Amsterdam – Nairobi (vlucht)

Ik ben al voor de wekker wakker en besluit op te staan. Eerst een snelle douche, dan de kersen wassen die we gisteren op weg naar het hotel hebben gekocht. Uitchecken en met de shuttlebus naar Schiphol.

We moeten digitaal inchecken met als gevolg dat we niet naast elkaar zitten. Ik verander mijn plaats zodat we in elk geval dichterbij elkaar zitten, maar ben hier niet echt blij mee. De grondstewardess die we om hulp vragen vindt het blijkbaar niet gebruikelijk dat mensen die samen boeken ook naast elkaar willen zitten. Het is natuurlijk ook een belachelijke gedachte van ons… We moeten het dus maar bij de gate oplossen. Hier lopen we dan ook in sneltreinvaart naartoe, maar er is nog geen bezetting. Eerst maar even ontbijtje scoren.

Uiteindelijk gaan we weer terug naar de gate en vragen we te wisselen. Hoe meer tijd voorbij gaat, hoe meer mensen met hetzelfde probleem in de rij aansluiten. Terwijl we wachten op goed nieuws, kijken we naar de andere reizigers om te achterhalen wie tot de Baobabclub behoort. Net op de valreep is alles opgelost. We krijgen twee stoelen naar elkaar; Martin aan het gangpad en ik aan het raam. Gelukkig!

Met een kwartiertje vertraging vertrekken we naar Nairobi. Voor ons een zeer irritante Fransoos (of is dit een pleonasme?) en zijn nog irritanter zoontje. Tijdens de vlucht maken we kennis met een drietal van onze groep; Ivar, Pascale en hun dochter Danouk van 10. Het is een leuk trio en ze zijn er helemaal klaar voor!

Om 19.05 uur lokale tijd landen we. Het taxiën naar de aankomsthal gaat op z’n Afrikaans (relaxt). Net voor de landing krijgen we een formulier dat we moeten invullen. Of niet? Het is niet helemaal duidelijk, want er zijn verschillende formulieren in omloop. Nou ja, gewoon verzamelen, alles invullen en kijken welk formulier je uiteindelijk nodig hebt. Door de paspoortcontrole (2 stempels erbij) en onze tassen ophalen. Dan begint onze zoektocht naar onze gids en de rest van de groep. Iedereen druppelt binnen en we pinnen gelijk wat Keniaanse Shilling op verzoek van Arjen (onze gids). Voor het eerst hebben we rokers in de groep, gelukkig maar 2, dus dat zal niet tot veel extra rookpauzes leiden. Als iedereen alles geregeld heeft, vertrekken we naar het hotel met onze prachtige luipaardbus en chauffeur Kinga.

Eindelijk komen we aan in het hotel (Silver Springs Hotel). Iedereen heeft het wel een beetje gehad, maar het eerste drankje is van Baobab en we krijgen nog een briefing, dus gaan we nog even naar het restaurant. In alle enthousiasme vergeet Arjen bijna onze kamers te regelen, maar uiteindelijk krijgen we toch onze keycard. Onze kamer is prachtig met een groot hemelbed en veel ruimte (niet in het bed, dat is voor Martin wat aan de korte kant, maar de kamer zelf is prachtig).

Na de tas opnieuw te hebben gestructureerd, het dagboek te hebben bijgewerkt en Hanneke te hebben ge-sms’t, gaan we even na twaalven eindelijk slapen.

Terug naar boven

Nairobi – Masai Mara NP

Om kwart over zeven gaat de wekker (wij dachten kwart over zes). Martin gaat eerst douchen. Als ik het dagboek wil bijwerken, kom ik erachter dat we de telefoon nog op Nederlandse tijd hebben staan. We moeten de bagage om acht uur inladen, dus ik heb nog 10 minuten om te douchen, aan te kleden en de tas in te pakken. Voor ontbijten is er dus geen tijd. Haasten, haasten, haasten! Als we de tassen inladen komen we erachter dat de kok vertraging heeft, wat een geluk, we kunnen dus toch nog even snel een ontbijtje naar binnen werken.

Dan gaan we op weg. We maken een tussenstop van een half uurtje bij een immens grote supermarkt. We kopen meteen kaarten voor het thuisfront. Postzegels zijn hier niet te koop, maar het schijnt dat we die op een later moment kunnen scoren.

Vandaag is een lange reisdag. Onderweg zien we vooral veel stof, hobbelige wegen, maar ook veel wild (zebra’s, impala’s, hartebeest, thompson gazelle, topi’s, baviaan met jong, struisvogels, gnoe’s, zwijnen, hyena’s cheeta’s, buffels, grand gazelles, jackhals en nog wat vogels). Onze tocht wordt onderbroken door een lekke band. Als echte geroutineerde chauffeur in deze primitieve omgeving, weet Kinga als geen ander hoe hij dit moet oplossen. Hij gebruikt gewoon een steen als kruk en het probleem is zo opgelost.

Er is wat onduidelijkheid over onze ballonvaart (die Arjen vanuit ons e-mailverzoek geboekt heeft) en Roy en Vanessa willen nog bijboeken, dus gaan we op het einde van de dag nog even de Masai Mara in om dit te checken. Net als we ons moeten haasten om op tijd het park uit te komen, stuiten we op 3 cheeta’s (zouden het de drie broertjes van Animal Planet zijn?) die een impala besluipen. Prachtig. Ze zitten dichtbij en kunnen ondanks het afnemende licht goed worden vastgelegd op de gevoelige plaats. Echt super! Wat zal Hanneke jaloers zijn als ze dit hoort! We moeten voor sluitingstijd het park uit, dus rijden we naar ons kamp. We hebben geluk, de kant en klare tenten met bed zijn niet bezet, dus mogen wij deze gebruiken. Ondanks dat het eenpersoons bedden zijn, ben ik hier erg blij mee.

We eten vrij laat. Heerlijke preisoep (achteraf zal blijken dat onze kok Evans iedere dag een andere soep maakt die hetzelfde smaakt maar wel heel lekker is) en rijst met kip en verse ananas als toetje. Daarna volgt een briefing over de volgende dag en krijgen we info over mogelijke wijzigingen in het programma.

Dennis maakt foto’s van de prachtige sterrenhemel. Ik probeer dit ook, maar het lukt niet echt. Dan maar lekker naar bed. We gaan slapen met het vertrouwde Afrika-geluid op de achtergrond. Dan geniet je pas echt van het leven!

Terug naar boven

Masai Mara NP

Vandaag moeten we vroeg opstaan voor onze ballonvaart. We zijn ons zo goed en kwaad als het kan aan het opfrissen als we de truck al horen. Welliefst een kwartier te vroeg. Nog even een snelle plas en we kunnen gaan...

