal.
We hebben de buit binnen en moeten weer snel terug naar het hotel. We houden een taxi aan en vragen hem ons rechtstreeks naar het hotel terug te brengen. De rit duurt wel erg lang en we rijden compleet anders dan op de heenweg. We spreken de chauffeur hierop aan, maar hij doet er weinig mee. Hij heeft ook meer oog voor zijn achteruitkijkspiegel (die gericht is op onze borsthoogte) dan voor de weg. De rekening is belachelijk hoog, ongeveer 2x zoveel als op de heenweg. Het eindigt in een fikse woordenwisseling met de chauffeur. We bieden hem aan 1,5x het bedrag van de heenweg te betalen, maar hij gaat hier niet mee akkoord. Zo’n kwartier de poot stijf houden heeft uiteindelijk resultaat.
Snel nog even de laatste souvenirs inpakken en dan is het tijd om te verzamelen voor ons vertrek. We gaan met Smokey (weer een andere truck) naar het vliegveld. Tijdens de rit worden de lang verwachte shirts eindelijk uitgereikt (valt erg groot uit). Voor Charles is het shirt te duur (als trainee krijgt hij niet betaald), maar als verrassing hebben we ook een shirt voor hem geregeld. Het is tenslotte zijn 1e reis en daar moet hij toch een aandenken aan hebben. Hij vindt het geweldig!
Op het vliegveld gaan we een hamburger eten en maken we nog de laatste Randen op. Ik kan niet naar huis zonder een fles Amarula mee te nemen, wat is dat spul toch lekker!
Ik ben helemaal verknocht aan Afrika. Ik wil niet terug naar huis!
We vertrekken vanuit Kaapstad naar Frankfurt. Ik check samen met Bianca en Sascha in zodat ik niet de hele reis alleen zit. Blijkt dat ze ons deze keer wel als groep hebben ingedeeld en wij door ons verzoek volledig gescheiden zitten van de groep. We zitten in de buurt van een andere groep Nederlanders, die de reis via Baobab hebben geboekt. We zetten alle drie dezelfde muziek op, leven ons nog even lekker uit en uiteindelijk probeer ik nog wat te slapen.
Frankfurt – Amsterdam (vlucht)
Om vijf uur ’s ochtends komen we aan in Frankfurt. Iedereen is ontzettend moe van de vlucht, dus we zoeken een rustig stekkie op en wachten hier, meer in slaap dan wakker, op onze volgende vlucht. Twee uur later vertrekken we vanuit Frankfurt naar Schiphol. Nog eventjes volhouden!
Eindelijk komen we aan op Schiphol. We halen de bagage op en ik neem emotioneel afscheid van iedereen. Mijn taxi (Bart) wacht al op me…
Wat een geweldige vakantie! Snel de reünie plannen, zodat we weer kunnen bijkletsen en alle schitterende foto’s kunnen bekijken!