Na een gamedrive in het donker en een Amerikaans stel te hebben opgepikt verzamelen we bij Fig Tree Lodge. Het is er een drukte van jewelste. We worden in de groene ballon ingedeeld. In totaal vliegen 3 luchtballons met 44 toeristen. Onze ballon draagt 16 mensen en de pilote. Het is een prachtige ervaring. De zonsopkomst is ontzettend mooi en vanuit de ballon (die af en toe wel heel laag vliegt) spotten we wild (hyena’s, leeuw, diverse vogels, zwijntjes, giraffe, buffel, thompson gazelle, topi’s en impala’s). Ik wist niet dat een luchtballon zo goed te besturen was.

Na ruim 2 uur vliegen landen we wel heel zachtjes bij “Hippo I”. Daar klimmen we weer uit de ballon, nemen plaats in de truck en laten de crew achter om de ballon en mand op te laden. Wij vertrekken naar de rivier om hippo’s te spotten. Dan door naar ons champagneontbijt met enkele fraai uitgedoste Masai-krijgers. We delen de tafel met het Amerikaanse en een Zweeds stel. Het is goed geregeld allemaal. Ook geeft het een heel bijzonder gevoel om op zo’n vlakte een ontbijtje te nuttigen. De ballonvaart kost $ 385 per persoon, dus een cd met foto’s van $ 30 kan er ook nog wel bij. Het is toch een leuke herinnering. Op de terugweg naar de lodge zien we het begin van de grote trek. Onze chauffeur rijdt wel heel langzaam, waardoor we alles goed kunnen zien en fotograferen.

We moeten lang wachten voor we teruggebracht worden naar ons kamp en hopen dat de rest op ons gewacht heeft. Onderweg komen we ze echter tegen. Snel overstappen en op weg naar een Masaidorp. Tijdens het bezoek worden we verwelkomd door onze springende mannen, die Martin uitnodigen om met hen mee te doen. Ook wij ontkomen niet aan enige vorm van inspanning. In een lange rij zingen we met de vrouwen en bewegen een beetje van voor naar achter. Wel erg gezellig allemaal.

We kunnen ook met een groep een bezoek brengen aan een hutje. Het is echt heel bedrukkend, rokerig en erg warm. Het rollenpatroon is heel bijzonder. De mannen zorgen voor het vee (koeien) en bouwen de omheining. De vrouwen maken sierraden die ze verkopen, voeden de kinderen op en bouwen de huizen.

Om kwart over een zijn we weer terug op de camping. Eindelijk zien we deze bij daglicht. Rond de tent vliegen veel mooie vlinders, dus ga ik erop uit om deze te fotograferen. Voor het geval we binnenkort ergens postzegels kunnen kopen, schrijf ik de kaarten alvast, dan kunnen ze ook meteen weg.

Weer in de truck gaan we op weg naar de grote trek. We zien een leeuw van heel dichtbij (helaas geen leeuwin met jonkies zoals de groep tijdens onze ballonvaart heeft gezien), bavianen, een giraffe, heel veel gnoe’s en het gebruikelijke wild. Op weg naar de river crossing worden we aangevallen door een olifant. Blijkt dat zijn vrouwtje met jong zich aan de andere kant van onze truck bevindt en ze worden nu eenmaal niet graag van elkaar gescheiden. Bij enkele mensen breekt paniek uit, wat gepaard gaat met hysterisch gegil. Blijkbaar zijn ze niet op de hoogte van het feit dat een olifant altijd eerst een waarschuwingsaanval doet. Balen, want ik mis hierdoor net mijn spectaculaire actieshot.

Uiteindelijk redden we het niet om bij de River crossing te komen. Verschillende routes zijn onbegaanbaar geworden en de enige beschikbare route duurt te lang (aangezien we voor een bepaalde tijd het park uit moeten zijn). Dat vind ik wel erg jammer, zeker aangezien de timing voor de migratie perfect was!

Weer terug op de camping veeg ik de bus schoon (ja, iedereen moet zijn steentje bijdragen). Daarna lekker bij het haardvuur gaan zitten en een soepie gegeten. Ik ben een beetje misselijk, dus ga ik na de soep naar de tent. Ik maak me klaar voor de nacht, werk het dagboek bij, schrijf nog wat kaarten en rond half tien ga ik slapen.

Terug naar boven

Masai Mara NP – Lake Naivasha

Weer lekker op tijd opstaan en ontbijten. Heerlijk zo’n opgezette tent met bed, dan hoef je ook niks af te breken. Dan beginnen we aan een lange rit over een erg slechte weg. De dag bestaat vooral uit hobbelen, hobbelen en nog eens flink hobbelen door kuilen en bergen zand. O ja, en niet te vergeten, natuurlijk ook nog heel veel stof happen. Welcome tot Africa!

Bij een tussenstop komen we bij toeval uit bij een souvenirwinkel, waar een aantal mannen houtsnijwerk zitten te maken. Heel mooi gemaakt. We willen heel graag de big five in het klein. Leuk voor in de cd-kast.

Om kwart over drie komen we aan op de camping bij Lake Naivasha. Arjen wil een instructie geven over het opzetten van de tent, maar iedereen begint al vol enthousiasme de tent op te zetten, met alle gevolgen van dien.

Ik wil me even lekker gaan douchen, maar ze doen ’t niet goed. Uiteindelijk vind ik alleen een kraan met koud water, waar ik me gehurkt onder kan “douchen”. Nou ja, het is beter dan niks en ik voel me in elk geval weer schoon.

Voordat we gaan eten lopen we nog even naar de nijlpaardenspotplaats. Evans heeft weer een lekker maaltijd bereid. We hebben vanavond een extra eter. Annabella (de vriendin van Arjen) komt ons vanavond vergezellen. Een leuke, knappe donkere meid.

Terug naar boven

Lake Naivasha – Nakuru NP

Nadat de wekker weer vroeg is gegaan (zoals iedere dag), pakken we onze tent in. De eerste keer blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. We zijn duidelijk nog niet op elkaar ingespeeld en daardoor verloopt het nog niet helemaal vlekkeloos. Uiteindelijk lukt het toch en hebben we wel een ontbijtje verdiend.

Om kwart over acht vertrekken we en zetten Annabella onderweg af. Verder maken we nog een paar praktische tussenstops.

Eindelijk komen we aan in Lake Nakuru NP. Erg indrukwekkend! Duizenden flamingo’s aan de rand van het meer, zo ver je kunt kijken. Verder verschillende witte en waarschijnlijk ook een zwarte neushoorn gezien. Buffels, waterbok, elandantilope, reedbok en een speciale giraffesoort (Rothschildgiraffe) gezien die alleen maar in dit park voortkomt. Het is echt een prachtig park, maar we hebben dan ook wel heel veel geluk met de beesten die we zien.

Tijdens de lunch met prachtig uitzicht over Lake Nakuru, worden we lastig gevallen door een stel bavianen, die er met ons brood vandoor gaan. Verder zien we nog een schattig klipdassie en enkele reptielen. Bij deze prachtige achtergrond maken we onze eerste en enige groepsfoto.

Op het einde van de rit begint het aardig te regenen en ik word hartstikke nat als ik een foto van neushoorn met jong wil maken door het open raam van de truck wil maken. Het resultaat mag er echter wezen. Prachtig, moeder en kind, glanzend van de regen. Het is een super dag!

Aangekomen op de camping (Kembu Campsite), zetten we in het donker onze tent razend snel op. Even lekker douchen (deze keer staand douchen met warm water, heerlijk) en dan is het BBQ time. Erg gezellig, maar zeker geen culinair hoogstandje.

Terug naar boven

Nakuru – Jinja

Vandaag moeten we weer vroeg uit de veren. Het inpakken van de tent gaat gesmeerd, we hebben goed geoefend. Nu nog even een ontbijtje scoren.

Om kwart over zes vertrekken we. Vandaag hebben we wederom een lange dag in de truck, gelukkig kunnen we wel genieten van prachtige uitzichten. Na de grensovergang Kenia-Oeganda, zie je het landschap vrijwel direct veranderen. Oeganda doet z’n bijnaam “de groene parel van Afrika” zeker eer aan. Wat een mooi landschap! De rijstvelden worden afgewisseld met suikerrietvelden en theeplantages. Wat verder opvalt is dat de vele Coca Cola boots die we in Kenia zagen (en ook weer in Tanzania zullen gaan zien) hier niet voorkomen.

Op een incident met een zeer onklantvriendelijke vrouw bij de supermarkt (waar we onze postzegels wilden kopen) na, blijken de mensen in Oeganda vele malen vriendelijker te zijn. Ze komen werkelijk overal vandaag als de truck langs komt rijden en roepen allemaal “jambo, how are you?”. Het is een vriendelijk en gastvrij volk.

Bij de aankomst op onze camping (Jinja campsite Adrift) in Jinja worden we verrast met prachtig uitzicht op de Nijl. Bij Jinja ligt de bron van de Nijl, het punt waarop de Nijl het Victoria meer uitstroomt en aan zijn lange reis naar de Middellandse Zee begint.

We zetten ons tentje zo neer, dat we vanuit de tent uitzien op het water. Voor het programma van morgen kunnen we kiezen uit een aantal activiteiten zoals bungee-jumpen, raften, familyfloat en vrijwilligerswerk doen. Het vrijwilligerswerk bestaat uit het schilderen van een schooltje. Dat klinkt wel erg leuk, dus we besluiten ons hiervoor op te geven.

Vanavond heeft Evans weer lekkere kost gemaakt (pompoensoep, pasta en mango). Na het eten kletsen we gezellig met de overblijvende reisgenoten. Eigenlijk zouden alleen Robin, Desi, Martin en ik morgen gaan helpen klussen bij een lokaal project, maar opeens wil een hele meute meegaan. Dat is eigenlijk wel jammer, want dat maakt het minder speciaal. Na eens goed geïnventariseerd te hebben, gaat alleen Lore nog als extra persoon mee. Het blijft dus een gezellig clubje!

Terug naar boven

Jinja (vrijwilligerswerk)

Na een verfrissende douche en een lekker ontbijtje kunnen we niet wachten om aan onze schildersklus te beginnen. We (Desi, Robin, Lore, Martin en ik) zouden eigenlijk een kwartier eerder vertrekken, maar de boda boda (brommertje) die ons naar de verzamelplek brengt is wat verlaat. De rit met de brommertjes is een hele ervaring. Arjen was erbij toen we de onderhandelingen voerden en heeft de mannen gevraagd bij elkaar te blijven. Helaas lukt dit niet en uiteraard heb ik de slomo van de groep. Ik begin me al een beetje zorgen te maken als ik de rest in de verte zie verdwijnen, maar gelukkig houdt Martin zijn mannetje rustig en rijden we samen verder.

Bij Now River Explorers aangekomen krijgen we van Chaz (Sharon) uitleg over de organisatie Soft Power en hun projecten. Daarna lopen we naar de kleuterschool. Als ik de toverballen tevoorschijn haal, stormen de kinderen op me af inclusief een aantal dorpsschoffies die weigeren naar school te gaan. Uiteindelijk grijpt de juf in en maakt ze een aantal rijen. Even ben ik bang dat ik onvoldoende ballen bij me heb, maar gelukkig zijn het er net genoeg. Ik hou er zelfs nog een paar over voor ons zelf. De kindertjes zingen allemaal vrolijke liedjes met opvoedkundige boodschap. We stellen ons ook allemaal voor en krijgen ieder een staande ovatie.

Dan verzamelen we in de “vee”truck en worden we over stoffige wegen naar het Education Centre gebracht. Hier krijgen we nog wat meer info en zien we de creatieve workshops (potten bakken, landkaartjes maken, schilderen, zeefdrukken, etc.) die daar aan groepjes kinderen gegeven worden. We kopen een tweetal mooie kaarten. Nu kan het echte werk beginnen…

We gaan een klaslokaal van binnen schilderen, samen met een groep backpackers van verschillende landen. Uiteraard kan de kwaliteit van hun werk niet aan het onze tippen… De aanpak is heel bijzonder; van stofvrij maken, afwassen en ontvetten hebben ze hier nog nooit gehoord. Gewoon lekker overal overheen schilderen, spinnenwebben in het wit zijn helemaal in. Als de eerste laag droogt, hebben de kinderen pauze en stormt een grote meute fel roze jurkjes en shirts naar buiten.

De kinderen dragen hier allemaal verplichte schooluniformen, maar deze contrasteren wel heel mooi bij hun donkere huid. De mannen voetballen met de kids en wij vermaken de kinderen met spelletjes en onze camera’s (het is erg leuk om een foto te maken en deze direct aan hen te laten zien). Desi geeft haar oorbellen aan een meisje, dat als dank een suikerrietstengel geeft waar we allemaal een hapje van nemen.

Vervolgens brengen we nog een tweede laag aan en maken nog een paar leuke actiefoto’s. Ook mogen we daar een lunch nuttigen, maar ik heb gelukkig al een boterham met jam op en collectief besluiten we geen lunch te nemen me het oog op de hygiëne. Dan zijn we klaar en worden we weer teruggebracht. We hebben allemaal een mooi rood-bruin tintje van het zand en contrasterende witte spetters van de verf.

Voordat we onze “vrijwillige”bijdrage doen, snellen Martin en ik naar het curiowinkeltje om een mooi doek te scoren. De zus van de schilder verkoopt de doeken. We vinden het zo mooi en dingen niet meer af. Voor $ 35 hebben we een prachtig doek en naar mijn idee is het nog een koopje. Snel nog even betalen en dan worden we op onze eigen camping (Adrift) afgezet. Dit was echt een topdag!

Terug op de camping, nemen we lekker een drankje aan de bar en wisselen we ervaringen uit met de rest. We hebben duidelijk een goede keuze gemaakt en de rest baalt dat ze niet mee zijn gegaan. Dan… een heerlijke, welverdiende douche. Terwijl Desi en ik eronder staan, komt Lore met de boodschap dat ze al snel zullen gaan bungee-jumpen. Snel, snel klaarmaken en een spurt naar de bar. We zijn nog op tijd om ze alle drie (Dennis, Arne en Lore) te zien springen. Dennis is redelijk overtuigend in z’n blote kont met hoed (de voorwaarde om de 2e keer gratis te springen), Arne twijfelt heel erg en Lore hierdoor ook. Maar ze springen alle drie, de bikkels!

Aangezien we morgen vroeg moeten opstaan, gaan we al onze tas inpakken. We hebben niks meer gehoord over hoe, waar en wanneer we gaan eten. Tegen achten lopen we maar eens naar de plek van gisteren. We beginnen alvast de tafeltjes en stoelen uit te zetten als de truck arriveert en we van Kinga moeten horen dat we bij de bar eten. Fijn dat we dat ook horen. De bakken met eten zijn al nagenoeg leeg als wij aan de beurt zijn. Bedankt Arjen! Ook de zitplaatsen zijn vergeven, dus hangen we aan de bar, waar we worden opgevreten door muggen en andere beestjes. Maar goed, het beetje eten wat we hebben weten te bemachtigen is een stuk beter dan de BBQ, dus dat is in elk geval een pluspunt.

We hebben niet zo veel zin om aan de bar te blijven hangen, dus rekenen we onze drankjes af en gaan op tijd naar bed.

Terug naar boven

Jinja – Fort Portal

Om kwart voor vier gaat de wekker. Pff, wat is het vroeg! Ik voel me echt een zombie. Snel de tent afbreken en alles in de truck laden. Met een half uurtje zijn we klaar om te vertrekken. Dan is het wachten op de rest… Na een half uur te hebben gewacht vertrekken we. Vandaag wordt het weer een hele dag hobbelen. Deze keer valt het zwaarder omdat de nacht wel erg kort was.

Na behoorlijk wat uurtjes in te bus te hebben gehangen komen we rond een uur aan bij het chimpanseepark. Eerst gaan we even lunchen en dan zijn we er klaar voor. Ik vraag Arjen wel nog even wat camera instructies voor gorilladag. Tevens doen we Pascalle en Ivar het voorstel om samen met Desi en Robin voor Danouk te zorgen, zodat zij samen naar de gorilla’s kunnen.

De Chimpanseewalk in Kibale Forest NP duurt zo’n drie uur. We vertrekken in kleine groepjes onder begeleiding van rangers het bos is. We hebben een leuke ranger die van alles verteld. Al snel blijkt dat hij beter is in babbelen, dan in het opsporen van chimps. Uiteindelijk zien we er toch nog een paar na een spannende achtervolgingstocht dwars door het bos. We zien een chimpansee in de boom en een aantal op de grond. Eentje kunnen we dicht genoeg naderen om een paar mooie plaatjes van te schieten. Aangezien in de reisbeschrijving staat dat dit waarschijnlijk een frustrerende dag voor fotografen is, hebben we blijkbaar erg veel geluk gehad. Ik sta er trouwens versteld van hoe snel deze beesten zijn.

Om vijf uur gaan we naar de camping en willen we onze tent opzetten. Het blijkt dat iemand onze tent heeft gebruikt (ieder heeft zijn eigen tent met nummer) om voor Evans op te zetten. Hij vindt het geen probleem als wij de tent nemen (achteraf blijkt dat hij een kamer krijgt), maar Martin vindt dit niet nodig. Ik wil echter wel onze eigen tent, omdat we deze schoon en vrij van beestjes hebben gehouden en deze droog is.

Als ik ga douchen ontdek ik een teek. Onze medicus in opleiding (Dennis) verwijdert deze met de tekentruc (speekselschuim om te verdoven en daarna verwijderen). Daarna eet ik nog lekker een hapje en ga ik op tijd naar bed. Ik ben wel toe aan een goede nachtrust.

Terug naar boven

Fort Portal

Ik word al vroeg wakker van de harde regen- en onweersbui. Gelukkig val ik weer opnieuw in slaap en rond zeven uur staan we op. Onze tent is helaas helemaal nat van binnen. We besluiten eerst maar een ontbijtje te gaan eten.

De oorspronkelijke planning was dat we vandaag een craterlaketour te maken. Samen met Geert, Lore en Robin besluiten we ervan af te zien vanwege de hevige regenval. We halen onze tent leeg en wachten tot het moment dat het droog is, zodat we een nieuwe (droge) tent kunnen opzetten. Tja, zo blijkt dat zelfs ook in Afrika een dag letterlijk in het water kan vallen.

We verzamelen ons onder het afdak, waar we al kletsend en schrijvend de tijd doden. Hierdoor vergeten we bijna dat onze was zou worden opgehaald. Gelukkig denk ik er nog aan en breng ik samen met Lore de was maar zelf. Zo wordt deze tenminste schoon en droog…

Na lang wachten kunnen we eindelijk een nieuwe tent opzetten en de breken de natte af. Verder zijn er vanochtend weinig spannende avonturen te beleven; veel kletsen, koekjes en dropjes eten en natuurlijk onze Dominicus reisgids door de auteur (onze reisleider Arjen Westra) laten signeren.

Na een lekkere pastalunch besluiten we de theeplantagewandeling te doen. Ik heb me verheugd op mooie plaatjes van plukkers aan het werk. Helaas is het veld verlaten, maar krijgen we wel uitleg over het productieproces.

Voor het eten komen de kinderen van Kibale Orphans een optreden verzorgen. Er zitten een paar erg enthousiaste en ondeugende apenkoppen tussen, die wel erg gekke fratsen uithalen. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk en we hebben een heerlijke avond die gepaard gaat met flinke lachbuien. Aan het einde van hun optreden doneren we wat geld en geven we de kinderen ballonnen.

Na het optreden gaan we onze was halen. Deze is echter ondanks de eerdere beloften nog niet droog, dus we plukken zelf de was van het wasrek en geven ons zelf hiervoor 20% korting. Dan nog even een hapje eten en een snelle douche en ik ben klaar om (lekker op tijd) naar bed te gaan.

Terug naar boven

Fort Portal – Queen Elizabeth NP

Na een ontbijtje met droge rijst vertrekken we naar Queen Elizabeth NP. We maken een tussenstop in Fort Portal bij een supermarkt om inkopen voor de komende dagen te doen.

Daarna hebben we nog een tussenstop op de evenaar. Uiteraard wil iedereen hier een foto maken en weten een aantal medereizigers trucjes die alleen op de evenaar werken.

Rond één uur zetten we de tent op in het park, eten geprakte banaan met rijst als lunch en hangen onze natte kleren te drogen.

Om half drie vertrekken we richting de boottocht over het verbindingskanaal tussen Lake Edward en Lake Charles. Hier zijn we veel dieren: nijlpaarden te over, kingfishers, zeearend, olifanten, waterbok, een andere antiloopsoort en nog veel meer. Martin zit onder in de boot te genieten en ik sta bovenop met de camera in aanslag. Op een gegeven moment wordt onze boot zelfs geramd door een nijlpaard. Spanning en sensatie alom!

Aansluitend lopen we naar de luxe lodge om een drankje te nuttigen. Hier genieten we van de ondergaande zon en zien we een heuse mangoestenkill (een mangoest eet een grote vliegende kever op). Ook kunnen we hier de accu’s van onze camera’s opladen en aangezien we vandaag de nodige foto’s gemaakt hebben is dat wel nodig.

’s Avonds worden we door Kinga opgehaald en eten we bij het kamp. Hier genieten we tot elf uur bij het kampvuur en kletsen we een eind weg. Daarna kruipen we onze tent in. We hebben het kamp in een cirkel opgezet tegen de wilde dieren. Maar goed ook, want we horen verschillende dieren dichterbij komen. Zo te horen staat een hippo slechts op een paar meter van ons te grazen. Alles wat ons scheidt van deze zware jongen is een dunne tent. Ik ben erg blij met de black pearl (zoals we de shithole liefkozend hebben genoemd) die Martin met Robin in de voortent heeft gemaakt.

Terug naar boven

Queen Elizabeth NP – Bwindi

Vandaag staan we weer op tijd op, breken onze tent af en vertrekken naar een lekker ontbijtje richting het winkeltje bij de luxe lodge. Helaas is de winkel nog dicht (ondanks dat deze eigenlijk al vanaf 8 uur open zou moeten zijn) en wordt deze ook niet voor ons geopend. Tja, dit noemen we dan maar “met de Afrikaanse slag”. Nu we toch de luxe ter beschikking hebben, maken we nog even gebruik van de toiletten en schone handdoekjes van de lodge.

Al gamedrivend vervolgen we onze route door het NP. De route is vooral hobbelig en het uitzicht is redelijk eentonig. Dat maakt het echter niet minder mooi.

Arjen deelt in de bus de gorillapermits uit. Helaas moeten we tot de 30e wachten en kunnen we niet samen met Desi en Robin van de beestjes genieten. Martin en ik zitten gelukkig wel bij elkaar ingedeeld en gaan naar de Mubare groep (de oudste geciviliseerde groep).

In het Bwindi Impenetrable Forest NP kamperen we op de community campsite vlak buiten het park. We willen graag een luxere accommodatie boeken en dat kan hier voor 50.000 oegandese schilling per nacht. Als wij de deal al gesloten hebben, ontstaat er ophef, want opeens blijken meerderen dit te willen. Wij slapen de eerste nacht in elk geval in de gemeubileerde tent met eigen toilet en douche en de rest vecht het maar lekker uit. De tent is lekker groot en heeft twee aparte bedden met slechte klamboes die we aan elkaar maken met wasknijpers en repareren met tape. Het uitzicht vanaf het “balkon”is prachtig; je kijkt uit op het oerwoud. Een paar dagen geleden heeft hier blijkbaar een gorillagroep voor de deur gezeten.

We douchen lekker, gaan daarna een hapje eten en lekker op tijd naar bed. Tja, van zo’n tent wil je optimaal genieten natuurlijk…

Terug naar boven

Bwindi

Ondanks dat we de wekker pas later hebben gezet, staan we al om acht uur op om te ontbijten. We kunnen de rest nog net uitzwaaien als ze met de truck naar het startpunt gebracht worden.

Wij hebben vandaag een rustdag. We hoeven ons niet te haasten en besluiten een wasje te doen. Daarna gaan we met de boda boda op zoek naar internet. De enige internetlocatie (café is een te groot woord, aangezien er geen drinken te krijgen is) is eigenlijk dicht, maar speciaal voor ons wordt geopend en kunnen we onze mail en het banksaldo checken.

De boda boda zet ons af bij de winkeltjes. Hier kopen we een leuk mandje, een mooi masker en een kleine gorilla. We lopen terug naar de camping, waar we de prachtige verhalen van de gorillagangers te horen krijgen. De foto’s liegen er niet om. Ik hoop dat we morgen ook zo veel geluk hebben…

Er volgt een flinke onweersbui met blikseminslag en een knallende echo. Wat ben ik blij dat we de grote luxe tent hebben gehuurd!

Ik ga met de dames nog even winkelen en koop nog een mandje en schoteltje. Daarna lopen we terug naar de camping en ga ik Martin halen voor een bezoek aan het weesoptreden.

Bij het eten hebben we een verrassing voor Roy, Hilda en Robin voor hun verjaardagen. Een heuse verjaardagstaart.

Vandaag gaan we op tijd naar bed, klaar voor het grote avontuur van morgen.

Terug naar boven

Bwindi Impenetrable Forest NP (dagtocht berggorilla’s)

Om kwart over zes staan we op en maken we ons klaar voor de grote dag. Aangezien Martin vannacht enkele keren naar het toilet moest omdat zijn darmen niet optimaal zijn, hebben we beide te weinig slaap gehad.

Na een ontbijtje kunnen we inchecken voor de gorillatrack. We zitten samen met vijf bejaarde Amerikanen (eentje is uitgevallen wegens ziekte) in de gorillagroep. Martin en ik huren ieder één drager in (Patrick en Charles), de Amerikanen ieder twee! Onze gids John zal ons vandaag naar de Mugabegroep brengen. We krijgen eerst nog een korte instructie en dan kunnen we eindelijk vertrekken. John geeft aan dat we waarschijnlijk geluk hebben. De verkenners zijn al vooruit vertrokken en hebben de gorilla’s relatief dichtbij gezien. Met de truck van de Amerikanen worden we naar het beginpunt gebracht en van daaruit start de eerste bescheiden klim. Al snel wordt het een stuk steiler en grijpt Patrick (soms iets te hardhandig) mijn hand.

Op een gegeven moment krijgen we de locatie van de gorilla’s van de verkenners door en klimmen we vol goede moed de steile helling op. Na een hele poos krijgen we bericht dat de gorilla’s een spelletje met ons spelen en weer naar beneden zijn gegaan. Op de steile wand dalen we af en steken dwars de berg over. Als de eerste drager valt, ben ik erg nieuwsgierig wie de volgende is. Dan moeten we onze tassen achterlaten en gewapend met alleen onze camera verder gaan. Als we de gorilla’s bijna bereikt hebben, gaan ze weer naar boven op een nog steilere helling. Wat een rotzakken, ze doen het erom…

Nu is het echt met handen en voeten werken om naar boven te komen. En dan, na ruim twee uur afzien, bereiken we de gorilla’s. We hebben er hard voor moeten werken, maar dit is echt de moeite waard. Ik moet huilen van geluk en als John me vraagt of het wel goed gaat, kan ik alleen een snikkend ja uitbrengen. Wat een schattige dieren en wat stralen ze een enorme rust uit. Die ogen zijn al helemaal prachtig. We mogen exact 1 uur bij ze blijven. We vangen een glimp op van de silverback, maar deze komt helaas niet meer tevoorschijn. De harde scheten die hij laat, mogen we echter wel regelmatig meemaken. Ook de jonkies blijven buiten beeld. Ondanks dat dit een kleine teleurstelling is, geniet ik intern van deze ervaring. Hier heb ik dus drie jaar op gewacht… Een gorilla komt ontzettend dichtbij en ondanks dat we de instructie hebben gekregen dat we onze tanden niet mogen laten zien, kan ik mijn glimlach van oor tot oor niet onder controle kijken. De gorilla heeft er echter geen moeite mee en poseert mooi voor de camera.

Na precies één uur gaan we weg en stoppen we op een helling voor water en lunch. Dan gaan we weer terug naar beneden. Ik val een paar keer omdat het erg glad is, maar uiteindelijk kom ik moe en voldaan beneden aan.

Om kwart voor twee komen we aan op de verzamelplek, krijgen we onze oorkonde en gaan we terug naar onze camping. Even lekker bijkletsen en lunchen en dan gaan we naar onze tent voor een welverdiende douche met tekeninspectie. Hierna doen we een dutje, wassen onze kleren en pakken onze tassen.

Danouk komt ons halen voor het avondeten. Daarna hebben we nog gezellig gekletst en gaan we op tijd naar de tent om te slapen.

Terug naar boven

Bwindi – Lake Bunyonyi

Ook vandaag is het weer vroeg dag, we laden onze spullen in de truck en eten nog even een ontbijtje. Dankzij de hobbelige weg en de plaatsen op de achterbank geeft mijn nek het op. Naast de spierpijn dus ook weer nekpijn. Fijn!!!

We zouden eigenlijk onderweg stoppen voor een bezoek aan een lokaal marktje en een supermarkt, maar dit wordt helaas overgeslagen. Waarom is niet helemaal duidelijk, maar het zal wel vanwege de vertraging door de slechte weg zijn.

Arjen heeft een wijziging in het programma aangebracht, dus gaan we naar een camping aan het Lake Bunyonyi. We zetten onze tent op, hangen de was op en gaan lekker lunchen. Martin is zijn was doen, maar ik kan hem nergens vinden.

Ik heb heerlijk zitten kletsen met uitzicht op het meer. Tussentijds heb ik me teruggetrokken om het dagboek bij te werken en even lekker te snoezelen. De anderen houden zich bezig met diepgaande gesprekken over romannetjes.

Rond acht uur komt Martin me wakker maken om te eten. Daarna ga ik weer snel naar bed. Ik barst van de pijn in mijn rug en kan daardoor niet slapen. Ook wordt voor nogal wat rumoer gezorgd door een groep Aussies.

Terug naar boven

Lake Bunyonyi – Lake Mburo NP

Om kwart voor zes staan we op en breken onze tent af. Ik help Evans met het maken van toast. Tijdens het ontbijt ben ik Martin weer eens kwijt. Hij blijkt zijn vinger verstuikt en opengehaald te hebben tijdens het inladen van de bagage.

Zo’n twee uur later vertrekken we. Eerst maken we een tussenstop bij een supermarkt. Deze is gesloten, maar als Arjen belt, komt als snel iemand openen. Aangezien iedereen van zijn US af wil, heeft de man een goede omzet.

Rond twee uur ’s middags komen we aan bij de camping bij Lake Mburo NP. We zetten de tent op en maken lunch. De eerste groep vertrekt met de boot. Wij relaxen in de schaduw (het is echt bloedje heet) en samen met Kinga teken ik de route in op de landkaart. Plotseling steekt een zandstorm op en hebben de tenten het even zwaar te verduren.

Onze boottrip start om half zes. Deze valt een beetje tegen. Als we aankomen, duiken de nijlpaarden onder van het geluid van de boot en als we voorbij zijn lijkt het wel alsof ze ons uitlachen. Het is wel gezellig, maar niets vergeleken met onze vorige tocht. We zien wel nog een bijna kill van een buffel door een krokodil.

We nemen een drankje bij de bar en eten bij een kampvuur. Ach, slecht is dit toch zeker niet te noemen. Onze laatste plasronde voor het slapen gaan, is samen met Sjoerd, Mirelle, Bianca en Chris een waar avontuur.

Om kwart voor tien kruipen we onze tent in en gaan we slapen.

Terug naar boven

Lake Mburo NP – Bukoba

Na een snelle hap vertrekken we voor onze eerste gamewalk van vandaag. Hopelijk zien we de luipaard met pup die onze gids al eerder deze week heeft gezien. Onze gids blijkt geen gids te zijn, maar ranger, wat inhoudt dat hij met ons mee loopt met een geweer om ons te beschermen, maar verder levert hij geen toegevoegde waarde. Hij houdt de groep niet in de gaten en mindert geen tempo als iemand achter blijft om foto’s te maken (iets wat toch niet heel vreemd is in deze mooie omgeving). Helaas laat de luipaard zich niet zien, maar zien we wel hyena’s, topi’s, een wrattenzwijn, buffels, impala’s, een reebok, een antiloopsoort dat kleiner is dan een dikdik, een zeearend, een kingfisher, een bee-eater, een blauw-rode toekan en aapjes met blauwe ballen.

Weer terug op de camping kunnen we genieten van een uitgebreide brunch.

Om half elf vertrekken we richting Tanzania. Onderweg maken we een pipistop met onverwachte toeschouwers.

Rond de klok van twee komen we aan bij de grensovergang. Het duurt een uur voordat alle formaliteiten zijn afgewikkeld, wat voornamelijk te wijten is aan de slechte verhouding tussen Kenia en Tanzania (onze truck en crew is afkomstig uit Kenia).

Na de nodige vertraging komen we om half zeven aan in het hotel in Bukoba aan het Victoria meer. Hier krijgen we in eerste instantie een twin room. Na enige onderhandeling krijgen we uiteindelijk een double (kunnen we tenminste lekker tegen elkaar aan liggen). De onderhandelingen zijn goed gevoerd, want onze kamer blijkt een suite te zijn. Oké, wel met koud water om te douchen, maar toch…

We krijgen een korte briefing en kunnen daarna buiten van het buffet genieten. Samen met Desi, Robin en Arjen blijven we hangen na het eten. Uiteindelijk gaan we om kwart over tien terug naar de kamer en vallen lekker tegen elkaar aan in slaap.

Terug naar boven

Bukoba – Mwanza (boottocht)

Vandaar helaas niet zo’n speciaal ontbijtje. We verlengen de reservering van onze kamer (dagkamer).

We (Desi, Robin, Martin en ik) zouden eigenlijk naar het stadje gaan terwijl de rest gaat fietsen, maar gezien het onweert en de regen met bakken uit de hemel valt, wachten we nog even. Onder het genot van pringles en thee kletsen we over dieren en andere zaken.

Na de lunch gaat Martin nog even internetten en dan vertrekken we richting het stadje samen met Desi, Roy, Vanessa, Pascale en Danouk. Robin voelt zich niet lekker, dus geven we hem de gelegenheid om van onze dagkamer gebruik te maken. We bezoeken een lokale markt, een supermarkt en gaan op zoek naar een jimbayshop voor gehandicapten.

Om kwart over drie zijn we terug en douchen we deze keer met warm water op onze dagkamer.

Om vier uur verzamelen en vertrekken we naar het strand voor een smerige pizza. Als we deze met moeite hebben weggewerkt worden we in de laadbakken van auto’s geladen die ons naar de boot brengen.

Bij de ferry mogen we met voorrang inchecken. Iets wat erg prettig is gezien de gigantische mensenmassa. Er zijn diverse kamers beschikbaar (die allemaal niet erg top zijn, maar er is wel verschil in faciliteiten en privacy). Wij krijgen een 1e klas kamer (double room) van Arjen. Dit leidt tot protest bij sommige anderen, dus volgt er een loting, met hetzelfde resultaat. Dan moeten we nog een poos wachten op de sleutel, want de kamer zijn eigenlijk kamers van het personeel. Alleen de kamer van Arjen heeft een eigen toilet, de rest moet gebruik maken van de massatoiletten.

Om zes uur vertrekt de ferry naar Mwanza. We maken eerst ons bedje klaar voor de nacht en gaan daarna aan dek en maken een rondje over de boot. Deze is echt nokkie vol en het is binnen ontzettend warm en stinkt naar zweet en andere onprettige geurtjes. We maken ergens een tussenstop en de boot wordt volgeladen met bananen. Vanuit onze kamer staan we decadent van Eclairs te genieten als we naar de werkende mensen staan te kijken.

Daarna werk ik vanuit bed (stapelbed) het dagboek bij en val al heel snel in slaap. Martin is zo lief om een dekentje op te leggen en me met deet in te spuiten (het stikt van de muggen). Ik slaap gewoon verder.

Terug naar boven

Mwanza – Serengeti NP

De wekker gaat om half zes. Pff, wat is het warm… Snel de tas inpakken.

Een uurtje later moeten we klaarstaan. We wachten nog even een half uurtje voordat we van boord gaan. Wat een drukte! Blij dat we deze luxe accommodatie mogen verlaten, gaan we aan wal. Kinga en Evans zijn er nog niet, dus we lopen naar onze lunchplek. Een pizzeria waar we een stevig ontbijtje nemen (cheese omelet).

Onderweg doen we nog even een supermarkt aan en rond twee uur ’s middags komen we aan bij de ingang van Serengeti NP. Hier nuttigen we buiten de poort een snelle lunch, waarbij we vergezeld worden door wat schattige aapjes en minder schattige bavianen. Arjen regelt ondertussen de toegang tot het park.

Een half uurtje later start de gamedrive naar onze camping (Seronera Campsite). De tocht duurt zo’n vier uur. Helaas is er niet zo heel veel wild te zien (een leeuwin met twee grote pups, een cheeta in de verte, wat antiloopachtigen, zebra’s en giraffes). Het landschap is zwart geblakerd.

Nadat we onze tent hebben opgezet, is het tijd voor ons avondmaal bij het kampvuur. Na het eten zitten we nog gezellig na te kletsen en merk ik dat er iets rond mijn voeten krioelt. Aangezien ik niet zo goed in het donker zie, moet ik even bijschijnen voordat ik in de gaten heb dat het termieten zijn. Gatver! Ik volg het spoor en zie dat ze zich vooral voor en onder onze tent ophouden. Tja, wat nu? Aangezien de tenten in een kring staan opgesteld en een olifant actief is op de camping, kunnen we onze tent niet zomaar ergens anders neerzetten. Aangezien de termieten niet agressief lijken te zijn, besluiten we het erop te wagen. We zullen zien of dit een verstandige keuze was. Als we onze tent in kruipen, doen we alles direct hermetisch op slot en proppen wat toiletpapier in het kiertje bij de ritsen.

Terwijl ik het dagboek bijwerk, valt Martin al in slaap. Helaas geen goede nachtrust voor mij, want ik hoor het getik van de termieten tegen het tentzeil. Toch een rare gewaarwording en ik moet er niet in denken dat ze de tent binnen komen en in onze slaapzaak kruipen. In de brochure staat dat je op deze camping onder een prachtige sterrenhemel kunt genieten van de nachtelijke geluiden van de wildernis. Ik denk niet dat dit is wat ze bedoelden… Overigens is de olifant ook fanatiek bezig, want ik hoor een boom kraken en een tak afbreken.

Terug naar boven

Serengeti NP

’s Ochtends wordt ik wakker van gerommel tussen de vuilnis. In eerste instantie denk ik dat het Evans is die een lekker ontbijtje voor ons klaarmaakt. Naderhand blijkt dat het hyena’s waren die lekkere snacks vonden tussen onze vuilnis.

Na een snel ontbijtje vertrekken we op onze gamedrive. Na eerst wat “gewoon” wild te hebben gezien, zien we het lang verwachte luipaard. Als de andere auto’s er niet stonden, waren we gewoon voorbij gereden. Het luipaard ligt met een prooi in de boom en de hyena’s lopen eronder in de hoop wat restjes te kunnen opvangen. Hier blijven we een hele poos staan en ondanks dat het luipaard niet erg goed zichtbaar is, ben ik zo blij dat we er eindelijk eentje in het wild gezien hebben.

Verder zien we nog een prachtige leeuwin, die zich niet stoort aan onze truck, maar hier rustig omheen loopt. Verderop zien we een luie leeuw, buffels, olifanten, impala’s, gazelle’s, giraffes, een hartebeest, een topi, een jackhals en een bad eared fox. Ook zien we iets waarvan ik niet wist dat het mogelijk was; een leeuw in een boom.

Om half elf zijn we terug van de gamedrive en krijgen we een uitgebreid ontbijt. Daarna doen we de was. Bij een andere campinggast die kampeert met luxe, zien we een soort traveldouche staan. Aangezien de eigenaar niet “thuis” is, besluiten we deze douche te gebruiken. We vullen de douchezak met kraanwater. Het is wel koud, maar zo voel ik me in elk geval weer een beetje schoon. Wachtend op de lunch verkennen we de camping verder en ontdekken we een gifgroene slang in een boom. Volgens Robin is dit een green mamba. Niet om mee te spotten!

Om kwart over een gaan we naar de lodge van de camping. Hier willen we onze accu’s opladen, maar na een half uurtje valt de stroom uit. Het personeel is verre van vriendelijk en de prijzen zijn belachelijk. Vanaf de lodge hebben we echter wel een mooi uitzicht op de Serengeti, dus dat maakt veel goed. Tevens zijn er overal reptielen te vinden in prachtige kleuren die niet echt schuw zijn (agamas).

Onze tweede gamedrive van vandaag. We zien ons luipaard weer op dezelfde plek als vanochtend, maar deze keer op de grond. Er worden opnames gemaakt door National Geographic. De irritatie in de groep neemt toe als we op de truck klimmen om foto’s te maken. Tja, te veel haantjes met camera’s die allemaal het perfecte plaatje willen schieten is ook lastig. Daarnaast zien we o.a. een cheeta, zebra’s, giraffen, hyena’s en een jackhals.

De zonsondergang gaan we vanuit de lodge bekijken. Blijkbaar zijn wij niet de enigen met dit idee, want het massatoerisme is losgebarsten in de lodge. Het is dan ook wel een prachtig uitzicht. Ik zou hier liever alleen met Martin in stilte van genieten.

We drinken gezellig een drankje op de camping en eten in het “hok”. Bij het kampvuur krijgen we de briefing van Arjen. Daarna de tas weer inpakken en een babbeltje maken met Martin over de ervaring tot nu toe. We hebben mooie dingen gezien, maar de reisdagen zijn erg lang… Uiteindelijk gaan we om kwart over tien slapen.

Terug naar boven

Serengeti NP – Ngorongorokrater – Karatu

Na het ontbijt en het afbreken van de tent vertrekken we al gamedrivend naar de Ngorongoro-krater. Tijdens de gamedrive zien we wederom leeuwen, een cheeta, een hyena en een half opgevreten thompson gazelle met jackhals. Daarnaast het gebruikelijke wild. Tevens passeren we de vindplaats van de eerste mens (Olduvai Gorge).

Een steile klim brengt ons tot aan de rand van de ingeklapte Ngorongoro vulkaan. Hier staan landrovers op ons te wachten, waarmee we de vulkaankrater in gaan voor een gamedrive. De kraterbodem ligt zo’n 600 m lager. Dit is een van de weinige plekken waar de zwarte neushoorn nog gezien kan worden. De krater bevat het hele jaar door zoetwaterbronnen, waardoor dit prachtige natuurgebied de grootste concentratie wild per m² ter wereld heeft. Het uitzicht is prachtig en we genieten van het vele wild dat hier rond loopt. Samen met Bianca en Chris delen we een landrover en onze chauffeur Abdul doet zijn best om ons alle moois te laten zien. We beleven nog een bijna hoogtepuntje; een leeuwenstel is seksueel op dreef, maar uiteindelijk schrikken de vele toeschouwers de echte “daad” af. Het blijft bij veel voorspel (flik gekat). Ook zien we (al is het wel heel erg in de verte) een zwarte neushoorn.

Na een geslaagd tochtje verlaten we de krater weer en gaan we naar onze camping. We hebben geluk, de tenten zijn al opgezet. Nu in de rij voor een goede douche…

Dan lekker een hapje eten, wat helaas vergezeld gaat door gedoe over de fooienpot. Om half tien houden we het voor gezien en gaan we lekker slapen.

Terug naar boven

Karatu – Arusha

Ook vandaag gaat de wekker weer vroeg en na een ontbijtje vertrekken we om acht uur naar Arusha. Om half een komen we aan op onze camping Masai Camp. Eerst maar weer de tent opzetten en dan zijn we klaar om een hapje te eten.

Vanmiddag hebben we vrij. We gaan met taxi’s naar de stad om souvenirs te scoren. Arusha is vol met opdringerige mensen, dus we kopen uiteindelijk niks en gaan met de taxi weer terug naar de camping. Hier besluiten we lekker te relaxen. Hiervoor hebben we weinig gelegenheid gehad deze reis, dus de behoefte aan een beetje rust is groot. Natuurlijk pakken we eerst onze tas voor de terugreis, maar daarna genieten we lekker in het zonnetje van chips en cola.

Voor het eten een lekkere douche. Dit is de laatste avond dat we met de complete club eten. Ivar verzorgt de speech en wordt zelfs emotioneel. Blijkbaar is het de eerste groepsreis die ze met Danouk hebben gemaakt en ze zijn erg blij dat het allemaal zo positief gelopen is. Natuurlijk worden Kinga en Evans ook goed in het zonnetje gezet.

Het eten valt bij mij niet goed, dus ga ik op tijd naar bed.

Terug naar boven

Arusha – Nairobi – Amsterdam (vlucht)

Vandaag is onze laatste dag. Evens verwent ons met een laatste ontbijtje (toast met eieren) en al snel is het tijd om afscheid te nemen van de Kilimanjaro-beklimmers (Bianca en Chris) en de Zanzibar-genieters (Ivar, Pascale en Danouk). Daarna nog even naar de supermarkt voor de laatste boodschappen. En dan start de lange rit (met files) naar Nairobi.

In Nairobi aangekomen doen we een luxe hotel met zwembad (PanAfric) aan. Wij besluiten niet te zwemmen (omdat we dan natte kleren in de tas hebben), maar wel gebruik te maken van de heerlijke douche (dit is echt de beste van de hele vakantie).

We eten van het buffet bij het hotel waar we aan het begin van de reis ook zijn verbleven. De pot wordt verdeeld, dus krijgen we nog keniaanse shilling van Arjen.

Om zeven uur vertrekken we richting het vliegveld en moeten over een kwartier ingecheckt zijn, dat halen we dus nooit…

Op het vliegveld nemen we afscheid van Kinga, Evans en Arjen. Bij het inchecken blijkt dat er geen plaatsen meer naast elkaar te krijgen zijn. We gaan hier natuurlijk niet mee akkoord, dus de trainee roept hulp in. Het mannetje dat hij erbij roept, neemt ons mee naar achteren en we mogen zelf onze plaatsen (naast elkaar) uitzoeken. Perfect! We hebben de beste plaatsen die er te krijgen zijn.

Dan snel naar de gate, waar we op de valreep nog vingerhoedjes, onderzetters en thee kopen (tja, dat laatste beetje shilling moet natuurlijk op).

Om kwart over tien ’s avonds vliegen we terug naar Nederland, waar we te maken hebben met een zeer vriendelijke en bijdehante stewardess. Dat is wel gezellig!

Terug naar boven

Nairobi – Amsterdam (vlucht)

Even na vijf uur ’s ochtends landen we op Schiphol. We pikken onze bagage op en nemen afscheid van de groep. Om kwart over zes nemen we de trein naar huis en is onze vakantie weer voorbij…

Terug naar boven